Belofte maakt schuld, en er werd al naar uitgekeken door de volgers van het Zomerfeuilleton over de Junioren in Europa….afgesloten met winst: Owen Geleijn wint de Klimclassic Valkenburg. Genoeg om over te schrijven dus.
VALKENBURG KLIMCLASSIC
‘Wegens groot succes herhaald,’ zal ik maar zeggen. Als verslaggever van de juniorenkoersen de afgelopen weken heb ik, Robbert Tilli, vader van Amstelrenner Niall, bij wijze van toegift er nog maar een verslagje aan toegevoegd. Deel 4 gaat over de Valkenburg Klimclassic. Dat is niet zomaar een klassiekertje. Het betekent ook de eerste overwinning in zo’n grote koers dit seizoen door een Amsteljunior. Owen Geleijn is de beste aan de werkelijk bloedgemene finish bergop in Berg en Terblijt. Als er geen bloemen zouden liggen aan de meet, dan zou je het ‘de weg naar de hel’ noemen. Het kost bloed, zweet en tranen, maar alle vijf de coureurs finishen.
ZONDAG 19 AUGUSTUS 2018: VALKENBURG KLIMCLASSIC
WTC De Amstel-renners: Victor Broex, Menno Broex, Niek Voogt, Niall Tilli en Owen Geleijn
Ploegleider: Auke Broex
‘Wie sjoen us Limburg is,’ denk ik als ik mijn geboortegrond weer eens kom opgereden. Zeg nou zelf, Limburg is toch echt de mooiste plek om te koersen in ons land? De Valkenburg Klimclassic wordt door Auke Broex, ploegleider van de junioren, vooraf beschreven als de juniorenversie van de Amstel Gold Race. Je krijgt er dezelfde beklimmingen – Dodeman, Cauberg en Bemelerberg – en alleen de allerbeste renners blijven over. Dat eentje van ons gaat winnen, namelijk eerstejaars topjunior Owen Geleijn, kan op dat moment nog niemand bevroeden. Toch hangt een klinkende overwinning van deze Amstelcoureur al een tijdje in de lucht. Achteraf gepraat, hoor ik u denken? Dan had u vorige week de finale van de laatste etappe van de Ronde des Vallées in Bretagne eens moeten zien. Daar ging een zekere voorspellende waarde vanuit. Maar laat ik niet vooruitlopen op het einde van dit nieuwe avontuur van onze junioren en beginnen bij het begin.
Eindelijk rijden onze jongens weer eens in hun Amstel-clubtenue na wekenlang over de grenzen in hun internationale WPGA-pak te hebben rondgekoerst. Dat is het eerste wat opvalt op het parkeerterrein bij de permanence. We zien ook Niek Voogt voor het eerst sinds het NK op de weg eind juni. Hij is er samen met zijn vader Jan, die ook zijn racefiets heeft meegenomen. Je moet toch een beetje bijtrainen voor de Amstel Alpenweek. Aan boord van hun auto zit ook een ‘verstekeling’ van Olympia, Yuran Geleijnse. Wonderlijk toch hoe zijn achternaam de optelsom is van die van Owen en de hier afwezige Enzo Leijnse. Andere renners uit het WPGA-samenwerkingsverband, te weten van DTS, zijn er niet. Het wordt een Amsteldagje, dat kun je bij voorbaat aan alles voelen. Vandaag gaat er geoogst worden na drie weken meerdaagse etappekoersen te hebben gereden. Wat je erin stopt, moet er een keer uitkomen.
De Dodeman, de eerste echte beklimming vrij kort na de start, doet zijn naam weer alle eer aan. Er sterven tientallen renners een voortijdige dood. Als je achteraf beseft dat 49 van de 150 gestarte renners de streep halen, dan kun je wel uittellen hoe zwaar de Valkenburg Klimclassic is. Loodzwaar dus. Auke verwacht strijdlust van onze ploeg en dat er steeds een mannetje voorin meezit. Zoons Victor en Menno nemen deze boodschap ter harte. Misschien omdat er anders ‘s avonds geen eten op tafel staat in Huize Broex, in hun vestiging te Maastricht? Vanaf de mij toegewezen plek op de officiële bevoorradingsplek, bergop direct om de hoek van de finish, waar ze mij drie keer zullen passeren, zie ik het meest uitgedunde peloton in jaren. Ik hoor geweeklaag van sommige ploegen dat de jury de renners wel erg snel uit de koers haalt. Misschien is dat wel zo, maar die renners zijn domweg niet goed genoeg. Alle vijf van ons zitten er nog bij. En we krijgen ‘aflevering 1’ van de show van de gebroeders Broex te zien.
