In de laatste twee weken van december zijn vier renners van WTC de Amstel in Costa Rica geweest om daar een twaalfdaagse etappekoers te rijden. Daniel Korevaar, Dion Beukeboom, Koos Jeroen Kers en Lars van de Vall hadden gedurende deze meerdaagse gezelschap van Team Amsterdam collega’s Jan Lof en Dirk van de Craats, terwijl de gastrenners Giel de Nijs, Niels Lommers en Jorg van Oostende het Grontmij Team Amsterdam compleet maakten. Lars doet verslag.
Teleurstellend begin
Voor de ronde van start ging werd van iedereen opgenomen wat zijn of haar ambities waren, waarbij naar voren kwam dat de meesten tot doel hadden de koers uit te rijden. Een enkeling had een tijdritje of etappe uitgezocht waar hij zichzelf wilde tonen, terwijl Daniel zo lang als mogelijk enige klassementambities hoopte te kunnen koesteren.
Het grootste doel van het team was de ploegentijdrit op zijn naam te schrijven waar de ronde mee begon. Met tijdritkleppers als Beukeboom, De Nijs en Lof in je team moet je het toch ver kunnen schoppen. Na een compleet gemiste start waarbij Van Oostende niet in zijn pedaal kon geraken waren de kansen echter al flink geslonken. Toen na Jorg en Niels ook nog eens één van de verwachte motoren in de persoon van Giel de Nijs moest afhaken, bleek dat de doelen enigszins bijgesteld moesten worden. Uiteindelijk bleek enkel de 6e plaats voor ons weggelegd. Hiermee begon de ronde teleurstellend qua resultaat.
Twee truien
Gelukkig leverden de dagen daarna wel positieve resultaten op. Althans voor de meeste renners. Jorg vond in etappe 2 al zijn Waterloo, mede veroorzaakt door een lekke band en hij moest daardoor de ronde vroegtijdig verlaten. De overige 8 renners hadden echter wel wat te vieren, na een lange aanval wist Jan zijn medevluchters te lossen en werd hij pas op 3 kilometer voor de finish door het peloton in zijn nekvel gepakt. Bij de finish lagen voor Jan echter wel de bolletjestrui en de trui voor de leider in het tussensprintklassement klaar. Jan wist mede gesteund door Giel, die menig puntje voor de ogen van de concurrentie wegpakte, zijn bergtrui nog vier dagen te behouden.
Pocketklimmers
Het lang behouden van de bergtrui kwam ook doordat er weinig gecategoriseerde klimmen in de eerste etappes waren opgenomen en de Team Amsterdammers zichzelf hoopten te kunnen tonen op de vlakke wegen. Jammer genoeg bleek slechts het einde van etappe 4 redelijk vlak te zijn (met een 7e plaats voor Koos tot gevolg). De rest van de wegen waren een soort van zevenheuvelenweg in Nijmegen (wat in dit geval beter een 134 heuvelenweg genoemd kon worden) of gewoon serieuze bergen waarvoor een gemiddelde Nederlander 3 uur in de auto naar België moet zitten om überhaupt iets van dit kaliber tegen te komen. Al snel stonden alle Team Amsterdammers dan ook op meerdere minuten van de pocketklimmers uit de Latijns Amerikaanse landen.
Pocketklimmer met manco
Daniel die alleen zijn lengte niet mee had voor een pocketklimmer (toch redelijk cruciaal), maar verder aan alle aspecten van een goede klimmer voldoet wilde zich nog een paar keer in de strijd der groten mengen. Dit leverde hem in de zware etappe 7 een mooie 20e plaats op waarmee hij de andere Team Amsterdammers, die een gezamenlijk bus hadden gevormd, allemaal bijna een kwartier achter zich liet.
