NK’s… er lijkt altijd wel iets mee te zijn: te veel modder (Woerden 2007), ijzige koude (Huijbergen), saai en piketpaaltjes (St Michielsgestel), sneeuw en ijs (Heerlen), snel en smal (Hilvarenbeek). Wat bracht Gieten (of voor de puristen: Gasselte) 2014?
Zoveel renners, zoveel meningen, maar de communis opinio over Gieten moet positief zijn. Het parcours was uitdagend, selectief en had nauwelijks onnatuurlijke hindernissen nodig om de renners van de fiets te dwingen. Het had alles in zich. Draaien, keren, doorij-stukken, grote en kleine hoogteverschillen en zandstroken in alle soorten en maten: lang, kort, rechtdoor, met bochten of als afdaling met als toegift een zware loopstrook weer omhoog. Ook een trap was niet vergeten.
Aan de Noord-Hollandse moddercoureurs was ook gedacht. Speciaal voor hen was de ‘skihelling’ in het parcours opgenomen: een lang stuk dat pittig omhoog liep en bedekt was met modder ‘zoveel als je wilde’. Op de top werd er 180 graden gedraaid en volgde een afdaling door dezelfde overdosis modder die er lastiger uitzag dan hij was. (Niet alle Amstelrenners zullen deze laatste mening onderschrijven: leest u verder!)
Dissonant was het weer op zaterdag. De prachtige ambiance in ’t Nije Hemelriek wilde niet echt feestelijk worden door de voortdurende regen. Oké, het ging nog niet zo hard dat de kop “Het goot in Gieten” boven dit stuk gerechtvaardigd is, maar de gestadig neer drenzende nattigheid maakte het koud en onaangenaam voor renners en supporters. Wat betreft dat laatste hadden de Amstelrenners overigens niet te klagen. Veldrij-brontosaurussen Jeroen van Hoeijen, George Visser en Willard Gerritsen kunnen zich geen NK herinneren waarin ze op zoveel plaatsen langs het parcours aangemoedigd of bemoedigend toegesproken zijn.
De Nieuweling-meisjes waren de eersten die om de titel streden en daarbij werd De Amstel op papier vertegenwoordigd door Bente van Teeseling en Julia Ravenzwaaij. Bente – onlangs gevallen waarbij haar elleboog(?) uit de kom is geweest – besloot uit voorzorg niet te starten. En verstandige beslissing gezien de moeilijkheidsgraad van het parcours. Julia ging wel het gevecht aan met de tegenstanders en het parcours en werd daarvoor beloond met de 19e plek.
Bij de Nieuwelingen reed Teun Mouris tussen een zestigtal Nieuwelingen een degelijke wedstrijd (24e). Wel ontdekte hij dat het zand van ’t Nije Hemelriek toch van een ander niveau is dan het zand dat jarenlang in zijn achtertuin lag en als trainingsgebied diende: de Ouderkerkerplas. Maar de redactie durft te voorspellen dat we de komende jaren op het gebied van veldrijden nog mooie dingen gaan zien van Teun.
De meeste inbreng had De Amstel bij de Masters 50+: Jeroen Verhoeven, Willard Gerritsen, George Visser en Jeroen van Hoeijen. Willard stond op basis van zijn prestaties in de nationale wedstrijden na het NK van 2013 in het voorste gelid, Jeroen (van Hoeijen) – wiens crossseizoen in oktober eigenlijk al voorbij was voor het goed en wel begon – stond op basis van zijn 8 punten in de cross-afterparty in Heerlen (februari 2013, wie durft er nog te beweren dat deze wedstrijd overbodig is?) halverwege het peloton en Jeroen (Verhoeven) en George broederlijk achteraan. Om met de laatsten te beginnen: George werd slachtoffer van de ‘80%-regel’: als de achterstand van een renner op de koploper te groot werd, werd hij voortijdig uit koers genomen. George werd nog wel als 25e geklasseerd. Jeroen Verhoeven ontdekte dat veldrijden voor gevorderen iets anders is dan veldrijden op gevorderde leeftijd en stapte af. Willard was goed weg en ook Jeroen van Hoeijen wist iets verder naar achteren de hectiek van de massaspurt na de start en de eerste massale passages van de lastige stroken redelijk door te komen. Halfkoers kreeg hij Willard in het vizier, een verdappering bracht Willard bijna onder handbereik, maar de conditionele basis was te smal en het herwonnen terrein werd dubbel zo hard weer prijsgegeven. Willard werd 16e, Jeroen van Hoeijen 18e.
