Het voorjaar is begonnen en dat merk je meteen op de dinsdagavond. Het record van vorig jaar (39) ging net niet uit de boeken, het werd een evenaring.Met ruim een halve eeuw verschil tussen de jongste en oudste deelnemer kunnen we gerust spreken van breedtesport. Sommige renners zagen daarin ook een reden om te proberen met zoveel mogelijk renners naast elkaar over het parcours te rijden. Dat een hovenier (Theo van Duren) af en toe het gras wil inspecteren is begrijpelijke beroepsdeformatie, maar ik heb nog minstens een keer of zes renners buiten het parcours zien rijden en dat is het wielrennen toch nodeloos zwaar maken. Gelukkig bleef iedereen op de fiets maar het is toch verstandiger om alleen in gaten te duiken die er zijn.
Dan de wedstrijd zelf. Het gebrek aan wind zorgde ervoor de wedstrijd aan de voorkant van het peloton gecontroleerd kon worden. Aan de achterkant zorgde de verplichte intervaltraining, want als je met zijn drieën naast elkaar de bocht doorgaat haalt dat het tempo er volledig uit, er toch nog voor dat er een half dozijn renners op een ronde werd gereden. Aan de voorkant waren het vooral Enzo Leijnse en Serge van Putten die serieuze pogingen ondernamen. Helaas voor hen zijn er geen bonuspunten voor de meest strijdlustige renner. Nadat ook de laatste ontsnappingspoging in de laatste ronde sneuvelde leek het op een massasprint uit te draaien. Maar Tim Schreurs liet zien dat ontsnappen ook in de laatste ronde mogelijk is. Met 50 meter voorsprong kwam hij door de laatste bocht en dat was ruimschoots genoeg voor de overwinning. In de sprint voor plaats twee nam Camiel Zwart revanche op Cisco Pels (met een hele banddikte). Enzo Leijnse pakte plek vier voor Patrick Molenaars en nieuwkomer Bram Buschman. Kortom het was een heerlijk avondje wielrennen en we hebben ook weer een stand.
