En op de tweede dag was er wind.

Vandaag startten de Amstel Twee en Vier voor een etappe over drie derde categorie bergen. Er was wind voorspeld, EN ER WAS WIND! De Amstel zoekt het wel uit want zoals er in Bisbee sinds 1932 geen sneeuw meer was gevallen in april, stormde het zelden zo hard in Silver City. Er werden zelfs wegen afgezet wegens de stofontwikkeling. In Silver City werden windsnelheden gemeten van 112 km per uur.

Lance Armstrong twitterde: “Holy merde that was some kinda wind 2day. Not sure I’ve raced in wind like that before.”

Cyclingnews.com: “one of the windiest bike races in recent history”.

VeloNews.com: The women finished more than an hour after the men’s, and in that time the wind increased even more. Many riders struggled in alone, and even some top riders were forced to step off their bikes after being blown off their line. (De Amstel Twee Vier reden na de dames).

Amstel Vier
Op elf kilometer van de start lag een bonus te wachten, dus het was zaak de boel te controleren. Een harde wind kwam van opzij, en zoals al eerder bleek maken Amerikanen het zichzelf bijzonder moeilijk door steevast bij voorbaat op het kantje te gaan rijden, ook als daar geen enkele reden voor is. Het is werkelijk om je helm bij op te eten! Maar goed, er ontstond een spervuur aan demarages, waar ook de Amstel Vier dapper aan meedeed. Eerst Auke, toen ging Willard die een behoorlijk gat sloeg. Op het moment dat het peloton Willard terug pakte ging Pierre, die meteen de latere winnaar aan een voorsprong hielp. Voor Pim ‘Boem’ Bonsta was dit het moment om wakker te worden en vanuit de buik van het peloton vocht hij zich naar voren om vervolgens de sprong naar de vluchters te maken.

Overnemen zat er niet in voor hem “Ik zit slecht!”. Pierre maande hem vast te houden en te wachten terwijl hij het tempo hoog hield. Met nog 100 meter te gaan zei Pim “Ik kan niet!”, waarop Pierre weer zei “wachten!”. En met nog 50 meter te gaan, was het ineens BOEM! en daar ging Pim. Met 20 meter voorsprong vloog hij over de streep, 30 dollar! Nog 62 te gaan. En 115 kilometer. Oef!

Meteen kon worden begonnen aan de eerste klim, en helaas moest Pim er meteen af. Pierre ging lang mee in de klim maar moest er iets voor de top af en kon het gat in de afdaling niet goedmaken, hij moest in groepjes verder waarbij het het onmogelijk bleek een waaier op te zetten. Vreselijk.

Willard en Auke konden zich in de tweede groep handhaven. Heel soms lukte het ze om een dubbele waaier op te zetten met als gevolg dat er onmiddelijk een paar afwaaiden. Maar ook hier vierde frustatie hoogtij. Die Amerikanen willen het gewoon niet snappen. En voor hen die het eens willen proberen, waaier in het engels is ‘echelon’.

In de laatste klim, in een soort vallei, kwam de snelheid door de tegenwind soms niet boven de 7km per uur! En dalen op het binnenblad, ongelofelijk! (Denken we nog even aan Pim ‘Boem’ Bonstra?) Willard wist in de laatste mijl nog een gat van twee seconden te slaan op Auke, en eindigde als 15e. Auke 16e.

Amstel Twee
Joos en Wouter startten verdoofd aan de etappe. Door de inspanningen van de vorige dag (bonus!) hadden ze hoofdpijn gekregen die met pillen moest worden bestreden. In de eerste klim moesten ze dan ook prompt het peloton laten gaan. Maar desondanks bleef de vechtlust de boventoon voeren en raapten zij de een na de andere renner op. Indachtig de lessen van Deen in La Vuelta de Bisbee probeerden ze de Amerikanen in een echelon te persen. Echter, ze willen het maar niet leren. Heel raar. (Een Amerikaan voegde Wouter toe: “You can try, but it aint gonna happen”)

Joos besloot daarom zijn oude tactiek te beproeven, en zijn machtige dijen te laten spreken. In de storm reed hij gewoon keihard op kop, met om hun moeder roepende Amerikanen lossend aan de staart.

Wouter zat in een groep hierachter en zag een aantal renners gewoon de weg afgeblazen worden. Het zag er angstwekkend uit.

Uiteindelijk is de Amstel Twee Vier veilig over de streep gekomen, met mooie gezandstraalde fietsen, dat wel.

Morgen
Morgen is er een tijdrit van 26 km, met twee klimmen van 300 meter hoogte. Auke gaat hier zijn 18e plaats verdedigen, Willard zal alles geven om bij de eerste 20 te komen.

(Redacteur moest bij het schrijven van het stukje twee keer aan Wouter vragen zijn been te strekken want er zat kramp in, oh!)