Okinawa, het eiland van Mel Gibsons met twee Oscars bekroonde film Hacksaw Ridge, waarin het ongelooflijke waargebeurde verhaal van Desmond T. Doss wordt verteld die tijdens de slag om Okinawa in de Tweede Wereldoorlog 75 man redde zonder een wapen te dragen of af te vuren. Tevens het eiland waar Derk A. Beckeringh een ongelijke strijd zou aangaan met bijna 90 concurrenten zonder ook maar een echt seizoen gereden te hebben. Hoe het afliep? Uiteraard houden we jullie nog even in spanning want een beetje Oscarwaardig verhaal kent een goede cliffhanger.
De proloog: in maart verscheen er al een stukje op de website met als titel “Derk Abel Beckeringh zijn seizoen geslaagd”. Gedurende die maand was Derk naar Tokyo afgereisd om te koersen en als overwinnaar huiswaarts te keren. Derk bleek echter niet op zijn lauweren te blijven rusten en zijn avonturen in Japan kregen begin november een vervolg. Tijdens deze wedstrijd waren de omstandigheden echter enigszins anders. Waar in Tokyo 30 kilometers op het programma stonden dienden de renners in Okinawa 210 kilometer af te leggen. En waar Derk in Tokyo te maken had met 50 studenten als tegenstanders bestond het deelnemersveld ditmaal voor het overgrote deel uit (semi)professionals. Zoiets vereist dus een gedegen voorbereiding. En dat kan je wel overlaten aan de held van dit verhaal.
Scene 1: Na zich in het voorjaar en het begin van de zomer volledig gericht te hebben op zijn studie in Farmaceutische wetenschappen schroeft Derk in augustus de trainingsarbeid flink op. Onder het genot van het stralende zonnetje wordt de fiets soms driemaal per week tevoorschijn getoverd om helse trainingstochten van soms wel 2 uur af te leggen! Niet zo gek dat de vorm van Derk niet heel lang op zich laat wachten. Hij besluit zich op 7 oktober te melden bij het Nederlands Studenten Kampioenschap wielrennen in Zevenhuizen. Echter blijft het ook bij melden want Derk is te laat met inschrijven waardoor hij weer onverrichter zake huiswaarts keert. Maar zoals een ware held betaamt laat Derk zich niet kisten. Na een DNS, volgen een DNF (Derk was zo ziek als een hond maar ging desondanks toch van start) en een 40e plek (“Dacht dat ik wel 4e kon worden omdat alle Kamikaze in de sprint achter de drie koplopers zouden vallen”). Conclusie na de voorbereidingskoersen: Derk had in de eerste 10 maanden van 2018 bijna evenveel koerskilometers afgelegd als hij op 11 november in 1 dag moest afleggen.
Scene 2: Op 2 november vertrok Derk in het gezelschap van Victor Broex (Junior), Jip van den Bos (Dame), Teun Mouris en Lars van de Vall (beide Elite) richting Okinawa. Net als de rest van zijn voorbereiding liep ook hier de opbouw in fases. Gedurende de lange geplande overstap in Taipei legde Derk weinig onnodige meters af. Waar het kon liet hij zich vervoeren achterop de huurfiets, en als er een stukje gelopen moest worden om vanaf een heuvel vol uitzicht te hebben op Taipei dan deed Derk dit in de juiste tred en met een buffje om zodat elk risico vermeden werd.
Ook op het tropische Togashiki waar het vijftal enkele dagen zou doorbrengen om optimaal te genieten van hun tijd in Japan was Derk met zijn hoofd bij de koers. Al ging het buffje
sporadisch af wanneer de trekker eventjes overgehaald moest worden tijdens een goede trainingssessie van maximaal 60km of wanneer er in het helder blauwe water gezwommen werd in het gezelschap van schildpadden. Op het moment dat er een zeeslangetje gespot werd meed Derk uiteraard elk risico en ging die goed bedekt onder factor 50 op het strand zitten.
Scene 3: Nadat het vijftal op Okinawa herenigd was met Joost Mouris (Manager), Koos Jeroen Kers en Rick van Breda (Elite) trok het gezelschap op de fiets van het zuidelijk gelegen Naha naar het noordelijk gelegen Nago. Daar haakte na 90km de eerste twee af, dertig kilometer later zochten ook drie anderen hun hotelkamer op en na 150km vonden ook de laatste twee dat er voldoende trainingsarbeid was geleverd. Echter ronde Derk de kaap van de 200km, gewoon omdat een goede voorbereiding het halve werk is.
