Bij de WV Amsterdam en ARC Ulysses liggen de wortels van het Amsterdamse veldrijden. Jarenlang bestond het weekend van een select gezelschap excentriekelingen eruit dat men zaterdag op Sloten gezamenlijk de modder in dook en dat op zondag in het Vliegenbos (pas later op De Weeren) nog eens dunnetjes overdeed. Modder, diepe modder, leek in de jaren 80/90 van de vorige eeuw onvermijdelijk en renners zagen er na de koers uit of ze na een jarenlang verblijf rechtstreeks uit de loopgraven van de Grote Oorlog waren gekomen.
Hoe anders was het vandaag in de 4e rit van de Amsterdamse Crosscompetitie. Het parcours lag er droog en spatvrij bij en op de tekentafel had men het liniaal laten prevaleren boven de losse pols. Gevolg: een razendsnel parcours langs veelal rechte lijnen.
De Masters 40+ vertrokken met duizelingwekkende snelheid. Al na één doorkomst was een kopgroep gevormd bestaande uit – natuurlijk – klassementsleider Ron Vroom van HRC Exelsior (drie uit drie), Hamish Morrin (Gaul) en de Amstelmannen Marcel Witte en Jeroen van Hoeijen. Daarachter een trio met Peter Reitsma (De Bollenstreek), Patrick Molenaars en Caspar Hermans en daar weer achter mannen als Pierre Deen en Willard Gerritsen.
De vier koplopers gunden elkaar niet veel ruimte en de taakverdeling was duidelijk: het kopwerk was van Vroom, Morrin en Witte, terwijl Van Hoeijen (Vliegenbos-ervaringsdeskundige, maar daar had je vandaag niet veel aan…) zich beperkte 
tot aanklampen. In de laatste ronde bleek dat elke lid van de kopgroep dezelfde ideale plek in gedachte had voor de 
ultieme demarrage (het asfaltstuk vóór de laatste bocht naar de finish). Die van Morrin overtrof die van zijn tegenstanders echter ruimschoots en hij bracht daarmee Vroom (2e) zijn eerste nederlaag van deze competitie toe. Witte pakte de laatste podiumplek, Van Hoeijen werd vierde.
Uw verslaggever was niet aanwezig bij de Jeugd, maar naar wij begrepen hebben was het opnieuw Niek Voogt die bij de oudste Jeugd ruimschoots de zege pakte. Daarachter was het strijd op vele fronten en daarover later meer.
In de 40- kwam Dylan Groenewegen na een korte rustperiode weer eens de beentjes testen. En hoe! Op zijn nieuwe Isaac fietsen (van zijn ploeg voor 2015) moest hij vanaf de derde startrij eerst even naar voren zien te komen, maar toen ging het gas erop: na elke bocht weer vol aanzetten en blijven knallen tot het eind. Net als Jasper Ockeloen vorige week (wanneer komen ze tegenover elkaar te staan?) knalde Dylan door en won hij met ruime voorsprong zijn eerste ACC van dit seizoen. Op ruime afstand werd er echt gekoerst met groepsvorming op de lange wegstukken. Teun Mouris trok met Dimitri Veerman en Tommy Oude Elferink hard door, maar hij kreeg ze niet los. In een mooie sprint wist Teun de sterke Veerman met banddikte te verslaan en behaalde hij zijn beste uitslag in de ACC en verstevigde hij zijn eerste plaats. Zoals gezegd waren er meerdere groepen met o.a. een mooie groep die voor plek 5 reed (met Michael Breedt op de 9e plaats), maar ook was er een mooie strijd in een groep met Nils Wolffenbuttel, Alexander Evers en Gijs Jorna met een Waterlander. Langs de kant stonden toen wel al enkele “Beloften”: Ewoud Hartemink (na een ronde) en Max van de Water (voor de start al) hadden beiden te kampen met een gebroken ketting, en een afgestapte Job Lutjens (een Amstelrenner stapt níet af!) met een gebroken moraal. Anderen wisten te melden dat ze zich spaarden voor het paintballen van zondagmiddag. Bijzondere prioriteiten.
Bij de Nieuwelingen en Dames ook mooie strijd: Victor Broex moest serieus knokken om Stefan Appelman (2) en Ruben van der Pijl (3) te verslaan in de laatste ronde nadat ze steeds zijn wiel wisten te houden. Dat lukte dan wel met een sterke sprint. Menno Broex werd 7e, met in een groepje daarachter (op een nieuwe fiets!) Koen Warnier en de eerste dame Nike Beckeringh. Ook was er een mooie strijd tussen Julia van Ravenzwaaij en Yvette Broex die Julia deze keer wist te winnen.
Zo’n relatief eenvoudig en droog parcours als vandaag levert vaak andere winnaars op. We gaan kijken hoe dat volgende week in Uithoorn is waar toch meestal iets meer techniek bij komt kijken op het taludje. Zo is het elke week weer anders in de cross.
tot aanklampen. In de laatste ronde bleek dat elke lid van de kopgroep dezelfde ideale plek in gedachte had voor de 
ultieme demarrage (het asfaltstuk vóór de laatste bocht naar de finish). Die van Morrin overtrof die van zijn tegenstanders echter ruimschoots en hij bracht daarmee Vroom (2e) zijn eerste nederlaag van deze competitie toe. Witte pakte de laatste podiumplek, Van Hoeijen werd vierde.
