Na lange tijd weggeweest was afgelopen vrij- en zaterdag het WK masters weer terug in Mol, België. Michael Breedt en Marcel Witte, M&M, hadden zes jaar geleden al eens meegedaan en hadden daar redelijke goede herinneringen aan overgehouden. Een parkoers met zand en technische stukken waarbij de vele trainingen bij de Ouderkerkerplas goed van pas zouden komen: dat is wel wat voor ons dachten beiden.
Met voldoende landelijke wedstrijden en ACC’s in de benen kwam vrijdagochtend in alle vroegte een van de Cosy Campers van Michael voorgereden en waren we op weg naar Mol. Met een beetje bewolking en lichte neerslag kwamen we na iets minder dan twee uur op de parkeerplaats van het Zilvermeer aan. Op de parkeerplaats was het al een drukte van belang en viel de camper een beetje in het niet bij de vele grotere. Auto’s waarvan de kentekenplaat of de positie van het stuur aangaf dat het een internationaal evenement was. De fietsen werden nog even getuned en de startnummers opgehaald waarna de vrije training kon beginnen.
Na het eerste rondje sloeg de stemming om omdat het rondje totaal anders was dan de vorige keer. Waar de vorige keer slechts één lange zandpassage, van hoogte afdalend naar het meer, opgenomen was zat er nu een dubbele strook in met ook een zandduin en slechts een heel klein technische stukje. Na twee rondjes mopperen toch de knop omgezet en ruim een uur de boel verkend en plannen gesmeed. Het bleek namelijk als snel dat wij veel beter en veel verder door het zand konden rijden dan vele andere. Waar wij de beide afdalingen en de lange zandstrook tot aan de wisselstrook konden fietsen liepen de meeste deelnemers al vanaf de eerste zandkorrels. Waarschijnlijk komen de deelnemers uit de andere landen niet of nauwelijks in aanraking met zand.
Kort voordat de vrije training erop zat kwam Patrick Molenaar het parkoers verkennen, overgehaald met verhalen dat het er zo leuk fietsen is. Na een blik op al dat het zand was hij niet blij want hardlopen is met een ontbrekende meniscus in een knie geen pretje. Wat jammer was, want hij had zijn vriendin voor haar verjaardag een leuk weekendje uit cadeau gedaan in het altijd mooi Geel. Alleen moest de crossfiets wel ff mee.
Na de training werd het tijd voor de eerste wedstijden. Ik zal hier niet al te veel woorden aan vuil maken, maar ik hoop toch echt dat ik niet de drang heb om op mijn 70ste een WK te gaan fietsen. Sommige gingen nog best goed, maar bij andere was je bang dat ze om zouden vallen om niet meer overeind te komen. En iedereen liep door het zand, dus geen spoor meer de bekennen.
Na een lekkere voedzame maaltijd in de camper met een klein wijntje werd het definitieve strijdplan gemaakt. Michael had gezien het vele loopwerk geen vertrouwen in zijn knie en dacht wat kan ik wel goed? Keihard starten en als eerste de zandpassage nemen. In mijn geval dacht ik dat startnummer 6 misschien een voorbode was om op de eerste rij te kunnen starten, dus ik had er wel zin in.
Na een koude nacht waarbij het kacheltje het behaaglijk maakten in de camper bleek de situatie buiten weer helemaal anders. Toplaag van het zand aangevroren, stukken asfalt waar we overheen moesten bevroren. Naar het startlokaal gereden om de startpositie te vernemen; wederom een teleurstelling. Michael zou als nummer 20 opgeroepen worden, dus zijn plan raketstart – zou moeten lukken. Voor mij was nummer 6 geen garantie voor de eerste startrij: het werd de laatste en dus alle reden voor een paar termen die niet in dit stukje passen. Een korte verkenning gaf aan dat fietsen door het zand nu niet meer mogelijk was.
Patrick en ik moesten als eerste van de dag starten terwijl het zonnetje een beetje aan het doorbreken was. In het vak 71 mannen die allemaal 1ste wilde worden. Na het startfluitje alle remmen en frustraties los /afgegooid om het beste ervan te maken. Voor Patrick leverde dit een 36ste plek op en voor mij een 10e.
Na ons was het de beurt aan Jan van Herwijnen, voorheen de vetvrij renner. Ook hier een goedgevuld deelnemersveld van 80 man. Hij had het parcours niet op vrijdag verkend en vertrouwde op zijn zandrijders kunsten. Wat ik graag wilde overkwam Jan: hij mocht vanaf de eerste rij starten. Helaas was vanaf de eerste rij starten alweer een poosje geleden. Wat er gebeurde is onduidelijk, maar Jan kreeg een soort van start-claustrofobie en hij vergat daardoor op de pedalen te duwen zodat het halve startveld hem links en rechts voorbij reed. Uiteindelijk eindige Jan op een 50ste plek.
Michael, 77 concurrenten, maakte zijn belofte waar en kwam als zesde het strand op. Na een botsing met een andere deelnemer – waarbij de fietsen in elkaar vastzaten, wat duw en trekwerk opleverde – lukte het niet om als eerste het zand te bereiken. Uiteindelijk werd hij 35ste.
