Afgelopen zaterdag* stond de tweede race van de NL Gravel series op het programma. Na Aalten was het nu de beurt aan Zandvoort. Om precies te zijn het circuit van Zandvoort. Oude en wat nieuwe gezichten aan de start, maar vooral een totaal anders parcours dan alle eerdere races. Wat deden de Amstelrenners in de Zandvoortse duinen?
Het circuit van Zandvoort is in beweging. Niet de baan zelf, maar aan de entourage wordt continu gewerkt. Voor het parcours moest de organisatie daardoor de nodige concessies doen. In lengte waren er flink wat stukken uitgehaald, minder draaien en keren en ook wat minder klimmetjes. Daarentegen waren er twee allesverslindende mulzandstroken toegevoegd die je hartslag naar de maximale waardes joegen. De technische renners konden de stroken als geheel fietsen, maar het merendeel moest een flink stuk van de fiets af, om daarna weer door te ploegen op zoek naar dat enkele verharde stukje langs de hekken. De zon en de droge wind maakten het afzien compleet.
Goed om Michael Breedt aan het vertrek te zien. Net terug van een slopende MTB-meerdaagse in de Ardennen, met zijn vorm zat het wel goed. Als crosser pur sang vond hij hier ook een parcours op zijn lijf geschreven. Stephan Scherpenisse spelde ook een nummer op; voor Ellen nog een keer de eer om de bidons aan te geven en de renners aan te moedigen. We gaan haar nog missen wanneer de kleine is geboren! De sectie 50-dikplus werd vertegenwoordigd door Romke van der Weerdt en Jan van Herwijnen, 25-min door Mees van Duren. Dertiger Koos Jeroen Kers ging het opnieuw proberen na lek in Aalten.
Bij de dames Puck Pinxt, Roxanne Takken en Suzanne Mulder aan het vertrek. Zij reden alle drie de wedstrijd meer dan goed uit, met Puck en Roxanne binnen de top tien.
De uitslagenlijst van de heren kende deze editie wel een opvallende groot aantal uitvallers. Om het positief te zeggen: dat kwam meest door het goede weer. Bij Romke kwam zaterdag alles samen: fysiek wat minder en zweet, zand & stof in de ogen dwongen hem letterlijk tot stoppen. Koos Jeroen had in de uitslag een DNF, maar formeel is hij vijfde geworden. Zijn transponder gaf na ronde 7 geen data meer. De jury kwam hem tegemoet. En terecht.
Mees kende een prima dag, hij zat na de eerste ronde over het asfalt van het circuit direct in goede positie. Kon dat blijven verdedigen en moedigde bij het lappen en passant nog een clubgenoot aan. Een mooie 15e plaats.
Michael had volop de gelegenheid om te genieten van zijn eigen cross-skils in de bochten en het zand. Dat bespaarde hem zoveel energie dat hij goed in de wedstrijd kon blijven. Niettemin ging hij wel helemaal kapot naar het einde toe, plek 24 was een goede beloning.
Michael door het zand op zijn nieuwe Canyon, ‘zoals het heurt’ – foto Konrad Szymanski
Stephan toonde de afgelopen weken goede vorm in de criteriums, op het gravel leek het wat minder te gaan. Maar dat kan ook allemaal schijn zijn, we mogen hem nooit uit het oog verliezen. Plek 38.
Jan voelde zich vooral op z’n gemak in het zand, voor de rest was het blijven vastbijten in de goede groep. Hij moest in de beginfase van het zand dan wel telkens van de fiets af, maar de looptraining werkte dusdanig goed dat alles als vanzelf voelde. Plek 46 is dan een goede uitslag. De vermoeidheid na 3 uur (sub)maximaal zat bij hem wel zo diep dat hij pas ver in de middag erachter kwam dan het niet(!) *zondag was.
Uitslagen, KNWU-site.
Resumé
Geen twijfel over mogelijk, de KNWU gravelrace in Zandvoort is een bijzondere. Niet echt gravel, maar de ondergrond weer wel. Niet echt cross, maar de inspanningspieken weer wel. Advies aan de organisatie: een blijvertje van maken.
In september gaan we weer verder met het NK in Banholt, Zuid-Limburg. Tussendoor zijn er nog races binnen de UCI gravel world series.
