Marcel Witte en Michael Breedt trokken in juli een week lang door de Alpen. Op de mountainbike en in wedstrijdvorm: in de Bike-Transalp. Begeleider Henk Hagen doet verslag van een zware week.
Bike-Transalp 2017
Met de handen omhoog kwamen zij over de finish in het warme Riva del Garda, waar het ong. 34 gr C was. Marcel Witte en Michael Breedt, hierna M&M te noemen. Marcel moe, uitgewoond en voldaan. Michael, volledig kapot vanwege een aanrijding met een brugleuning waardoor het MTB-stuur in zijn borstkas werd gedrukt, hevige pijn in ribben en onderrug maar wel een big smile on his face. Wat een heftige en loodzware week hebben M&M gehad. 7 etappes op een MTB, 540km en bijna 18.000 hoogtemeters verslonden, stijgingspercentages onderweg van 2 tot 28%. Niet op asfalt maar over bergweggetjes met keien en rotsblokken. Alsook dalen over die zooi, met alle risico’s van dien. Werelds gereden deze twee WTC-ers maar mijn hemel, waarom niet gewoon over het asfalt?
Gebroederlijk samen
Ergens in het najaar van 2016, kort na de Ouderkerker cross, werd het idee geboren om de Bike-Transalp te rijden en ben ik gevraagd om met hen mee te gaan. Bike-Transalp? Nooit van gehoord. Na enig speurwerk ontdekte ik wat die Bike-Transalp voor koers was. Het is een koppelwedstrijd waarbij aan de finish de tijd van de tweede rijder telt. Voor M&M geen probleem, het was al een goed duo maar deze 7 dagen zaten zij echt stevig aan elkaar geklonken, ik en zelfs de vriendin van Michael kwamen er niet tussen. Ergo, M&M sliepen samen in een camper en de vriendin met haar moeder, net als ik in een tentje. Ja, je leest het goed. Duurzamer kon niet voor M&M, wel eenzamer voor mij en de twee vrouwen. Zelfs na afloop van de 7e etappe bleven M&M elkaar trouw, doken samen de camper weer in, de dames en ik weer apart. Gezamenlijk zwaaiden M&M de twee vrouwen de volgende dag bij het opstaan uit, toen zij vertrokken op weg naar NL. M&M namen gebroederlijk nog een espresso in de camper en ik, observeerde en aanschouwde hen en vroeg mij af hoe dat duo in hemelsnaam met die magere lijven in staat waren zo succesvol te zijn in die Alpenweek. Til Michael op, houd hem tegen het licht en je kunt al zijn ribben tellen, ook die paar ribben die gekneusd zijn. Zet hem daarna voorzichtig neer anders breekt hij.
Focus
M&M hebben beiden een prachtige nieuwe Canyon MTB aangeschaft om het materiele gelijkheidsbeginsel te handhaven. Fysiek zijn er amper verschillen tussen die twee. Marcel, een jaar of wat ouder en iets gekrompen in lengte t.o.v. Michael, als je heel goed kijkt zie je bij Marcel een beginnend welstandsbuikje, slanke bovenlijven en beiden hebben daarop een goeie kop. Qua benen zou je kunnen denken dat mechanische doping gebruikt wordt. Bleek echter dat zij hun bovenbeenspieren staalkabels noemen, pppfff.
Mentaal zijn er wel aanmerkelijke verschillen. Michael, met hem voor en na afloop van de koers is het erg gezellig, tijdens de koers geldt maar een ding namelijk: winnen en nog eens winnen en dus ….juist ja, opzij nondeju. In alles is het klassement maatgevend en iedereen is daaraan ondergeschikt. Niks aan het toeval overlatend. Doordacht, perfectionistisch en bijzonder geconcentreerd. Marcel tiert welig in de schaduw daarvan. Is blij met Michaels aanwezigheid en diens onopvallende opvallende ambitie. Wil ook graag winnen maar kan tijdens de koers zijn humane impact aanwenden om ook anderen voordeel te gunnen. Sociaal noemt men dat. Voor en na de koers een man met een hoog knuffelgehalte.
Geen half werk
Gelet op de lange voorbereiding van M&M kwamen zij uitermate goed getraind aan de start. Beiden hebben diverse MTB Marathons, de Ronde van Ouderkerk, en crosswedstrijden gereden. Enige tijd terug werd Marcel zelfs NL kampioen in zijn klasse. Om deel te nemen aan de Transalp moet er behoorlijk in de buidel worden getast. De inschrijvingsgelden zijn pittig. Gezegd moet worden dat je er wel een weekendtas, ontbijt en avondmaaltijden bij krijgt alsook de GPS routes, routes die trouwens geheel waren uitgepijld. Tijdens elke etappe waren er twee verzorgingsposten met energydrank, fruit, koek en vriendelijke vrijwilligers. Verzorgingsposten waar de profs en M&M geen gebruik van maakten. Immers, zij hadden meer sportvoeding en drank in voorraad dan ik bij menig wielerzaak zal aantreffen en ons opzadelden met het verstrekken daarvan. Op de routes reden crossmotoren waarop fotografen, routecontroleurs, juryleden en medici zaten. Vooral die laatsten hebben menige rijder Eerste Hulp verleend, wanneer deze of gene door domme pech viel of als een kamikazepiloot meende een afdaling van een rotsplateau met 60 km/u te kunnen nemen. Er was zo’n dag dat ik meer bloed dan transpiratievocht zag.
