Warmrijden op Mallorca

Voor de meeste renners zit het seizoen er eind september wel een beetje op. O jawel, hier en daar is nog wel om de spreekwoordelijke baard van de keizer te rijden in een enkele Sluitingsrit, of je gaat naar België waar ze het liefst tot half november doorgaan, of naar China voor eindeloze etappekoersen. Dat kan allemaal. Maar voor de Masters 30+ is er hoop, en die ligt op Mallorca.

Op de vraag of er nog Masters waren die (nog) iets van hun seizoen wilden maken reageerden oppermasters Deen en Broex meteen positief. De rest had allemaal slechte smoezen, variërend van vakantiedagen zijn op (heel slecht) tot ik ben dan al aan het crossen (minder slecht). Als je Master bent dringt de tijd, en dan moet je niet twijfelen, maar gewoon zoveel mogelijk leuke dingen doen (en niet alleen op de fiets).

Affijn, de “XVIII Semana Internacional De Ciclismo Masters“wachtte en daarvoor ook nog de eendaagse Copa Europeo Masters. Vijf koersen in zes dagen voor Masters vanaf 30 jaar. Op een blakerend eiland met een aantal uitdagende parcoursen (hoewel de hoogste bergen angstvallig gemeden werden).

Slim inpakken
Het duo Auke en Pierre begaf zich de zondag vooraf naar Schiphol waar er alles aan werd gedaan om de sterke Amstel-delegatie niet te laten deelnemen: door de mist  vele uren vertraging, een aanvankelijke weigering om de bagage in te checken en vervolgens een (opzettelijk?) niet meenemen van de bagage van Deen. Maar ze waren niet voor één gat te vangen: immers zaten de pedalen, schoenen en helm alvast in de handbagage, want je weet maar nooit. Desondanks, na nog wat gedoe met de receptionist van het hotel in het noorden van het eiland, konden de heren op maandag zich tijdig melden voor hun magnum opus van het seizoen: het (officieuze) EK voor Masters met start en finish op de lange boulevard van Playa de Palma. Deze keer alleen voor de 40 plus en daar voelden de mannen zich wel op hun gemak. Een glooiend rondje van 12,7 km. waarop hier en daar een stevige zeebries de kop op stak. De benen waren nog wat dik van de vliegreis en toen de prijzen verdeeld werden waren er zes man met lichte voorsprong. Met het oog op de week waarvan ze wisten dat die zou komen werd er door uw AmstelMastersdelegatie niet al te fel meegesprint; dan maar geen Europees kampioen. Wel lekker gefietst, en omdat de Spanjolen inzagen dat de kaaskoppen door niets te stuiten waren, werd de tas van Deen ook weer vrijgegeven op het vliegveld. Mooi zo.

De volgende dag kon gebruikt worden om verder te acclimatiseren, een strandbezoek met te weinig moois om naar te kijken en het verkennen van dé klim van de week (die was wel mooi). Vervolgens begon de echte koers van de gecombineerde 30+/40+ van de Vuelta Mallorca. Ze zouden die Spanjaarden (sterk en goed gesoigneerd), Engelsen (serieus), Duitsers (fanatiek), Polen (taktisch onbenullig), Russen (mooie jonge vriendinnetjes), Denen (gespierd) en een enkele Nederlander (tsja….) wel even laten zien wat fietsen is. Het begint immers met ambitie.

Oud zijn of oud voelen?
Die ambitie werd in het grote peloton al snel gesmoord in een hoog tempo van de vele Elite-renners in koers. Maar ja, Broex en Deen behoorden dan ook bij de vijf oudsten in de wedstrijd, en desondanks was er een brandende ambitie die vooral door Deen niet in te tomen was. In ronde drie van de zes van ruim 15 km ging Deen op het klimmetje zelfs even in de aanval, maar Deen werd gauw weer ingerekend door het gretige peloton. Het peloton voelde die aanval van Deen niet, maar hijzelf des te meer. Misschien daardoor zag Deen in de een-na-laatste ronde het denkbeeldige touwtje van zijn voorwiel naar het achterwiel van de voorganger langzaam uitrekken, rafelen en knappen…..Deen gelost met een aantal “pannenkoeken” en gefinished op 6 minuten…..Ai, ai, een tik in het gezicht, hoewel renner Broex zich makkelijker dan maandag handhaafde zonder op te vallen, behalve een laatste net te flauwe aanval op 5 km van de streep.
Op het terras van Cala d’Or zorgde een fijne pasta  desondanks voor een ongebroken moraal: nu was Deen niet meer gevaarlijk voor het klassement en kon hij vrijuit koersen en waren er nieuwe kansen.

