De derde dag van de wielerzesdaagse van Amsterdam kende een sterke publieke bezetting. Liefst 20 Amstel-renners/ouders keken hun ogen uit. Een verslagje van middenuit de frituurlucht van de derde avond van de Zesdaagse.
De Amsteltribune vulde zich al vroeg op de avond, want naar verluidt was ook de Mini-/Juniorendriedaagse – die deze avond werd afgesloten – het aanzien waard. Inderdaad vele bekenden van het wegfietsen uit de regio reden in de rondte en ook Max van de Water en Michael den Toom kwamen bij de Junioren in de baan voor o.a. een afsluitende Koppelkoers. Er waren 7 koppels in de baan, en dat maakte het lekker overzichtelijk. Goed te zien was dat Michael een koppelgenoot had die net zo dun als lang was. De vraag rees wat nou het meeste voordeel biedt: een lekkere slinger van een lange man, of heeft die lange man nou nadeel in de krappe bochten van Sloten? Max reed een sterke koers en deed in de laatste ronden van de koppelkoers nog een manmoedige poging om een ronde te pakken, maar die stierf nipt in schoonheid. Het waren inderdaad mooie koersen.
Meteen daarna kwamen de profs in de baan voor hun voorstelling met lichtshow en dreunende muziek. Dat ging vervolgens heel knap over in de eerste koppelkoers. Daarna dachten de Amstel-toeschouwers de AmstelMasters te gaan zien, maar ze zagen hele andere posturen verschijnen: het waren de Masters of Sprint! Sprinters met benen als aambeelden en brede torsos waaronder hun fietsen kinderrijwielen leken. De keirin zag er dan ook indrukwekkend uit, hoewel niet eens de internationale kleerkasten waren ingevlogen.
Ook een mooi onderdeel was de twee ronden tijdrit voor het hoofdprogramma waarin een koppel elkaar op gang gooit. Daarna was het tijd voor het lawaai en de stank van de dernys. Zoals bekend sportief niet al te veel voorstellende ritten, en de Amstel trok snel weg naar de winkel aan de overkant, waar vooral de crosser met de schijfremmen aan een intensieve inspectie werd onderworpen. Had iets te maken met een koers op de Cauberg of zo. De Amstelrenners werden daar uiteraard met veel égards en geduld geholpen waardoor ze pas weer terug waren op het moment dat de finale van de avond verreden werd: de Koppelkoers waarin échte ronden genomen zouden worden. Jens Mouris was – met een ontspannen tred – actief, maar het koppel Ligthart – Kalz won uiteindelijk. Volgens de aanwezigen leek er vooral in het begin van de koers ontspannen gereden te worden, maar in de finale ging het gas er dan toch goed op. Na de huldiging van de leiders (Havik-Stopler) kon iedereen weer met een voldaan gevoel naar huis. De beloften in de UIV cup (met o.a. Marc Veldt en Bart Harmsen) hebben ze dit jaar gemist, maar zo’n avondje show en sport gaat volgend jaar zeker weer in de agenda komen.