En zo reden wij op 13 juli naar Mayrhofen in Oostenrijk. De camper parkeren, tentje opzetten, omgeving verkennen en vooral warm rijden. Daarna de fiets demonteren, banden, ketting, schijfrem-leertjes vernieuwen, poetsen en dan weer die zadelhoogte aanpassen. Neen, op een MTB geen elektronische schakeling, dat rij je gemakkelijk stuk op en tussen de bergkeien. En ook geen zadelbuis vering. Weet je wel hoeveel dat weegt? God zij dank heeft Michael ooit geleerd voor fietsenmaker en kon Marcel toekijken en zelfs nadoen, terwijl ik mij kop pijnigde in wat ik die avond in de camperkeuken zou bereiden.
Moeizaam begin van Team M&M?
De dag voor de start de route van de 1e etappe doorgenomen. Ik zou gaan staan op zo’n 100 meter voor de verzorgingspost van de organisatie. M&M, hadden, net zoals wij in de WTC Amstelweek doen, een kratje met daarin de bidons, gelletjes en energyrepen klaargezet. Ongeveer een uur voor het vertrek van die kudde renners reed ik naar boven. Ik was amper het dorp uit of de toegang werd mij door een “Befehl ist Befehl” type geweigerd. Te druk. Via een omweg geprobeerd maar helaas die weg was opgebroken. Resultaat dat ik achter de kudde aan sloot. Boven gekomen waren M&M al weg. Ik had bedacht een bergweg te volgen en hen op enig moment zou inhalen, niet dus. Juist die bergweg was gesloten voor al het verkeer en reed ik 154 km om, over de Brennerpas, om te laat te zijn voor de tweede verzorging.
M&M in Brixen
Bij de finish in Brixen troffen wij elkaar. Zal ik de lelijke woorden van elkaar hebben gemist weglaten? Verder werd er niks gezegd. De teleurstelling van ons drieën was van de gezichten af te lezen. Marcel was volledig stuk gegaan door gebrek aan sportvoeding en zijn energydrank. Hij voelde bij aankomst meer pijn in zijn beenspieren dan ooit, maar erger was nog dat het klassement naar de kl….e was. De prestatie van een team is meer dan de som van de delen. De een kan niet zonder de ander. Ieder heeft zijn eigen rol in een team. Natuurlijk heb je als renner een eigen verantwoordelijkheid, maar de verzorging heeft die ook, zoals bleek tijdens de 1e etappe. Wanneer de verzorging wel aan de gewenste verwachtingen voldoet, zie je dat de teamprestatie significant stijgt. Let wel, er vloeide überhaupt geen bloed uit, want M&M beloofden elkaar de komende dagen de boel aan gort te rijden. Tijdens de 2e etappe kregen wij heerlijk gezelschap van Floortje en haar moeder Willemien en hebben wij de taken verdeeld. Bleek alras dat ik onmogelijk twee verzorgingsposten zou kunnen inrichten. Het is immer zoeken, keren en draaien in die bergen om te achterhalen waar zij het asfalt weer opkomen. Floortje introduceerde mij gelukkig nog in wat GPS handigheidjes zodat wij M&M elke dag weer konden blij maken met onze aanwezigheid. En verdomd, beiden riepen bij het vertrek van elke post, “Bedankt he”.
Alleen maar stijgen!
Het verlies in tijd van de eerste dag leidde tot een sterk verhoogde adrenaline bij M&M. De Bike-transalp werd door die twee op zijn kop gezet. Na een mislukte 1e etappe dag met plaats 38 werd in de 2e etappe plaats 11 behaald en stegen zij in het algemeen klassement naar plaats 21 van de Masters. Hadden die bikkels ruim een uur achterstand op de koplopers op de 1e dag de 2e dag was slechts 27 min. Dat leverde een nieuw Bike Transalp shirt en een fonkelnieuwe Scott koersbril op als beloning voor het koppel met de hoogste progressie t.o.v. 1e de etappe. Top dag dus mede dankzij de verzorging en de blijde verwelkoming van Willemien en Floortje. Het stijgen in het algemeen klassement heeft ook als voordeel dat bij de start M&M uiteindelijk steeds een vak mochten doorschuiven. Op basis van geschatte rijtijden werd de 1e dag een startvolgorde aangebracht. M&M mochten als 2e groep starten. Elke groep telde 85 koppels. De wedstrijdjury zou haar handen nog vol krijgen aan de tomeloze ambities van M&M want zij schoven uiteindelijk door naar het 1e vak vanwege snoeihard koersen. Elke ochtend stonden zo’n 1100 rijders, 550 koppels, aan de start. Van professionals tot vergeef mij, toerdagjesmensen. Ingedeeld in mixed-teams, damesteams, herenteams en masters van 40 jaar en ouder.
In de daarop volgende etappes maakten zij steeds een sprongetje in het algemeen klassement van de Masters. Tijdens de 6e etappe gefinisht als 7e en dat leverde een 10e plek op in het alg. klassement. Let wel: de eerst volgende NL-ers staan op plaats 36 op ruim 2 uur achterstand van M&M. Tijdens de 7e en laatste etappe hebben M&M nog geprobeerd tijd te winnen op de nummers 8 en 9, maar helaas lukte dat niet, mede vanwege de eerder genoemde brugleuning en dus is het geëindigd op plek 10.
En geloof mij, Floortje, Willemien en ik waren erg blij dat het zo super is geëindigd. Geweldige sportmensen met een groot sociaal hart. Het bleek dat wij gezamenlijk een fantastische week hebben gehad. M&M hebben geprobeerd het klassement te verbeteren, de dames en ik hebben alles op alles gezet om de verzorging te laten slagen. Niemand liet de pootjes hangen. Ook dat is een teamprestatie.
Hieronder nog een overzichtskaart met daarop de afstanden en de hoogtemeters.
