Landelijke veldrijders De Amstel strijken neer op Sloten.

Omdat de landelijke veldrit van zaterdag 24 oktober in de buurt van Venlo een erg grote investering in reistijd vroeg, werd er na de juichende verhalen van vorige week over de opening van de competitie op Sloten (“…De Amstel heerst op Sloten”) door Marcel Witte, Jeroen van Hoeijen en Willard Gerritsen besloten de tweede rit van de competitie aldaar eens met hun aanwezigheid op te vrolijken. Ter plekke troffen zij Pierre Deen (nerveus en onzeker; “Wat vinden jullie van mijn banden?”), Jeroen Verhoeven, Brendan Divall (arriveerde net vroeg genoeg om de jury de kans te geven het startschot even uit te stellen) en een de confrontatie mijdende – want op ATB – Edwin Commandeur. Jeugd was in geen velden of wegen te bekennen, zelfs niet op het toilet.

De sjieke onderlinge competitie ‘in-wedstrijden-die-er-toe-doen’ tussen Willard en Jeroen is vanaf heden verworden tot een ordinaire competitie; ook Sloten telde mee. Daarmee is het hek van de dam: elke wedstrijd telt mee, hoe hoog het Mickey-Mouse-gehalte ook is. Willard was duidelijk het meest gespannen – logisch: hij hikte tegen een 3-2 achterstand aan – en probeerde Jeroen ‘s ochtends per SMS (‘Moeten we de bandenkeus en –spanning nog coördineren?) zijn tactiek te ontfutselen. Jeroen liet zich niet in de kaart kijken (“Verras mij, dan verras ik jou”) en het gevolg was dat Willard op Michelin Mud aan de start stond en Jeroen gokte op de Challenge draadband met grifo-profiel.

Vanaf het startsein was het heft in handen van De Amstel: een viertal onder aanvoering van Willard met in zijn spoor Jeroen van Hoeijen, Brendan en Marcel reed de rest direct op grote achterstand. Marcel schakelde zichzelf uit: zijn band die vermoedelijk al geprikt was door een braamstruik legde definitief het loodje toen hij iets te driest tegen het asfalt opreed. Willard reed in de tweede helft van de koers tergend langzaam weg van Brendan en Jeroen. Brendan beschikt over een enorme snelheid/power, maar doet die grotendeels teniet door een gebrekkige techniek. Jeroen begon in de tweede helft iets meer te glijden op het glibberiger wordende parcours, maar had vooral problemen tussen de oren: weliswaar doet elke wedstrijd er nu toe, maar dan toch zijn er wedstrijden die er voor zijn gevoel méér toe doen… Slap excuus. 3-3. Brendan (2^e) klopte Jeroen (3^e) in de sprint. De overige klasseringen zijn onbekend: dankzij de feilloze techniek van de chip kan de jury ontspannen achterover leunen, daarbij vergetend dat het wel leuk is als er na afloop – heel ouderwets – een uitslag op papier is.