Het parcours in de Waarderpolder was de afgelopen jaren vooral bekend door de modder, er lag een hoeveelheid viezigheid die voor de iets minder fanatieke crossers ‘best wat minder kon’. Kennelijk vond de organiserende HRC Excelsior dat ook, want voor de 7e rit van de Amsterdamse Crosscompetitie werd een heel nieuw parcours uitgetekend op een locatie iets ten noorden van de oude vertrouwde modderpoel.
Epicentrum van het parcours was manege Schoteroog; daar werd ingeschreven en vond de start plaats waarna de renners in enkele lussen rond de manege cirkelden en – nieuw in de ACC – de coureurs elke ronde in drie lussen door de overdekte manegebak geleid werden. De renners konden dan even opwarmen (het was koud vandaag!) en het publiek had vanachter het glas van de verwarmde kantine een VIP-Box met een prachtig overzicht op het indoorgedeelte van deze cross.
Het nieuwe parcours werd door het gros van de deelnemers als een verbetering ervaren en kan met wat extra technische passages (bochtenwerk/hindernissen/berg/trap?) uitgroeien tot één van de toppers van de competitie. De eerste plannen daarvoor werden vandaag al gemaakt…volgend jaar verder!
De Jeugd mocht vanzelfsprekend als eerste van start. Op een iets korter parcours waardoor zij het greppeltje met modder (daar wel!) konden ontwijken, stelden ze trappelend van ongeduld naast de grote rijbak op. Bij de jongste Jeugd was Pepijn Veenings van DTS opnieuw de sterkste en deed hij goede zaken in het klassement en bij de oudste Jeugd had Niek Voogt wat meer moeite dan de andere keren om de winst te pakken. Niek, meestal rijdend in lange broek en handschoenen, koos vandaag voor luchtiger kledij. Dat viel niet mee: de benen waren (te?) koud en de handen te bevroren om er meteen vandoor te gaan en hij moest Maud Rijnbeek (DTS) en Bob Gerritsen (Bollenstreek) enige tijd in zijn buurt dulden. Maar in de laatste ronde was Niek dan toch opgewarmd en liet hij iedereen ruim achter zich voor de 7e zege op 7…. De druk wordt uiteraard steeds hoger en naar het schijnt zijn de handschoenen met lange vingers reeds aangeschaft. Sven Raats had geen last van de kou en reed een stabiele race: 4e. Tijmen van der Pijl lag de hele wedstrijd op de 5e plaats, maar zag in de slotfase nog twee BRC’ers langs hem gaan. Wessel Mouris en Jip de Moor hadden ook een pittige strijd op de plaatsen 8 en 9.
De andere categorieën reden op het verlengde parcours. De winnaar van de 40-, Dylan Groenewegen, liet alle toeschouwers achter het glas zien hoe je de bochtjes in de rijbak neemt: fel, schuin en hard. Hij won dus met ruime voorsprong op de achtervolgers. Leider in het klassement Tommy Oude Elferink van UWTC had te maken met pech en kwam pas rond de 15e plaats binnen waardoor Dennis Souverein en Teun Mouris, maar ook Bart de Veer (9e) op een zakdoek zijn komen te staan in het klassement. De strijd om plek twee was overigens weer spannend met o.a. Dennis Souverein (3e), Teun Mouris (4e) en ook wegrenners Dennis Smit, Joost Spring in t Veld en thuisrijder Kenny Nijssen waren ermee bezig. Nijssen was verrassend de 2e. Crosser in hart en nieren, Ewoud Hartemink, had een jours-sans en werd pas ergens rond de 14e plaats geklasseerd en moest met lede ogen toezien dat de (volgens Ewoud) technisch minder bedeelde Gijs Jorna (ca 10e) hem voorbleef. Ook Max van de Water (8e) rijdt zienderogen beter en zou zich nog wel eens voorin kunnen gaan melden…wie had dat gedacht.
Bij de Nieuwelingen en de Dames moest Victor Broex op zoek naar schoenen. Die bleek hij in Huijbergen te hebben laten 
staan, de dag ervoor. Op een paar oudjes van zijn vader ging het nog goed genoeg om in de 3e ronde weg te rijden van Ruben van der Pijl die het langste bij hem bleef. Ruben zag echter Stefan Appelman nog langszij komen zodat de bloemen weer verdeeld waren. Beste dame was Anne Huinen die een twintigtal seconden binnenkwam voor de fel met elkaar strijdende Nike Beckeringh en Judith van Maanen.
Bij de Masters was Ron Vroom van het organiserende Excelsior natuurlijk gebrand op een goede prestatie, bovendien had hij wat recht te zetten nadat zijn onaantastbare status de afgelopen weken averij had opgelopen door drie achtereenvolgende nederlagen: de overwinningen gingen de laatste drie wedstrijden naar Hamish Morrin (2x) en Marcel Witte.
De start was nog voor Patrick Molenaars, maar op het eerste lange rechte end plaatste Vroom een versnelling en was hij los van de rest. Morrin versnelde vervolgens om de aansluiting bij Vroom te bewerkstelligen en dat was voor Jeroen van Hoeijen het sein om ook de jacht te openen. Hiermee waren de podiumplekken verdeeld: Vroom reed soeverein op kop, op korte afstand gevolg door Morrin die weer op de huid gezeten werd door Van Hoeijen. Daarachter werkte Frank Nijssen (HSV De Kampioen) zich na een valpartijtje vlak na de start op tot de eerste achtervolger, maar het podium bleef buiten zijn bereik.
Vroom liet zich niet meer terugpakken en boekte zijn vierde overwinning in deze competitie, maar Van Hoeijen wist na een rondenlange inspanning bij het ingaan van de laatste ronde het gaatje naar het wiel van Morrin te dichten, maar dat had zoveel van zijn krachten gekost dat hij op de eerste de beste doorrijstrook weer door Morrin uit het wiel werd gereden. Morrin dus twee en Van Hoeijen drie. De andere Amstelrenners waren op gepaste afstand Caspar Hermans (6e), Patrick Molenaars (7e) en net daarachter Auke Broex (9e). Ook Jeroen Verhoeven, Pierre Deen en Simon Polstra zaten in een groepje dat rond plek 12 binnenbolde.
De meeste renners hingen daarna toch wel even uit te hijgen: op dit rondje kon je je kracht in elk geval goed kwijt en vooral één strook voelde als een lange Oude Kwaremont. Een schot in de roos dus dit nieuwe parcours, zeker met deze bijna winterse waterkou.
Foto’s en uitslagen volgen nog.