Half werk had Derk overigens ook geleverd bij het in orde maken van zijn fiets. Door de inzet van een Japanse mechanieker kon de fiets echter toch nog van nieuwe kabels en busjes voorzien worden en wist Derk dat weinig nog zijn glorietocht in de weg kon staan.
Scene 4: De wedstrijddag, 06.45 starten voor 210 kilometer en 2700 hoogtemeters. Omdat er ook nog enige mooie bijrollen waren in dit avontuur eerst even kortstondig hoe het de plebejers verging. Jip (99% leuk, 1% DTS-er) wist de vrouwenkoers als 3e te volbrengen, niet onverdienstelijk in haar eerste koers na haar bekken op 2 plekken gebroken te hebben. Victor Broex, lag na 1/3 koers (van de 140 km) kansloos 20e maar wist toch nog 4e bij de Junioren te worden. Lars, maakte van Okinawa voor het tweede jaar op rij zijn afscheidskoers, was na een knullige tuimelpartij aan het begin van de koers enkel gefocust op probleemloos uitrijden, en deed dat dan ook. Teun Mouris, voormalig winnaar van de Juniorenkoers en een van de betere in de 80+ categorie, speelde buschauffeur waarbij hij ongewenste passagiers wel zo nu en dan uit de bus zette, resultaat 49e. Rick van Breda, nieuw lid van De Amstel, bracht de Koos Jeroen Kers techniek naar een nieuw level. In plaats van als eerste van de groep te beginnen aan de klim en als laatste boven te komen, begon Rick als eerste, moest lossen om vervolgens in de afdaling er overheen te knallen en halverwege de volgende beklimming teruggepakt te worden, und so weiter. Een techniek die waarschijnlijk snel navolging krijgt want het leverde Rick een uiterst knappe 13e plaats op. Koos Jeroen Kers, krijgt de Oscar voor de beste bijrol in dit verhaal. Zijn vijfde deelname aan deze koers mocht dan weliswaar vrij anoniem zijn, de dagen eromheen zal hij zich zeker nog heugen. Koos kreeg op Okinawa te horen dat hij vader was geworden van een zoon. De belangrijkste overwinning was dus al binnen waarbij de 26e plek in de koers flinke bijzaak was.
Scene 5: En dan Derk. Die trok zoals altijd zijn eigen plan. Bevond zich de eerste 30 kilometer van de koers lekker achteraan het peloton, genietende van de opkomende zon. Zag zijn ploeggenoten krachten verspillen aan nutteloze pogingen en toen menigeen het na 35 km wat zwaar kreeg trok Derk de gashendel even open en een groep van 10 was gevlogen. De voorsprong bereikte na 70 kilometer, aan de voet van de heuvelzone, een maximale voorsprong van 8 minuut 40. Derk bemoeide zich niet met de bergtrui en de tussensprints waar in beide gevallen vele tienduizenden Yennen te rapen viel, maar had meer oog voor zijn meegebrachte broodjes jam en pannenkoeken (waaronder 1 Australische). Zag het peloton naderen tot 3 minuten en zag twee medevluchters afhaken op een onbeduidend stukje vals plat. En toen we de laatste 20 kilometer ingingen werd echt duidelijk dat er een hedendaagse versie van Desmond T. Doss op Okinawa aanwezig was. De Japanners en Duitser in de kopgroep waren verslagen en Derk bleef in de strijd met ongelijke middelen over met Alan Marangoni (nu Pro Continental maar jarenlang ploeggenoot van Peter Sagan en deelnemer aan zeven grote rondes), Freddy Ovett (vanaf deze zomer in het bezit van een stage contract bij BMC) en Chun Kai Feng (dit jaar bij Bahrein Merida bezig aan zijn 5e World Tour jaar). Kortom allemaal mannen met ervaring op het allerhoogste niveau en het studentje op de gammele fiets.
Hoe het afliep? Ondanks dat de koers een Hollywoodachtig slot kende, was de hoofdrol hierin niet voor Derk weggelegd. Marangoni demarreerde op 5 kilometer van de finish op enkele honderden meters aan 5% en boekte in zijn laatste profkoers ooit zijn eerste profzege ooit. En Derk A. Beckeringh? Die bolde rustig als 4e over de finish en maakte even later vol moraal zijn doelen voor het volgende seizoen kenbaar: 3 á 4 Voorjaarscompetiewedstrijden bij De Amstel rijden en daarin meedoen voor de zege. Wat is Derk toch altijd lekker ongewoon gebleven!
Tekst: Lars van de Vall
Bedankt voor dit prachtige verhaal. Met veel plezier gelezen!