De eerste dinsdagavond van de zomer is traditioneel ook de wedstrijd van het KONT-kampioenschap, een prestigieuze titel voor de tien aanwezige KONT-renners. Een wedstrijd in de wedstrijd waar de rest natuurlijk geen boodschap aan heeft, dus die gaan gewoon voor hun eigen resultaat. Vanaf het begin werd het tempo flink hoog gehouden dus van kansrijke ontsnappingen was geen sprake, ook al waren het zeker geen B-categorie renners die een poging ondernamen.
Enzo Leijnse was net als de rest van seizoen meestal wel betrokken bij die ontsnappingen, soms als aanstichter, soms als de renner die de aansluiting zoekt bij een andere ontsnapping. Toen het rondebord op 10 stond begon het tactische rijden, kortom het temp zakte flink. Zelf de schrijver dezes, normaal in het laatste wiel voor een goed overzicht van koers, mocht zijn moment of fame hebben, een rondje voor het peloton uit rijden. Een overschatting van de wielrencapaciteiten, maar toch goed voor het ego. Maar met nog acht ronden te gaan werd het weer serieus wielrennen. Eerst ging jurylid Paul Andriessen er vandoor, maar die werd als KONT-renner natuurlijk nauwlettend in de gaten gehouden. Daarna was het Enzo Leijnze, hij trok er alleen op uit. Het peloton liet hem (noodgedwongen?) even begaan en dat was te lang. Die jongen kan gewoon heel hard fietsen en dat bewees hij overtuigend. Camiel moest opnieuw genoegen nemen met de tweede plaats.
Daarachter was de strijd om het KONT-kampioenschap ook in volle gang, de plaatsen drie tot en met zeven (en verder heeft de jury niet geklasseerd) waren voor KONT-renners. De champagnefles mocht worden geopend door Cisco Pels die Ruud Verbeek, Jo Thewessem, Bas Duteweert en Gijs de Nooij voor bleef. Een mooie wieleravond met terechte winnaars.
De stand, klik.