Team Amsterdam sterk op rustdag
Na de klimtijdrit, waar Jan zich met een 19e plek positief onderscheidde, kregen de Team Amsterdammers pas echt de kans om hun goede vorm te tonen. Dat dit gedurende de rustdag op het strand moest gebeuren mocht de pret niet drukken. Met veel moraal en een steeds bruinere tint (in Koos zijn geval een rode/bruine vlekken mix) verschenen de renners vervolgens aan de start van de negende etappe. Dit was de vlakke etappe van de ronde en daar wilden we ons dus tonen. Echter kon het hele strijdplan al snel weer de koelkast in nadat zowel Jan en Dion binnen 2 kilometer koers het peloton met een lekke band moesten verlaten en niet meer de kans zagen terug te keren. Eenmaal wisten de overige vijf Team Amsterdammers (ook Niels had de ronde helaas vroegtijdig moeten verlaten) nog een scheve situatie recht te trekken, maar toen in de laatste ronde een kopgroep met Giel – maar daarnaast helaas ook de leider in het tussensprintklassement – wegreed wisten we dat de kansen op de zege flink geslonken waren. Toch besloten we op Giel te gokken, maar verder dan een 5e plek op een kopgroep van 7 kwam hij helaas niet.
Berg des doods
We baalden hier enigszins van, want we wisten dat dit onze laatste kans op een overwinning was geweest, aangezien de laatste drie dagen nou niet echt spekjes voor onze bekjes waren. De 10e etappe zou ons over de Cerro de Muerte voeren een berg met de top op bijna 3300 meter hoogte. Naast de naam (berg des doods) waren we ook nog eens bang gemaakt door de kenners van deze berg die ons waarschuwden voor vallende rotsen en weggeslagen wegdek. Dat er per jaar een tiental doden zou vallen mocht de pret ook niet drukken. In volle galop stormde het gedurende de ronde geminimaliseerde peloton op deze ruim 60 kilometer durende klim af. Velen besloten dan ook snel dat dit iets te veel van het goede was en zochten hun eigen ritme op om nog enigszins levend over de berg des doods te geraken. De minimale achterstand van de Team Amsterdammers bedroeg aan de finish ruim 26 minuten, terwijl de laatste renner uit Costa Rica op meer dan een uur de witte krijtstreep passeerde.
Sterk herstel
Nou zou je de volgende dag een hoop kapotte en gedesillusioneerde renners van Team Amsterdam aan de start verwachten van de tijdrit die tijdens etappe 11 verreden moest worden. Dit bleek echter niet geheel het geval. Terwijl de concurrentie zich op de fraaiste tijdritfietsen voorbewoog wisten lange tijd 3 Team Amsterdammers de ranglijst aan te voeren. Uiteindelijk wisten Jan, Giel en Dion zich op de keurige 11e, 14e en 19e plekken in de uitslag terug te vinden.
Berg des dood, bis
En dan was daar etappe 12 nog. Het toetje was datgene waar wij gedurende deze meerdaagse met weinig variërende hoofdmaaltijden het meeste naar uitkeken. Echter zaten we op dit toetje minder te wachten, we moesten namelijk nogmaals de Cerro de Muerte op, alleen dit keer moesten we de ruim 2500 meter hoogteverschil binnen 44 kilometer afleggen. Ook hier toonden de Nederlanders weer dat ze de ronde goed verteerd hadden. Lars, Daniel en Jan wisten zich goed in de tweede groep te handhaven met de 17e, 22e en 25e plaatsen tot gevolg. Uiteindelijk wist Daniel hiermee nog naar de 29e plek in het eindklassement te stijgen terwijl Lars en Jan de top 40 kwamen binnen gestormd.
Netwerken
De ronde die ons door een prachtig land met bergen, vulkanen en geweldige zeeën voerde heeft ons naast een paar goede trainingsweken ook een mooie tijd en contacten met buitenlandse ploegen opgeleverd (de uitnodigingen voor de rondes van Quebec en Colombia zijn al onderweg). Waarschijnlijk komt er dus nog wel een vervolg op deze boeiende trip.
