Zondag 13 juni werd het Clubkampioenschap van WV De Amstel verreden. Het CK, de laatste jaren op “rare” momenten in het jaar verreden, en vorig jaar in augustus. Nu dan maar op 13 juni, de dag dat eigenlijk de Ronde van Ouderkerk zou worden gereden. In corona tijd kan tegenwoordig alles en dus stonden er genoeg renners en rensters te trappelen om zondag onder nagenoeg perfecte weersomstandigheden zichzelf maar eens even tot het uiterste inspannen voor een medaille…Want daar gaat het om: de eer om je een keer de beste van je club te noemen.
Kleine historie
Een kleine historie: vroeger, heel vroeger, heette het clubkampioenschap altijd het “Lange Afstandskampioenschap”, en wel bij nagenoeg alle clubs in de regio. Kennelijk was er ook een korteafstandskampioenschap of een sprintkampioenschap of zo. Bij De Amstel, of daarvoor WV Amstelland/GGMC, werd er inderdaad altijd rond Pasen een LAK gereden over 2 uur en 20 ronden. Renners helemaal kapot en verspreid over het parcours naar de streep. Later werd dat minder en langzamerhand verwaterde het LAK tot het Clubkampioenschap over soms maar 80 kilometer. Toch een korteafstandskampioenschap zeg maar.
Hoe dan ook: zondag werd er gereden over een afstand van 2 uur en 10 ronden en als je maar hard genoeg reed zou dat vanzelf bijna 100 ronden worden. En dat lukte …bíjna, het werden er 99 hoewel er in mylaps een paar verdwenen. Uiteindelijk, na 2 uur en 12 minuten was Victor Broex de snelste van een grote groep.
Dames en Nieuwelingen
De dag begon overigens met de Dames en de Nieuwelingen en Cat VII renners. Een mooi veld met aan elkaar gewaagde renners en rensters die toch ook een serieuze anderhalf uur koers voor de wielen kregen. Vooral Michiel Mouris en Thomas Landman lieten zich geregeld zien met speldenprikken, maar die werden vaak gepareerd door Amber Kraak of Tessa Sandberg. Aan de achterkant ging het voor een paar op sommige momenten te hard, maar de groep bleef nog lang bijeen. Totdat het rondenbord bijna op 10 ging, toen reden MM en Thomas dan toch samen weg. Ze hadden wel een paar heel snelle rondjes nodig om de tegenspartelende groep uiteindelijk echt achter zich te laten. In de sprint á deux was MM uiteindelijk ruim voor Thomas de snelste. In het peloton reed Luuk van Stuijvenberg een actieve koers en hij wist dan ook de sprint te winnen om het brons, terwijl Lieuwe ter Hoeve net naast de medailles greep.
Bij de Dames was het uitkijken naar de snelste sprinter. Rosan Koper wist in een lange sprint aan het langste eind te trekken door Tessa (2e) welgeteld één duizendste voor te blijven. Amber (3e) zat er ook maar een half wiel achter. Close finish dus.
Mannen: samenwerken en elastieken
Daarna druppelden langzamerhand de renners binnen voor de mannenkoers. De meesten hadden elkaar de afgelopen weken al eens de maat genomen op de donderdagavonden (en eerder de zondagochtenden), maar nu ging het er nét even meer om: het clubkampioenschap en over een wat langere afstand.
Na de start was het een paar ronden inrijden, maar toen begon het aftasten. Het ging soms wat harder, maar echt doorgetrokken werd er niet tot na een ronde of 30 een vijftal een kleine voorsprong nam: Victor Broex, Niek Voogt, Jelle Boonstra, Viego Tijsen en Ronald de Waal namen 100 meter welke héél langzaam uitgroeide tot bijna 200 meter. Meestal ontstaat dan het scenario dat het peloton het een tijdje probeert en dan stilvalt waardoor de kop al snel uit zicht is totdat ze van achteren weer aansluiten. Waardoor is niet helemaal duidelijk, maar er werd in het peloton samengewerkt als nooit tevoren: continu bleven de rondjes 1.15 en 1.16 elkaar opvolgen en onder impuls van (o.a.) Jasper Ockeloen, Wessel Mouris en Koos Jeroen Kers bleef het gat overzichtelijk en werd het heel langzaam zelfs weer kleiner. Jasper had kennelijk niet heel veel last meer van zijn epische Unbound gravel tocht een week eerder (wil je daar meer van weten, luister dan de podcast van LSRF even terug, Jasper komt uitgebreid aan het woord (https://www.liveslowridefast.com/ mooie verhalen).
Ondertussen was het peloton een lang lint dat aan de achterkant telkens weer een eenheid verloor. Na 25 ronden achtervolgen waren de koplopers weer bijna ingerekend, maar dat was ook het moment dat een eerste groep van een man of 8 de staart moest laten gaan, én dat er aan de voorkant een valpartijtje was van een renner – al dan niet door vermoeidheid – waardoor Joppe van de Weerdt ook ongelukkig terecht kwam (sleutelbeenbreuk – sterkte Joppe!). En het elastiek knapte: Wessel, Jasper en KJK wisten nog de oversteek te maken, maar het eerste deel van het overgebleven pelotonnetje werd gehinderd door de val en mocht na wat discussie met de jury wel weer aansluiten bij de eerste 8 en vormde zo het eerste peloton.
Het tweede peloton lag inmiddels ver achter, maar schoot ook weer in gang en na een ronde of twintig konden zij met nog ruim 20 ronden te gaan ook weer aansluiten bij de eerste groep die door alle discussie niet meer echt doorreed.
Zo reed uiteindelijk een zeventiental renners nog in dezelfde ronde en kon allemaal nog clubkampioen worden. Meer dan speldenprikken kwamen er niet en met een volledige groep ging de bel. Victor had in de sprint niet veel te duchten van de tegenstand en met een ruime lengte voorsprong wist Victor zijn eerste overall clubkampioenschap te pakken. De man die getransformeerd is van klimmer naar sprinter, Ewoud Hartemink pakte verrassend het zilver, vóór Justin de Hart, Jasper Ockeloen en Jelle Boonstra.
Na afloop iedereen blij weer eens een bijna echte koers te rijden en wat wordt er gesnakt naar méér.
Alle uitslagen hierna met de medaille winnaars in de 40+, 50+ en Jun/Nwl: Uitslagen clubkampioenschap 2021 alle categorieën
Mylaps staat hier.
De Galerij de Clubkampioenen wordt bijgewerkt en zal gepubliceerd worden.
Komende donderdag strijden de Jeugdrenners om de Jeugdclubtitels.
