Na een monumentale slotetappe met finish op de Galibier (en onderweg Deux Alpes) heeft Ewoud Hartemink de zege in de Amstel Alpenweek 2014 veiliggesteld. Het slotverslag.
De Finale: De Galibier
Vrijdag was voor de renners de laatste dag en bij het opstaan voelden de meesten al…oeiii…. de sleet komt erop. Maar het moest en het weer was goed, beter dan verwacht, dus ze gingen, met zijn allen, weer van start.
50 kilometer alleen maar klimmen
De zevende en laatste etappe met finish op 2642 meter hoogte. 65 kilometer met behalve 9 kilometer afdalen vanaf Deux Alpes en een kilometer of 7 vlak, was het dus gewoon 49 kilometer lang gemiddeld 6% klimmen. Da’s weer eens 
wat anders dan een avondrondje van 50 km langs de Amstel. In feite dus zwaarder dan de Koninginnerit naar de Alpe d’Huez.
Sommige renners onderschatten de impact van de voortdurende druk op de benen en gingen in de loop van de etappe dan ook door het ijs, maar anderen gaan – zo lijkt het – juist harder als de hoogte en de kilometers toenemen. Er waren dan ook nogal wat verschuivingen in het klassement en ook déze etappe kende weer de nodige verhalen; zoals wielrennen nu eenmaal dé sport van de verhalen is!
Deux Alpes in formatie
De GranFondo rijders moesten eerst nog even naar Deux Alpes heen en weer: vanaf de afslag bij het stuwmeer toch ook weer bijna 9 km en 600 hoogtemeters buffelen. Met het oog op dat wat nog komen gaat wisten de eerste groep (met de ervaring van o.a. Emmer, Zwaving en Cerfontain) en tweede groep (met de rust van o.a. Mouris (J), Vermist en Van Herwijnen) dat formatie belangrijk is: na de afdaling volgden immers nog 35 stijgende kilometers naar de Galibier. In groep 3 was de strijd onder impuls van Renner Deen echter al meteen ontbrand: Buisman en Kloosterziel gingen 
overboord en Breedt, Broex en Gerritsen (W) in formatie op een 20-tal seconden daarachter. Dat bleef zo tot na de afdaling en gesloopt moest Deen op het “valse plat” naar La Grave het zinloze van zijn poging inzien en liet hij zich in de grote samengesmolten groep terugzakken.
Strijd op de Lautaret
In de achtervolging was inmiddels ook de groep der favorieten. Tot Deux Alpes hielden de acht elkaar wel gezelschap, maar eenmaal richting La Grave begonnen Roel Gerritsen (wilde de anderen nog één keer pijn doen – en moest dat bekopen) en ook Joos Francke (even lekker doortrekken) de cohesie te kraken en zelfs leider Ewoud Hartemink moest naar eigen zeggen “vol geven”om er bij te blijven.
De etappeleider in de Gran Fondo was inmiddels de op hoogte altijd gedijende Willard. Nadat Jurriën voor in ’t Holt het tempo steeds opdreef en de grote groep telkens op een lint trok, had Willard met 
meerdere demarrages o.a. zijn concurrenten Deen (gesloopt na zijn raid op Deux Alpes) en Breedt (gesloopt na zijn achtervolging van Deen) losgegooid en op het laatst ook Auke Broex die Willard wel steeds in het oog hield. Vanuit de achtergrond kwam de groep der favorieten enkele lussen lager ook opzetten en werd het gat langzaam gedicht.
De Medio’s Maarten Lindeboom, Arie Jongejan, Astrid Schop en Johan van der Pijl (de leider in de MF) hadden hun voorsprong (hoefden niet naar Deux Alpes) goed gebruikt en knap standgehouden en waren als eersten de Galibier opgedraaid voor Jan de Haan. Willard was de eerste GF die linksop draaide.
De Galibier liegt niet
De Galibier: maar 8,7 km lang, maar de hoogte en de lengte van de etappe doen zich gelden en ondanks de niet overdreven steile stukken is het moeilijk en groupe te rijden. De Medio’s hielden stand en Arie reed tenslotte de 
moegestreden Maarten (2e) en Astrid (3e) los en mocht zich winnaar van de etappe noemen. In de GranFondo was er echter nog meer strijd toen Job Lutjens bij het opdraaien van de Galibier versnelde en alleen Ewoud mee kon gaan. Joos, Bertrand, Simon, Marcel, Marc moesten stuk voor stuk passen en toen Job en Ewoud bij eerst Auke en even later Willard kwamen was ook voor Job het kaarsje op: Ewoud ging steady door en kwam hand in hand met de leider van de Medio over de streep. Job was de tweede GF voor de sterke Willard die op zijn beurt de buffel van de week Joos voorbleef.
