Het Amstel-dozijn dat afgelopen weekend meedeed aan het NK Veldrijden keerde met een mix van emoties terug westwaarts. Patrick Molenaars zorgde voor de enige top-10 klassering van het weekend: 9e en hij reed stuiterend van tevredenheid naar huis.
De Zandkuil van Hellendoorn was de scherprechter van het NK; en het werd voor een aantal renners een ware valkuil. De door een speling van de natuur (?) of door een vliegtuigbom (??) of een meteoriet (???) ontstane kuil 
midden in het bos van liefst 15 meter diep moest drie keer afgedaald worden. Met als gevolg ook weer drie keer zwaar zwoegend eruit: volledige verzuring door het mulle zand met de fiets als ballast. Prachtig voor het publiek, hoewel soms even de adem in de keel stokte. Net als bij een aantal renners dat zich in de kuil stortte: de toppers en jonkies gooiden er zich met veel snelheid in; de oudjes daarentegen deden dat met meer bedenkingen. Wellicht daardoor lag bij de ouderen het aantal valpartijen significant hoger dan bij de jongere categorieën. En ook was er een aantal onverwachte DNS’en.
Bij de jonkies, de Nieuwelingen, waren er vijf Amstel durfals aanwezig in het massale peloton van 75 jochies: Ruben van der Pijl, Owen Geleijn, Menno en Victor Broex en Niek Voogt. De training op vrijdag verliep ambitieus en rimpelloos. De wedstrijd zelf echter niet voor alle renners. Vooral Victor en Owen stonden met veel goesting op de eerste en tweede startrij: respectievelijk top-10 en top-20 waren de reële doelen. Victor dook wel als tweede de kuil in, maar na anderhalve ronde moest hij de kopgroep van 8 laten gaan om vervolgens na nog wat materiaalpech ver weg te zakken: terneergeslagen bolde hij als 18e over de streep. Owen knokte en vocht, maar kon een aantal normaal gesproken gelijken niet volgen en zakte langzaam terug voorbij zijn doel. In de laatste ronde werd hij ook nog eens voorbij gerend door een man die helemaal van achteren kwam: Ruben en werden ze 28e en 29e. Ruben was toch echt van de 8e startrij vertrokken en haalde vooral lopend bergop menig renner in. Sterk staaltje. De vaste concurrenten van Ruben in de ACC: Menno (43e) en Niek (49e) streden naar vermogen hun strijd in de koers en lieten zien dat ze ook heel mooi zand konden happen.,
Daarna was het de beurt aan de Masters (40+ en eerst de 50+). In de 50+ reed ACC – winnaar Patrick Molenaars een strakke koers. Langzaam opstomend naar de top-10 wist hij uiteindelijk een heel knappe 9e plaats te veroveren. Chapeau voor Patrick. Wat daarbij hoop geeft (ja, dat kan nog op deze leeftijd…!) was dat Patricks af- en opstap-skills en ook het tillen van de fiets op zijn minst onorthodox te noemen zijn. Een paar trainingen in het ACXC zouden Patrick wellicht wel richting top-5 kunnen brengen, zo werd beweerd. Eén van de trainers uit het ACXC, Jeroen van Hoeijen, liet daarbij zien dat met rust en techniek veel te bereiken is: Jeroen reed steady en met vertrouwen de kuil in en uit om als 16e te eindigen. Wel aanwezig, maar niet in koers, was Auke Broex. Na het zien van de kuil achtte hij zich mentaal en fysiek niet in staat om te starten: volgend jaar gaat hij alsnog op een NK debuteren, schijnt het, maar dat gelooft de redactie nu even niet meer.
Wie een DNS niet aandurfde, was Jan van Herwijnen, maar helaas voor Jan resulteerde dat in een DNF…. niet door een val, maar door een ongelukkige botsing van Jan (lopend) met een andere (rijdend) renner. Gevolg: rijdende renner over de hekken (en DNF) en Jan plat op de rug en even later DNF met pijnlijke arm bij de EHBO. Dat was jammer. De supporters richtten zich toen maar op renner Deen. Pas op het laatst gecontracteerd door de organisatie maar hij was uiteindelijk toch te overreden om te starten waardoor het startveld (eerder al aangevuld met BBB) nog meer cachet kreeg. Deen verkende het parcours wijselijk niet, maar dook onbevreesd als twee na laatste het veld in om vervolgens steeds beter te draaien en nog als 39e op het uitslagenblad te komen tot tevredenheid van alle Twentenaren. Schrijf Deen maar op voor het CK Masters.
Na de zaterdag volgde de zondag. Die stond in het teken van de strijd tussen de wereldkampioen (zaterdag ook al in de kuil te bewonderen) en de Europees kampioen, maar er was ook nog koers voor Teun Mouris (Junior) en Judith van Maanen (Dames). Judith had vrijdag ook al verkend en dat viel nog niet mee, en ook wist ze dat er supportersbussen onderweg waren. Zware druk daarom, terwijl het voor Judith toch echt gewoon om het meedoen ging. En ze heeft meegedaan: niet gevallen, de afdalingen goed genomen en haar vaste concurrenten uit de ACC allemaal verslagen: 25e. Goed gevoel dus.
Teun had ook een goed gevoel. Hij had met enig kunst- en vliegwerk zijn fiets weer heel en liet zien dat hij het veldrijden echt nog niet verleerd is. In het sterke veld reed Teun naar een heel mooie 17e plaats waarmee hij meteen een optie neemt op het CK. De eerste ronden reed Teun nog rond plaats 25, maar hij stoomde op naar de 17e plaats. Grote klasse.
De tocht naar huis was daarna voor de een langer dan voor de ander. Allen een ervaring rijker (zeker met zo’n parcours (schokkend!)), maar sommigen een illusie armer. Maar er komen weer nieuwe kansen, nieuwe koersen, volgende week, komende maanden en volgend CX-jaar.
