Maar iets over een frisse wind had ook de titel van het verslag kunnen zijn, want fris was het zeker. De staat van het parcours is voor velen het belangrijkste criterium om wel of niet te komen en dus reden er bijna dertig mannen hun wekelijkse rondjes over het droge parcours. Ook Victor Broex en Enzo Leijnse waren nog lang niet uitgetraind en sloten zich aan als pelotonduwers. Zonder vader langs de kant die na vijf rondjes ook wel eens naar huis wil konden ze dit keer wat langer meerijden.
De afgelopen weken werd er een redelijk constant tempo gereden, maar vandaag was het een harmonicakoers. Na een ontsnapping werd er steeds even gas gegeven om daarna weer even bij te komen tot de volgende groep er vandoor ging. En blijkbaar wordt er toch met een schuin oog naar de stand gekeken, want na sommige ontsnappingen werd er druk gediscussieerd over wel of niet het gat dichtrijden. Vervolgens ontstonden er weer misverstanden over waarom dat wel of niet moest en daar kan je je tot na de wedstrijd druk over maken. Misschien moet die energie maar gewoon aan fietsen worden besteed, daar komen we toch voor.
Uiteindelijk kwam de beslissende afscheiding zo’n acht ronden voor het einde. Zeven man reden weg en er was geen organisatie voor de achtervolging. Iedereen keek naar Camiel Zwart, maar die was nog niet helemaal hersteld van vorige week en vond het wel best. Patrick Molenaars pakte de overwinning na ruim een jaar droog te hebben gestaan. Coen Emmer werd tweede voor Cor Baas, Lieuwe Hoekstra, Wouter de Jonge en Ronald Boerrigter. We hebben ook weer een stand: klik.
