In Rhenen stond zaterdag 7 november een nieuwe nationale veldrit op het programma. Het parcours beloofde veel: in een natuurgebied op de flanken van de Utrechtse heuvelrug, dus beklimmingen en afdalingen gegarandeerd. De overvloedige regen in de voorafgaande dagen beloofde bovendien een ‘ouderwetse’ cross en deed menig veldrijder besluiten een setje Mud’s of Rhino’s in het frame te steken of in ieder geval in de kofferbak te leggen.
Bij de Masters was het de eerste onderlinge confrontatie Tussen Willard Gerritsen en Jeroen van Hoeijen na het districtkampioenschap van vorig weekend waar Jeroen naar het brons reed, maar belangrijker nog: waar Willard geklopt werd en Jeroen een 4-3 voorsprong nam. Willard bleek de afgelopen week gebruik te hebben voor analyse van de onderlinge resultaten en hij had daarbij een reddingboei gevonden: hij was vanaf de eerste wedstrijd telkens op een achterstand gezet en kwam dan de volgende wedstrijd weer op gelijke hoogte en wanneer deze bevindingen geëxtrapoleerd werden naar vandaag, zou hij logischerwijs vandaag de stand gelijk trekken. Jeroen hoorde deze theorie welwillend aan en maakte zich niet al teveel zorgen; ‘je bent zo goed als je laatste wedstrijd’, dus hij was goed!
Na een rondje verkennen – op Mud’s – begon Willard openlijk te twijfelen aan zijn eigen theorie: het parcours leek op het lijf geschreven van lichtgewicht Jeroen; een aantal langere en kortere klimmetjes met tussendoor zuigende, zwaarlopende zandstroken. Graspollen waren duidelijk een minderheidsgroep in Rhenen.
Terwijl de wedstrijd van de Amateurs bezig was sloeg de twijfel toe bij Willard en Jeroen over de bandenkeuze: ze zagen Marcel Witte in een ijzersterke wedstrijd op ‘Pipistrello’s’ (slicks) naar zijn tweede top tien klassering rijden van dit seizoen (9e). Ook Michael reed (op Grifo’s) een uitstekende wedstrijd: ondanks een startpositie op de achterste rij (bijschrijven, want vergeten in te schrijven…) werkte hij zich na de start vlot naar voren en wist hij beslag te leggen op de 16e plek. Bij Jan van Herwijnen (slicks) was voor het eerst dit seizoen iets positiefs te melden, weliswaar bleef hij steken op de ondankbare 21e plek, maar er was ‘macht’ te voelen in zijn benen.
Willard en Jeroen besloten bij hun keuze voor de Mud’s te blijven: misschien zou Marcel op een paar behoorlijke profielbanden gewoon top 5 gereden hebben! Beide kemphanen waren redelijk weg bij de start; Willard iets sneller, maar Jeroen verschalkte hem in de eerst bochtige slingerstrook in aanloop naar de eerste klim. Nadat die overwonnen was en het eerste gewring en gedrang achter de rug, kon de gashandel open en constateerde Jeroen tot zijn verbazing dat zijn benen zich onmiddellijk vulde met een onbekende (euroshopper?) papsoort. Het duurde dan ook niet lang of Jan en Alleman, inclusief Willard, kwamen hem voorbij en Jeroen hoefde er niet eens aan te denken aan te klampen. Machteloos deed hij zijn koers uit (34e). Net voor de streep werd hij nog lachend voorbij gereden door Klaas Stobbe, in 1983(!) al Nederlands kampioen bij de Masters en na een jarenlange time-out maar weer eens opgestapt, op weg naar het WK 65+ in Mol… Willard reed geen prijs (22e), maar zijn dag kon niet meer stuk: zijn theorie klopte: 4-4.
