De eerste dag van het NK zit erop. De balans opmakend is er een hoogtepunt met de verdiende tweede plek van Victor Broex bij de Nieuwelingen, maar zijn er ook (te) veel tegenslagen.
De Nieuweling-meisjes mochten het spits afbijten. Ze reden tegelijk met de Junior-vrouwen op het 11 kilometer lange parkoers. Een parkoers dat bestond uit smalle wegen, kruip door sluip door in de straten van Oude Tonge, daarna richting het open land en als slot vier kilometer onderaan de hoge dijk langs de zee weer richting Oude Tonge. Alysha van Neck en Roos Markus vertegenwoordigden de Amstelkleuren bij de Nieuweling-meisjes. Helaas kwamen zij al snel achter een valpartij, die het peloton in twee stukken deelde. Beiden reden de wedstrijd goed uit; Alysha werd 41ste en Roos 55ste.
Zowel de finish van de Nieuweling-meisjes en Junior-vrouwen kende helaas een valpartij direct na de finish. De jury stelde vast dat de bocht die tien meter na de finish lag, misschien toch niet zo handig was. De finish werd daarom enkele tientallen meters teruggeplaatst.
Hierna mochten de Nieuweling-jongens van start. Maar liefst zeven renners van De Amstel in het startveld van 135 renners. De mannen hadden er zin in; wind, beetje regen, dit is wat een koers kan maken. Helaas pakte dit niet uit zoals gehoopt. Ivar Immerzeel kwam in ronde één ten val, sprong wel weer op de fiets, maar kon helaas de aansluiting niet meer maken.
In ronde drie leek HET te gaan gebeuren. De sterkere renners hadden zich op de smalle wegen naar voren weten te werken en voor de wind werd de wedstrijd opengegooid. Een kopgroep van 16 renners scheidde zich snel af. In deze groep maar liefst vier Amstelrenners: Daan Hoeks, Enzo Leijnse, Owen Geleijn en Victor Broex. De wedstrijd was nog jong, maar dit scenario paste goed in de tactiek. Totdat een valpartij in deze groep roet in het eten gooide.
Owen kwam ten val, Enzo vloog over hem heen met een aantal andere renners. Enzo kon de wedstrijd niet voortzetten. Owen ging in de laatste groep nog door, maar met een gebroken fiets en derailleur kon ook hij de wedstrijd niet uitrijden. Daan, die hinder had gehad van de valpartij, viel terug in het peloton en trof daar Menno Broex en Ruben van der Pijl. De val had er toe geleid dat de kopgroep gehalveerd was. Deze bouwde iedere ronde de voorsprong uit tot een maximum van 50 seconden. Het peloton gaf zich niet zomaar gewonnen en bleef gas geven. Menno, nog niet helemaal fit na de sleutelbeenbreuk, moest de wedstrijd anderhalve ronde voor het einde verlaten.
In de laatste ronde leek het peloton er in te slagen om de kopgroep terug te rijden. Het verschil werd 30 seconden en minder. De koplopers gaven hun inmiddels 40 kilometer lange ontsnapping niet zomaar prijs en persten de laatste versnelling eruit. Dit ging ten koste van twee renners. Met zes man reden de koplopers Oude Tonge weer binnen. De verslaggever uit de koers deed melding van een nog fris uitziende Victor Broex. Zou het dan nu toch een keer gaan gebeuren? Victor passeerde Edo Maas, gaf alles, maar Casper van Uden was in de sprint toch de snelste. Een tweede plek! Een ondankbare plek? Niets daarvan. Een heel knappe prestatie.
Daan Hoeks werd in de laatste bocht nog meegenomen in een valpartij, werd nog wel 29ste en Ruben van der Pijl eindigde met lekke band op de de 37ste plaats. Totaal kwamen er maar 40 renners aan de meet.
Slotstuk van deze dag waren de Junioren met Tobias Göbel en Teun Mouris aan het vertrek. Het slagveld dat zich voltrok bij de Nieuwelingen deed zich vreemd genoeg niet voor bij de Junioren. Er waren wat kleine ontsnappingen, maar eigenlijk nooit was er een groep serieus vertrokken. Ongeveer een derde van de renners moest de wedstrijd voortijdig staken, zo ook Tobias. Desondanks is deelname iets om mee te nemen naar volgende wedstrijden. Zo’n 75 renners maakten zich uiteindelijk op voor de eindsprint. Altijd spannende, zo’n grote groep, jonge kerels. De sprint verliep zonder erg en Daan van Sintsmaartensdijk pakte de titel. Teun moest in dit geweld genoegen nemen met de 34ste stek.
Na nog enkele mosselen meester te hebben gemaakt vertrokken we met een dubbel gevoel weer huiswaarts. Tevreden met de zilveren medaille, maar ongerust over de te verwachten prestaties voor woensdag aanstaande bij het NK tijdrijden. Owen met een gebroken fiets en Enzo naar later bleek met een total loss verklaarde fiets en het nodige lichamelijk leed. In de wetenschap dat Enzo kandidaat was voor een podiumplek en mogelijk meer, des te zuurder. Wielrennen is een harde sport. Vraag het Dumoulin en Kruiswijk, zij weten er alles van.
NK van de valpartijen
Wat een prachtkoers met emotie en om te aanschouwen…De sterkste bij de nieuwelingen die geen pech kregen zaten voorop en Victor was zo goed dat hij misschien wel zenuwachtig werd met het idee Hoe hij kon gaan winnen..Complimenten voor zijn 2e plek en hij weet zelf nu ook dat er misschien wel meer inzit 😉
Het blijft wonderbaarlijk dat de KNWU er regelmatig in slaagt om akkoord te gaan met parcoursen die schreeuwen om een verhoogd risico op valpartijen. Er zijn mannen van het oude wielrennen die dan roepen dat je dan pas leert sturen als renner. Dat is natuurlijk onzin. Sturen leren je op de baan en daar zijn overigens nauwelijks valparten.