De beide lichtgewichten Marc en Simon (63 en 65 kilo schoon aan de haak) streden nog een mooie strijd voor het zilver, maar Marc kon Simon niet meer losgooien en Simon behaalde dus weer (net als in ’12) een tweede plaats in het eindklassement, voor Marc Altyzer. De eerste Master werd Marcel Witte die een wel erg sterke week reed en als vierde zijn vaste concurrenten Broex, Gerritsen en Deen ruim achter zich hield. Sowieso was er strijd op alle fronten. Zo waren Jan van Herwijnen en Rob Vermist met minder dan 30 seconden verschil begonnen aan de etappe en ook Rinus en Bert hadden veel te winnen en te verliezen en streden allen hun strijd tot op de streep. Net als vele anderen moesten ze bij het bereiken van de top even uithijgen, maar ook genieten van het fantastische uitzicht .
Sprankelend slotbanket
De Alpenweek werd afgesloten met het slotbanket waarbij nog nagepraat werd, gedronken, geproost, genoten van beelden en de vele winnaars van verschillende prijzen werden in het zonnetje werden gezet. Ewoud en Johan als winnaars van de respectievelijke oranje en blauwe trui, maar ook de meest gemiddelde (!) en meest constante (!) renners. Uiteraard werd ook niet voorbij gegaan aan de inzet van de Directie, maar ook de Juryleden Henk en Erik die de hele week overal op tijd wisten te staan om de renners te starten, te verzorgen en ook steeds de uitslag op papier te zetten en ook de nodige filmpjes en foto’s te schieten en vooral heel rustig te blijven. En alles wat verder nog van meer en minder belang was kwam elke avond wel aan de orde in de Prix d’Elegance; het belangrijkste nevenklassement van de week.
De uitslagen zijn hier te zien: Klik.
Sommige renners verrasten positief met hun klimkwaliteiten en met hun doorzettingsvermogen. Zes dagen koersen is niet niks. Zeker niet door het starten met handicap, waardoor elke etappe in feite begon met een tientallen kilometers lange Ploegentijdrit. Door die ziedende starts kwamen veel renners soms al compleet “gekookt” aan de voet van de klims. Voor de jonge renners echt wel een ervaring op zich.
Daarnaast werd elke renner nog toegejuicht want iedereen die de hele week gereden heeft is een winnaar. Het deelnemersveld zorgde voor heel veel gezelligheid in de huisjes, de enorme positieve energie, het zenuwachtige gedoe voor de start, de scherpe humor over en weer, het respect voor ieders prestatie, en het vlekkeloze verloop van de koersen, maakten van deze week een uniek evenement met ook nog eens perfecte weersomstandigheden. De regen op de Galibier bleef uit en die ene helemaal verregende dag maakte de week immers nog meer compleet. Een week waarbij Fleetwood Mac misschien de metafoor was voor de perfecte tijdloze mix van jong en oud en de vele gelijkgestemde mensen. Wie weet …komt er ooit …eens …. nog een keer een Amstel Alpenweek.
Wajoooo! Wat een ziek goed verslag!
Mooi verhaal!
Ontzettende leuke week. Mooie strijd en echte coureurs. Chapeau!
Ziek leuke week! En met de prix d’elegance nog leerzaam ook.
waarom nemen al die oude knarren het taalgebruik van de jeugd over? je gaat er echt niet harder van rijden.
Toch wel……het was aanklampen tijdens de koers en tot ver erna.
Was ziek leuk! Thanks iedereen!
Geweldig verslag en jaloersmakende koersen in koersen. Volgende keer wil ik dit niet missen!!
Deze week is niet voor herhaling vatbaar, de week MOET herhaald worden. Ik bied graag mijn diensten aan om de organisatie te ondersteunen in de voorbereidingen voor een volgende keer. Zelden zo’n fijne sociale cohesie binnen en buiten de koers meegemaakt als in deze Alpenweek. Jong, oud, man en vrouw, het klopte.