Vorige week was de complete organisatie afwezig (maar had natuurlijk wel waardige vervangers geregeld) en dat was voor de weergoden voldoende aanleiding tot het plengen van een grote hoeveelheid tranen dat aanhield tot en met donderdag. Ook een manier om je waardering uit te spreken.
Maar gisteren vielen de eerste druppels pas na de koers en dat is wel zo prettig. Bij de inschrijving werd al snel duidelijk dat er genoeg kwaliteit aanwezig was om er voor te zorgen dat het geen veredeld toerfietsen zou worden. De eerste ronde werd het tempo hoog (>43 km/u) gehouden zodat ontsnappen een utopie werd. Meerijden in dat tempo lukt wel, maar op kop rijden in een nog hoger tempo is toch echt te veel gevraagd op de dinsdagavond.
Waar we ons normaal wel eens een uitrustrondje tussen de demarrages door veroorloven, werd nu iedere tempodaling ogenblikkelijk beantwoord met een versnelling of demarrage en dat bleef zo tot de streep. Cees de Wit werd nog even gedwongen het gras te maaien maar bleef gelukkig wel overeind.
En zo eindigde een enerverende koers is een nauwelijks verrassende sprint. Camiel Zwart won voor Ruud Verbeek, Patrick Molenaars weer net voor Cor Baas (en dat zijn inderdaad ook de eerste vier in de stand) en Eric van Diemen en Rompke van der Weerdt werden vijf en zes.