Bij de Masters 40+ stonden Jan van Herwijnen en Marcel Witte aan het vertrek. Marcel had vrijwel het hele seizoen bij de Amateurs gereden, desondanks koos hij – verstandig als hij was – voor het kleinere startveld bij de Masters, met als doel een goede klassering te rijden. De startstrook was kort en smal, een haakse bocht, een prutstrook en daarna de duik in het zand. Amper in het zand was het al raak, een val voorin van één van de toptienrijders. Iedereen van de fiets, de meute ging er goed om heen. Daarna wat dringen en in lijn naar de bredere grasstroken rondom de materiaalpost. Terwijl Marcel gestaag naar voren reed, bleef Jan hangen. Zelfs op de zeer modderige klim naar de skiheuvel kon hij weinig potten breken, en de daarop volgende afdaling ging te gecontroleerd, nadat Jan in de laatste verkenningsronde hard onderuit was gegaan in de modder. In de zandstroken kwam het erop aan wiens ketting het minste oversloeg. Jan kreeg gaandeweg meer moeite de ketting onder controle te houden, het werd steeds meer <klak><klak> <klak>, en hup, dan maar weer rennen. Buiten al het materiele ongemak en mentale motivatie (bij de start klonk British instemmend “yeah yeah” na een opmerking “waarom doen we geen zaalsport?”) was er wel een mooie strijd gaande met voormalig clubgenoot Bert Jan Hamer; tot in de slotronde was het stuivertje wisselen voor een plek net buiten de top 30. Marcel was intussen op uitstekende wijze naar voren gereden. Voor hem geen 80%-regel op winnaar Micha de Vries, de ‘extra’ ronde leverde hem een fraaie 16e plaats op.
Het zaterdagse programma werd afgesloten met de wedstrijd der Amateurs. Hiervoor hadden zich maar liefst 100 renners aangemeld! Uw verslaggevers waren reeds op zoek naar warmte, dus zij hebben helaas niets van de wedstrijd gezien. Maar het kan niet anders of in de eerste zandstroken moet er sprake zijn geweest van een inferno. Vooral Michael Breedt (41e) had zich waarschijnlijk meer voorgesteld van zijn optreden. Jort de Boer werd 73e.
Zondag kwamen onder stralende omstandigheden nog twee Amstelrenners in actie: Dylan Groenewegen en Ewoud Hartemink bij de Beloften. Tja, daar sta je dan in een startveld met regerend wereldkampioen der Beloften Mike Teunissen (3e), nog altijd regerend wereldkampioen der Junioren Mathieu van der Poel(1e) en David van der Poel (2e)… Ewoud (“Haha, nooit meer”) werd na ruim een kwartier op grond van de 80% regel uit koers genomen en als 23e geklasseerd. Dylan (“Nooit meer crossen”) hield het ruim 40 minuten vol en werd daarmee 17e.
Volgend jaar allemaal met nieuwe voornemens naar Veldhoven en in 2016 naar de diepe zandkuil van Hellendoorn!
Ook ik werd op basis van mijn punten in Heerlen nog als 60st opgeroepen van de 100. En ik kan bevestigen dat de eerste zandstrook een inferno was, die pas ophield na de afdaling van de “skihelling”…