De afgelopen drie weken was ik, Robbert Tilli, vader van Amstelrenner Niall, mee naar drie UCI koersen in Frankrijk en België die gereden werden onder de vlag van WPGA. Je maakt wat mee als je daar rondtuft in de ploegleiderswagen of in je eigen auto en de verzorging doet langs de weg. Lees een verslag in drie delen van drie onvergetelijke weekends met onze junioren in juli en augustus.
ZONDAG 29 JULI 2018: ROUTE DES GÉANTS, VAN IEPER (BE) NAAR SAINT-OMER (FR)
WPGA-renners: Daan Hoeks, Menno Broex, Niall Tilli, Ruben van de Pijl en Owen Geleijn
Ploegleider: Joost Mouris; Mekanieker: Friso van Diemen
In de Route des Géants worden elk jaar de start- en finishplaats omgewisseld. Vorig jaar was het van St. Omer in Frankrijk naar het Belgische Ieper, dit jaar in omgekeerde richting. Het peloton rijdt dus dwars door de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog heen. De avond tevoren nog even bladeren door de werken van historicus Geert Mak is geen overbodige luxe voor diegene die naar een beetje duiding zoekt. De finish in 2017 door de stadspoort, de plek van The Last Post, is nog blijven hangen en ook dat het Remco Evenepoels eerste exploot van zijn enorme kunnen was. Hij doet dit jaar gelukkig niet mee.
De verzorgers gaan in twee groepen het parcours op. Ik ga met mijn vrouw Julia in onze trouwe zwarte Volvo, terwijl Olaf Hoeks en Johan van de Pijl ook gezamenlijk optrekken. Een enorme politiemacht maakt goed verzorgen haast onmogelijk. Zou het zijn omdat we zo dichtbij de jungle van Calais zitten, dat de politie zo scherp is? Proberen ze met hun karabijnen vluchtelingen op weg naar ‘Brexitland’ te onderscheppen? Als het niet de politie is, dan is het wel een boze boer die ons woedend voor het smalle parkeerstrookje voor zijn bescheiden stulpje wegjaagt. Tjonge wat een hoop gedoe om niks. We staan op de plek van de officiële bevoorrading, maar de boze Jean-Pierre weet kennelijk niet van het bestaan van de koers. ‘Ik ga de gendarmes bellen,’ zegt hij vinnig. ‘Als je even wacht, trekken ze vanzelf aan je huis voorbij, ouwe! Zo gaat dat in de koers, politie op de motor, weet u wel?’ zeg ik in mijn steenkolen-Frans. Nee, meneer weet van niks en verdwijnt stampvoetend weer naar binnen.
Dan stormt het peloton voorbij. De Israëlische ploeg wordt ‘professioneel’ bevoorraad met van die stoffen tasjes vol proviand. Geoefend hebben ze niet zo te zien, want alle vier stuiken ze naar de grond met die tasjes in hun voorwiel. Een van die jongens komt met fiets en al met een vaartje van een kilometertje of vijftig aangezeild over het natte wegdek. Ik doe geschrokken beleefd een stapje naar achteren en eindig in de greppel naast de weg. Niall en Owen, die goed voorin koersen, rijden grijnzend voorbij. Vlak daarvoor had Menno nog mee vooraan gezeten.
Het verhaal eindigt op de openlucht wielerbaan in St. Omer, die vernoemd is naar vijfvoudig Tourwinnaar Jacques Anquetil. Het is een van Parijs-Roubaix afgekeken finish. Onze jongens rijden allemaal goed. Ruben en Daan eindigen net buiten de top 20, op 
plekken 21 en 22, dus ook net buiten de (geld)prijzen. Niall wordt 48e. Menno (89e) maakt enige tijd later bekken trekkend zijn ‘baandebuut’, aangemoedigd door de jongens op het middenterrein die al gefinisht zijn. Wie gewonnen heeft weet eigenlijk niemand meer en het kan ons ook weinig schelen. Het is overigens de Belg Jarne van Grieken van de Van Moer-ploeg, die ook de nummer twee levert. Die ploeg zullen we nog vaker gaan zien. De ouders van de winnaar zeulen de beker mee, die zo groot is – en lelijk, dat ook! – dat hij bijna niet 
meer in de bus past. Vader Van Grieken is zo trots als een ‘aap met vijf gouden lullen’, zoals wij dat vaker horen zeggen op een mooie koersdag. Nou, dit is er een. De regen is wat minder. Ploegleider Joost is best tevreden over de prestaties van zijn coureurs. Een paar kilometer verderop zit een boer te kniezen. Er is een koers aan zijn huis voorbij getrokken en niemand die hem iets heeft verteld, nondeju. We rijden lachend weg en maken ons liever druk over wat de pot schaft op de terugweg. McDonald’s of toch weer Chinezen?
Door: Robbert Tilli
Morgen deel 2: Aubel-Thimister-Stavelot (BE)
Heel mooi beschreven, Robbert