Het moet een vooruitziende blik geweest zijn van een aantal Amstelmasters. Reeds in het natte najaar besloot een aantal ervaren leden om in maart 2018 een keer níet de traditionele Limburgroute te kiezen voor het jaarlijkse trainingsweekend. Het werd een “lang weekend” Spanje terwijl het in Nederland recordkoud was, in Calpe, daar waar menig prof de winterse kilometers maakt. De winnaar van de alternatieve GP AB doet verslag.
En zo stonden acht Amstelmasters op donderdag in alle vroegte op Schiphol voor hun vlucht richting Calpe. Vier dagen trainen in de zon, verblijf in een luxe viersterren hotel en een ‘alternatieve’ GPAB op het programma. AB zelf zou pas twee dagen later aansluiten, wat voor enige onzekerheid zorgde. Emmer was aangewezen als tijdelijk leider, maar de vraag ‘waar is Auke?’ viel al bij het zoeken naar de juiste gate. Gelukkig is er Whatsapp.
In het wiel van Jurgen
Na aankomst bij het hotel werden de huurfietsen afgehaald en de omgeving verkend tijdens een rustige rit van drie uur. De benen werden door allen opzichtig gespaard. In de avond ging het vooral over de rit van de volgende dag. Dan zouden de mannen door Jurgen van Goolen op 
sleeptouw worden genomen. Een Vlaamse ex-prof die naast fietsverhuur ook groepsritten verzorgt. Er was al bekend dat er twee groepen zouden starten. En de discussie onder de stuurloze masters ging over de vraag of ze dan in de snelle of minder snelle groep moesten meedoen. Via de app kwam Hij met het antwoord: ‘Tuurlijk de snelle!!!’ Zoals Hij ook wist waar je pasta kon eten (Bar Tango), wat het weer zou doen en of het kort kort, lang lang, of lang kort moest zijn. De vrijdagrit had uiteindelijk een lengte van 120 km met 2000 hoogtemeters en ging aan een gemiddelde van tegen de 30 per uur. De benen stonden op spanning.
De Cumbre en de Bernia
Toen de Grote Leider op zaterdagochtend landde had nog niemand een idee over de 
alternatieve GPAB. Er zouden die dag uiteindelijk twee ‘etappes’ verreden worden. De mannen werden eerst naar de Cumbre del Sol geloodst. Een klim van 3,7 km van gemiddeld tien procent en een enkele strook van twintig procent. De klim waar Dumoulin won in de Vuelta van 2015. Eerst een rondje “inrijden” en dan “koers!”. Het concept was verrassend eenvoudig: een groepsstart en wie het eerst boven was kreeg 10 punten. De volgenden steeds een punt minder. Volgens het super prestige systeem. Robic had Gerritsen de hele winter blokjes laten rijden langs het kanaal en dat zorgde tot ieders verrassing, ook die van hemzelf, dat er bergop geen maat op stond. Na 200 meter koers was het gat geslagen. Daarachter ontspon zich een strijd op leven dood voor plek twee. Waarbij Deen (ook Robic) in het tweede deel van de klim zijn slag sloeg. Achter hem Dolf, Broex en Hermans (ex-Robic).
De tweede etappe van de dag was een lange lopende klim (de Bernia) waarvan de eerste kilometers geneutraliseerd werden afgelegd. Onderaan werd eerst nog koffie met appeltaart genuttigd, dus dan kunnen de mannen niet meteen los. Eenmaal vrijgegeven was het scenario van de koers hetzelfde. Gerritsen ging alvast vooruit. Daarachter reed Broex weg bij een kiftende Hermans en Deen. Het is koers tenslotte, en dan speelt er meer dan alleen hard rijden.
Een Kwaremont op de Aitana
‘s Avonds waren er lange Strava analyses en verraste AB de anderen met de mededeling dat de GP toch nog niet verreden was. De volgende dag zou er weer gekoerst worden. Tijdens een groepsrit van een man of 15 (en enkele dames) met Jurgen van Goolen over de Aitana. Een lopende klim van 15 kilometer aan 5,5 procent stijging. Dan als afsluiting op een kort klimmetje nog punten voor de eerste drie.
In de snelle groep van de dag zat ook een jonge Vlaamse, die elke afdaling bevangen door angst wegdeemsterde uit de groep. Het was Jessy Druyts, net als haar zussen Jenny, Kelly, Demmy en hun broer Gerry, een prof. Onze Pierry zou zich die dag vaderlijk om haar 
bekommeren en de fijne kneepjes van het dalen bijbrengen. Ondertussen wel zijn tweede plaats in het klassement verdedigend door op de Aitana als derde (achter Gerritsen en Dolf) en op het laatste klimmetje als tweede (voor Dolf) te finishen. Daartussen zaten overigens nog enkele van onze ritgenoten, maar Jurgen beloofde een Kwaremont aan de eerste drie aankomende Ollanders. Hij zag de onderlinge strijd van de fitte oude mannen met veel plezier aan. Overigens reed Jurgen hen als hij even wilde, nog op minuten.
Geen handicaps?
Moe en voldaan gingen de masters zondagavond naar huis. Iemand overwoog dat het een gedevalueerde GPAB was geweest, want teveel afwezigen. Waarom zaten we in Calpe en niet in Zuid-Limburg? Niemand wist het, maar een blik op de weer app gaf aan dat het zo’n slechte keuze niet was. En waar waren die handicaps opeens gebleven? Dus het was ook maar een mager aftreksel van de echte GP AB. Daar moet wat mee gedaan worden. Jurgen gaf ook aan dat in zijn tijd bij Riis (Saxobank/CSC) ook altijd getraind werd met handicaps tussen de ploeggenoten. Mooi zo! Gelukkig in de Alpenweek straks gewoon weer handicaps. Enfin, voldoende stof tot napraten.
Eindklassement alternatieve GPAB: Gerritsen 33 punten, Deen 27, Dolf 24, Broex 22, Hermans 20, Witte 15, Romke 11, Emmer 10, De Jonge 6.
