Waren ze aangestoken door het succes van Willard’s zwempartij van vorige week? In ieder geval stonden er zondagochtend drie Amstelrenners in Uithoorn aan de start van de veldrit aldaar. Na de inmiddels bekende kopstart reed Willard de hele wedstrijd in een kopgroepje van twee en won hij gedecideerd de sprint van kop af. Meer valt er niet over te vertellen.
Jeroen Verhoeven – voor de duidelijkheid: dat is de Jeroen die geen onderlinge competitie met Willard heeft – had een slechte start, maar reed heel gedegen, d.w.z. zonder sterke of heldenverhalen voor de website, naar een mooie vierde plek. Het echte verhaal van de dag komt op naam van rennertje De Vink, Bart Jan welteverstaan. Willard die nog nagenoot van zijn overwinning reed in zijn uitrijronde een tiental meters achter een groepje van drie dat bezig was met hun finale. Op kop een dame met strak in het wiel renner De Vink, daarachter nog een Nieuweling. De dame in kwestie had met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de Amstelsite niet gelezen, want zij raakte met haar stuur verstrikt in het lint en anders dan Willard vorige week, kreeg zij het niet los. De snelheid van haar fiets liep in zeer korte tijd terug van een dikke 25 km/u naar 0. Gevolg: zij vloog over haar stuur; Bart-Jan reed vol in haar achterwiel en ging dientengevolge ook vliegen, maar landde zacht bovenop de koprenster; renner nummer 3 reed half over de ontstane chaos heen en caramboleerde hierdoor richting de inmiddels bekende sloot.
Met een fraaie snoekduik lag hij met zijn fiets enkele meters lager in het water waar nog stukjes nachtvorstijs in dreven. Het enige wat hij nog kon uitbrengen was “Oeh! Oeh! Oeh!”. Maar ja, plak iemand een rugnummer op en hij is renner en dus moet hij door. Niet voor enige rede vatbaar klauterde hij gezwind de wal op en sprong op zijn meegezeulde fiets. Renner De Vink bleek ook genoeg renner om dit niet op zich te laten zitten en sprong ook op zijn fiets, manoeuvreerde zijn ketting weer op het voorblad en sloot aan. Hij won de sprint gemakkelijk, vond hij zelf.
De achtergelaten dame keek samen met Willard nog eens naar haar achterwiel, dat een vreemde knik van 90 graden vertoonde. Zij concludeerde dat haar twijfel over vervanging van het achterwiel omgezet was in zekerheid! Zo zie je maar, op zondagochtend in Uithoorn is er altijd wat aan de hand…
Ver van dit alles bonden de Amateurs Marcel Witte en Michael Breedt de strijd aan met de landelijke veldrijtop in Veldhoven. Niet gehinderd door de welwillend kritische blik van hun clubgenoten uit de Masters-categorie konden zij onbevangen koersen. Was de kater van Marcel verteerd en hield Michael zijn voeten uit de spaken? Een verslag:
Waar in Amersfoort zes Masters (al dan niet in ontkenningsfase..) en twee amateurs aan de start stonden was de inbreng van de Amstel op zondag in Veldhoven karig… Master in ontkenningsfase Witte (die als een jonge hond dit seizoen heel wat jongere soortgenoten fietsles geeft) en coureur Breedt vonden één cross dit weekend niet genoeg en maakten de lange reis naar Veldhoven. Eenmaal aangekomen lag er een mooie afwisselende omloop op de mannen te wachten. Veel op en af, boomstronken, een maisveld, draaien/keren en lange rechte stukken.
Witte had een degelijke start en reed in een degelijke race zonder veel theater en spektakel naar een degelijke 13e plaats. Breedt verprutste zijn start, herpakte zich snel en reed gestaag naar voren. Breedt had Witte de hele koers in zicht maar kwam nooit echt dichterbij. In tegenstelling tot veel voorgaande wedstrijden hield Breedt de boel dit keer wel heel en eindigde als 16e.
