Afgelopen zaterdag vond al weer de 16e Amersfoort Groeistad Klassieker plaats. Eén van de weinige klassiekers voor Masters 40+ in Nederland. En derhalve stond ook dit jaar weer de crême de la crême van het neusje van de zalm aan de start. Eén kwart hiervan hoopt bij aanvang op een massaspurt, één kwart hoopt op wind en waaiers en een lange ontsnapping, een ander kwart hoopt op winnen van het bergklassement en een kwart hoopt op uitrijden (wat zij meestal niet doen). En dan zijn er renners die hem als training gebruiken.
Maar veel renners wìllen helemaal niet starten omdat iedereen zegt dat er altijd valpartijen zijn. Dat laatste is waar, maar de laatste jaren waren het vooral enkele pannenkoeken die op vluchtheuvels botsten of kamikazeacties in de spurt die tot valpartijen leidden. Dus als je normaal doet blijf je gewoon op je fiets zitten.
Voor WTC De Amstel stonden er dit jaar geen spurters aan de start, wel drie renners die hoopten op wind en waaiers te weten Pierre Deen, Caspar Hermans en Richard Loumans. Auke Broex reed hem als training voor de XVIII Semana Internacional De Ciclismo Masters (Mallorca). Deen rijdt daar trouwens ook.
Bij de start scheen er een heerlijk zonnetje, het was alweer 17 graden, dus die buienradar is gewoon prut. Dus niet, want na 20 km kwam de hemel naar beneden, maar dan wel zonder wind. Geen waaiers derhalve en toen het peloton na de eerste beklimming van de Amerongense Berg de rivierdijk opdraaide kwam alles weer keurig bij elkaar (behalve dan die renners die hoopten op het uitrijden van de koers). Auke deed als training voor hoe je niet op de kant komt – gewoon even knallen naar de eerste 20 wielen – , Caspar reed gewoon de hele koers in 10e positie en Pierre en Richard muisden vrolijk overal mee. Zo kabbelde de koers voort, want door de regen leek niemand er veel zin in te hebben.
Halfweg koers rukte Auke zich toch maar los uit de sleur en demarreerde. Hij werd al snel teruggepakt dus ging Pierre aan voor zijn eerste korte ontsnapping. En toen Caspar, en Richard steeds voorin enzovoort. Het leek wel afgesproken werk. Maar dat was het niet en daarom had het ook geen enkele zin. Want als je elkaars kansen wilt vergroten is het wellicht raadzaam met enig beraad te werk te gaan; dat je demarreert als de ander net wordt teruggepakt en dat die anderen dan iets van afstoppend werk doen of zo. En als je dat niet snapt moet je het maar aan Maarten Ducrot vragen, of Johan Cruyff.
Pierre Deen reed nog een paar keer in zijn eentje voor het peloton uit en pakte zo per ongeluk punten voor het bergklassement. Hij pakte net niet de bollen (2e), Caspar Hermans reed dus steeds voorin en pakte zo de 3e prijs van het bollenklassement.
Daarna was er de massaspurt. Als je bij de eerste 20 wilt eindigen moet je dat gewoon doen. Namelijk een beetje brutaal achter de echte sprinters gaan zitten. En als je daar geen zin in hebt wordt je gewoon 50ste. Caspar dus 8ste (van de 50+ ers), Richard 10e (40+) en Auke en Pierre achterin.
Na de Masters Klassieker waren de Eliterenners aan de beurt. Dion Beukeboom meldde de verslaggever dat hij zou gaan proberen te winnen. Hij werd 2e. Beukeboom reed op drie kilometer van de streep weg uit een kopgroep van zeventien renners. De lange coureur van Parkhotel Valkenburg zag net voor het ingaan van de slotkilometer Havik aansluiten. “Die nam niet meer over en ik kon mijn benen moeilijk stil houden, want dan had ik niets. Maar ik zag de bui natuurlijk wel hangen op dat moment.”.
