Dylan won vandaag de Ronde van Vlaanderen voor Beloften. Details (van Wielerland): klik. Maar er was meer: ook Femke Markus won weer een keer.
Ze deed dat in een van de wedstrijden die ze vorig jaar ook won: de Meidenwedstrijd in Rotterdam. Details zijn niet helemaal bekend, maar ze kwam met ruim 50 meter voorsprong solo over de streep. Dat schaatsen goed is voor fietsen en andersom bewees ze maar weer eens. Zus Riejanne deed het later op de middag bij de Elite-Dames koers niet veel minder: samen met vier anderen, w.o. Anna van de Breggen (4e van het WK in Florence) reed Riejanne – nadat ze zelf de ontsnapping op touw gezet had – een ronde voorsprong bij elkaar en eindigde ze uiteindelijk als derde.
Vallen en knallen in Lexmond
Maar er was zaterdag meer om over naar huis te schrijven. In Lexmond was de plaatselijke wielerronde op een supersnel stratenparcours. Bij de Elites waren Lars van de Vall en zijn maatje Koos na donderdag nog niet samen uitgefietst. Dat deden ze in Lexmond dan maar en wel in de kopgroep van 9. Maar deze keer konden ze niet winnen en het spelletje uitspelen. De sprinter Wennekes was KJK (2e) en Lars (5e) te snel af. Patrick Bos had wellicht wel een kans gehad: hij won nu slechts de sprint van het peloton: 10e.
In Lexmond was eerder op de dag een zestal Sportklassers aanwezig als onderdeel van het 100-koppige startveld. Toen er een grote kopgroep van 13 ontstond zat Auke Broex er als enige Amstelrenner bij en dat gaf de vijf anderen een alibi om niet te achtervolgen. Auke had – naar eigen zeggen – de clubrit nog in de benen (anderen dachten: hij wordt toch ook ietsjes ouder) en poogde in de finale vergeefs te ontsnappen: meer dan 11e was het niet meer. In het peloton de andere vijf Amstelrenners…. behalve Michiel Winthagen….die ging met 50 km/u in de één na laatste ronde onderuit. Schaafwonden, gekneusde ribben en een hersenschudding waren zijn onfortuinlijke deel.
Voor zijn reisgenoten gaf dat nog wel wat hilarische toestanden. Zo werden vragen als: “He, zijn jullie ook hier?”, “Hebben jullie de koers uitgereden?”, ” Heb je gewonnen Auke?”, “Is het nu april?” en “Hoe ben ik hier gekomen?” tot in het oneindige herhaald en – zoals de Amstelrenner betaamt – even oneindig keer geduldig beantwoord. Met een langzaam terugkerend geheugen werd Michiel in zilverfolie gewikkeld keurig afgeleverd bij vrouw en kind die bij Ziekenhuis Amstelland stonden te wachten. Op de hersenscan werd een geknakt ego geconstateerd (maar één val per seizoen is geen reden om te stoppen!) maar verder “viel het mee”. Maar dat is ook maar relatief. Geduld en rustig herstellen Michiel!
Om toch nog positief af te sluiten: Teun Mouris reed in de Zuiderzeeklassieker (90 km!) voor Nieuwelingen naar een knappe 11e plaats. Kenners hadden al zoiets voorspeld: Teun rijdt gewoon hárd!
