De nieuwe Eddy Merckx schreef afgelopen weekend de zwaarste en sterkstbezette Belgische etappekoers op zijn naam; zoals verwacht…. de Amstel-Junioren van WPGA waren erbij en moesten net als alle anderen erkennen: dit is een ander paar mouwen. Een verslag.
Drie hete dagen in Aubel-Thimister-Stavelot
Bij aankomst bij de Hall Omnisport in Aubel was het al duidelijk dat het zwaar zou worden voor Victor en Menno Broex, Daan Hoeks, Owen Geleijn en Niall Tilli. Het was 35 graden celsius, een heuvelachtig parcours en een internationaal deelnemersveld met alle Belgische toppers, de sterkste Fransen, Italianen en Amerikanen en allerlei andere nationaliteiten. Maar de talentscouts kwamen met name ook om de verrichtingen te aanschouwen van Remco Evenepoel; het fenomeen dat zelfs in de zondagse Sportweekend uitzending een item waard is. Zoals hier te zien.
De eerste etappe kende maar twee gecategoriseerde klims, maar daar ging dan ook alles op een lint. Victor en Niall leken op het moment dat Remco met 12 man in zijn wiel wegreed nog de aansluiting te maken, maar moesten dat toch bekopen. Uiteindelijk bleef Evenepoel met één Eritreeër met een twijfelachtige leeftijd over, en die liet hij keurig winnen. Daarachter zat een groepje van 8 waarvan een Colombiaan de sprint won en in de sprint om plek 10 meldde zich een grote groep met daarin Victor (22e), Owen (29), Niall (38) en Daan (40). Dat die groep zo groot was was best bijzonder omdat tot vijf kilometer voor de streep nog in vele stukken lag. Menno (130) meldde zich later aan de finish.
Niet geheel ontevreden reden de renners daarna naar de overnachting in Maastricht waarin de warme tuin van de Broexen de pasta er wel in ging.
Dag 2: Razendsnel rond Thimister
De tweede dag was het zowaar “maar” 33 graden. Beter dus. ‘s Ochtends werd er gestart met een ploegentijdritje over 9 kilometer, en wel over drie glooiende rondjes. Lastig, en dat bleek: Niall kreeg na 2 kilometer een gaatje niet meer dicht en moest de rol lossen, terwijl de anderen doorgingen. Nadat Menno zich opofferde kwamen Victor, Owen en Daan als 19e van de 32 ploegen over de streep. met iets meer rust in de ploeg had er meer in gezeten, maar voor het klassement ging het om details.
Etappe 2B was lastiger. 95 kilometer met een aantal serieuze klims, met name op het finale rondje. Ook hier trok Evenepoel alles uit elkaar om uiteindelijk half koers alleen nog een Deen mee te hebben. Die Deen won en Remco het geel.
Daarachter meldde zich opnieuw een grote groep in de sprint om plaats 3. Victor werd daar 23e, Niall 45 en Daan 56e. Owen kwam op achterstand binnen nadat hij wat materiaal problemen had en van fiets moest wisselen. Even leek de ploegauto hem nog terug te kunnen brengen, maar de jury had “Amsterdam” in de gaten, en het zware parcours leende zich ook niet voor “lekker terugrijden”. En Menno, die kwam half koers in de problemen en kon net niet aansluiten bij de groep die uiteindelijk wel nog geklasseerd werd; einde koers en hij legde zich de volgende dag een straftraining Maastricht – Stavelot op. Dat is moraal!
Sowieso was de moraal in het onderkomen niet slecht: alle bidons werden weer schoongemaakt en de plannen voor de zware slotdag gesmeed. Top-20 was het doel.
Dag 3: kleine Luik-Bastenaken-Luik
De derde dag bestond uit een aantal lussen rond Stavelot. Bijna 100 kilometer, 2000 hoogtemeters en o.a. het klassieke rijtje Wanne-Haute Levee-Rosier en nog gevolgd door de Thier de Coo (eens soort Redoute). Zwaar, maar de temperatuur was laag….slechts 32 graden….
Opnieuw trok de gele trui vanaf het begin het tempo op. Dat bleef hij doen tot op de Haute Levée toen hij definitief iedereen uit zijn wiel reed. Ondertussen alle Strava segmenten verbeterend….kortom, belachelijk. Voor de Amstel-mannen was het een maatje te groot: Owen moest onderaan de Wanne passen (om later ziek op te geven), Daan bovenop de Wanne (na 65 km uit koers gehaald). Na de kasseienpassage in Stavelot volgde meteen de Haute Levee en toen ging Niall er af. Niall kon wel nog doorrijden om uiteindelijk als 45e op 15 minuten geklasseerd te worden.
Voor Victor was het beste eraf halverwege de Rosier. Het peloton bestond inmiddels uit minder dan 40 man, maar met o.a. een sterke Fransman en een Nederlander reed Victor de koers wel uit als 41e op 6 minuten van de winnaar. Meer zat er niet in. Met Victor en Niall in de einduitslag moesten de Amstelmannen hun meerdere erkennen.
Dit was een koers van het allerhoogste niveau dat zwaar bepaald werd door het sloopwerk van die ene Belg. Wat een beest. Volgende week naar Bretagne: nieuwe koers, nieuwe kansen!
En als je echt een lange reportage wil zien: https://www.vedia.be/www/video/emissions/cyclisme-/cyclisme-52e-aubel-thimister-stavelot-les-moments-forts-de-la-derniere-etape-_95913.html