De volgende dag stond immers de Koninginnerit over de Coll de sa Batalla op de kaart. Overleven tot aan de voet was het credo, en daarna gewoon zo hard mogelijk naar huis fietsen. Dat lukte beide, waarbij vooral ook de aanloop naar de slotklim al een scherprechter bleek te zijn. Uw favorieten finishten na 110 km met een redelijk goed gevoel in een vierde en vijfde groepje. Weliswaar op vele minuten van de winnaar (maar die zat ook in de vroege ontsnapping…), maar nu kenden ze hun plek: in het tweede rijtje van de uitslag. Niet erg: die andere mannen zijn immers bijna 20 jaar jonger, nou ja, een aantal dan!

Dan maar de Tijdrit. Weliswaar “slechts” met opzetstuurtje en verder gewone wielen in de huurfiets, maar toch leuk om je te meten. De mannen met alle luxe (lees TT-materiaal) waren natuurlijk in het voordeel, maar als je echt wilde had je ook voor zo ‘n € 30,- een BMC TTbike kunnen huren. Dat deden ze maar niet en de strijd werd nog  spannend: Broex won met 2 seconden van Deen, maar had zeker voordeel van de eerlijke tips van de eerder gestarte en gefinishte Deen. Op het strand werd met de nodige wielerliteratuur in de hand besloten dat de laatste dag voor hen was, althans dat de vroege ontsnapping hun deel zou zijn.

Vroege ontsnapping!
Goed opgewarmd en ambitieus werd er dan ook gestart aan de slotrit. Er werd meegesprongen met aanvallen en het lukte: ze zaten in de vroege ontsnapping! Helaas met nog 100 anderen die werkelijk tientallen kilometers als gekken aan het demarreren bleven. Het peloton bewoog zich dan ook als een klont kauwgum voort over Mallorca: steeds uitrekkend aan de voorkant en achterkant, maar telkens weer terugverend tot een zich verplaatsend en borrelend bolletje  (schrijver dezes verzint dit niet zelf, maar deze beschrijving geeft wel een goed beeld). Op “de klim”van de dag werd de klont Stimorol even in stukjes getrokken waarbij Deen in het achterste stukje kwam te zitten. Collega Broex zag het eigenlijk wel aankomen, maar had niet de lucht om de staand(Auke)-of-zittend(Pierre)-klimmen-discussie rijdend te voeren. Deen kwam op achterstand en hij zag de groep langzaam uit beeld wegrijden zoals Dumoulin Aru met zijn boevenclub zag verdwijnen…..einde Vuelta voor Deen. Broex had ondertussen meer dan honderd kilometer het gevoel achter een net wegrijdende trein aan te rennen. Dat lukte toch de hele rit lang en hij finishte nog in de groep. En dat met  44 km per uur op de teller, op een glooiend en winderig parcours….idioten! Maar tot zijn geluk won hij wel het zelf ingestelde klassement van het geboortejaar.

Daarna kon dus het grote eten en drinken plaatsvinden en werd nog een keer het strand bezocht. Mooi fietsen op Mallorca (het wemelt werkelijk van de fietsers), mooi weer, maar vooral een perfect en zeer professioneel georganiseerde en veilige koers. Een aanrader voor alle renners van 30 jaar en ouder, hoewel Deen en Broex nu even wachten tot ze in de 50+ klasse de jongste vedette mogen uithangen. Bovendien moet de 50-er wel matineus ingesteld zijn omdat hun wedstrijdstart steeds in de vroege morgen plaatsvindt.

Dus, in de ACC moet dit zich – in elk geval in de eerste race – gaan uitbetalen, kan niet anders. Heeft het toch nog zin gehad?