Victor gaat mee met wat de beslissende vlucht (b)lijkt te zijn. Tim Marsman en Manuel Michielsen. Hij jojoot mee met die twee, die elkaar er steeds af willen rijden en dan nog kilometers te vroeg ook. Blijf je bij elkaar met z’n drietjes met 1:20 voorsprong, dan zouden we een heel ander verhaal krijgen. Victor sneuvelt helaas in de een na laatste ronde. Maar hij laat tenminste altijd iets zien. Never a dull moment met Victor, wiens naam – ik zeg het nog maar even – toch echt (over)winnaar betekent. Dat komt zeker wel weer goed met hem. Het wonderlijkste gebeurt na zijn overgave. We zien tweelingbroer Menno voorin de achtervolgende groep sleuren. Wie had dat gedacht na zijn acties in de staart van het peloton de voorbije weken? Maar daar bouw je kennelijk ook stamina op. Het werkt aanstekelijk op de anderen.
Ik hoor hele ploegen die al uit koers zijn, staan klagen over de zwaarte van de koers. Die hebben de voorbije weken de geseling door Remco Evenepoel, tevens de vorige winnaar in de Klimclassic, vaak niet eens hoeven meemaken. Er lopen er wel heel veel rond die zich klimmerscapaciteiten toedichten, maar al moeite genoeg hebben met een molshoopje. De verwachting onder sommige ervaren ploegleiders vlakbij de meet is dat, juist vanwege al die beklimmingen, er misschien nog wel iets kan gebeuren in de laatste ronde. De vader van Manuel Michielsen, een van de twee koplopers, houdt in elk geval zijn hart vast voor de goede afloop. Hij blijkt gelijk te krijgen. Zijn zoon moet er ook af bij Tim Marsman.
Maar dat het zo spannend zou worden, ziet niemand aankomen. Op 200 meter van de finish wordt ook de arme Marsman voorbijgereden. We zien in de verte de blonde komeet uit Rijsenhout naderen. Owen Geleijn? Het zal toch niet…? We houden onze adem in. Vanaf dat moment is er elke volgende meter een andere winnaar mogelijk. Om het simpel te houden: op 50 meter van de aankomst is Stijn Ruijter van Monkeytown nog de nummer 1. Vlak voor de
streep wordt hij in extremis voorbijgestoken door Owen. We hebben de winnaar. En zo raar is dat niet na al zijn investeringen in zichzelf in de drie weekends daarvoor. Als je zo bewust met een personal trainer (Joram Grootveld) naar je piek toewerkt, en je ook nog eens een echte winnaarsmentaliteit hebt en de beste sprint bergop, ja dan kan het een keertje gebeuren dat je zo’n grote Nederlandse klassieker, de mooiste van allemaal zelfs wint. Hulde!
Achter Owen eindigt Niall op 47 seconden als 27e, precies het omgekeerde van zijn rugnummer 72. Niek eindigt op iets meer dan drie minuten op de 46e plek. Daarachter ontvouwt zich ‘aflevering 2’ van de Broex Brothers show. Wie de heuvel aftuurt naar beneden, ziet daar helemaal onderaan de fluorescerend groene sokken, die de komst van Victor aankondigen. Hij rijdt als laatste in de koers na de enorme inzinking, die hij heeft gehad na mee te hebben gezeten in de belangrijkste vlucht van de dag. Shit happens! Vergeet ook niet dat er al 100 (!) man een dikke DNF achter hun naam hebben staan.
Vlak voor Victor rijdt tweelingbroer Menno op de een na laatste stek. Dat is niet de volgorde die we gewend zijn, zoals Tristan Geleijn fijntjes langs de kant opmerkt. De 
jongere broer van winnaar Owen heeft zich aangesloten bij Bollenstreekrenner Cas, de vaste verslaggever van de junioren op YouTube. Menno wordt 48e nog net onder de vijf minuten, Victor 49e op net iets boven de vijf minuten. Maar hij heeft onderweg dan ook het meeste meegemaakt.
Na afloop maakt Auke met de jongens de balans op door een voor een het rijtje af te gaan. De conclusie is: veel strijd geleverd en veel geleerd in de maand augustus. En die overwinning komt ons als ploeg gewoon toe. De gemiddelde snelheid was ook nog eens 44 km/u. ‘Ziiiieeeeekkk’ hard in hun eigen woorden (redactie: de computertjes gaven toch echt net onder de 40 k/u aan…). Het vormt de bevestiging van hun topprestaties in een sterk deelnemersveld.
