Wielrennen is de sport van de verhalen. Gravelracen is dat niet minder. De organisatie van de Houffa Gravel, de reeks uit UCI Gravel Series, maakte het op papier heel mooi. Afgelopen zaterdag 26 augustus was het toch net even anders. Een ruime handvol Amstelrenners stond op scherp, al had niet iedereen even geluk die dag.
Eerst maar eens wat citaten van de organisatie, om er in te komen: “Technische passages laten we achterwege. De onverharde stroken bestaan voornamelijk uit grind (gravel), zand, steentjes, kasseien of een combinatie van voorgaande. Hier en daar zit er een single track in vervat om de mooiste stroken met elkaar te verbinden. De stroken worden bij regenweer geen modderstroken maar blijven vlot berijdbaar.”
En verder:
“(…) passeren we het sprookjesachtige riviertje ‘Ruisseau de Boeur’ (…) We gaan helemaal op in het ruige maar verbluffende, Ardense landschap. Probeer even te genieten want vanaf dit punt gaat het onverbiddelijk op en neer tot in Houffalize.”
“(…) we maken ons op voor een lange klim en trekken verder langs de E25 richting Houffalize. Na nog enkele onvermijdbare kuitenbijters word je beloond met een zalige afdaling van 4km naar het centrum van Houffalize waar eeuwige roem op je ligt te wachten!”
Tot zover het verhaal van de organisatie. Nu dat van De Amstel.
Uiteraard was Jasper Ockeloen aanwezig. Logisch, want zoals later op social media te lezen stond, zijn favoriete parcours vanwege de technische stukken(!) en de vele hellingen. Hij zou heel knap vijfde worden, eerste Nederlander, op ruim 10 minuten van gracieus winnaar Wout van Aert.
Mees van Duren was ook van de partij. Had goed benen maar kende de nodige pech.
Judith van Maanen. Gemaakt voor gravel zou je ondertussen kunnen zeggen. Ook in Houffalize was ze weer op en top voorbereid. Parcoursverkenning, juiste materiaalkeuze, alles was in orde. Inmiddels (ook) 50+, waardoor ze de 68 km-routevariant mocht rijden. Zeker niet minder technisch en uitdagend dan de langere van 110. Je komt alleen wat minder stuk over de finish. Ze was lang goed bij de les, de nummer 1 bleef in het zicht. Vorig jaar winnares, nu een hele mooie tweede plek op een kleine anderhalve minuut. Chapeau!
Judith op het podium
De AmstelMasters waren logistiek opgesplitst in twee delen, zonder dit van elkaar te weten. (Iets met los van elkaar communicerende appgroepen…). Zo parkeerde ‘ploeg Broex’ de auto’s tactisch sterk bij de bus van Jumbo-Visma (lees Wout), en pikte en passant nog de laatste info mee van ploegleider Jan Boven: ‘Het is een mtb-parcours’. Coen Emmer, Jan van Herwijnen, Caspar Hermans, Pierre Deen en Auke Broex wisten dus waar ze aan toe waren. Beneden in Houffalize stonden Marcel Witte en Michael Breedt. Als kinderen zo blij elkaar te zien.
Voor alle duidelijkheid: organisatorisch was het allemaal perfect voor elkaar. Inschrijving, startprocedure, bewegwijzering, bevoorrading en seingeving. Ook na afloop alles in orde. Alleen dus het parcours, iets teveel VVV-invloeden… Je kon er niet lekker op koersen, continu opletten, mag niet lek rijden, mag niet vallen. Dat gevoel, daar kwam het grofweg op neer. Wat mtb-wedstrijdervaring had geholpen, misschien meer profiel op de banden? We weten het niet. Feit is wel dat er veel pech te zien was onderweg, lekke banden en ander materiaalpech. Maar ook valpartijen, waaronder enkele ernstig.
Marcel en Michael waren goed weg de eerste steile verharde startkilometer met stukken 16% (Cote de Saint Roch – wát een klim!). Caspar volgde goed, voor Pierre en Auke, Jan en Coen wat verder naar achteren. In de eerste chaotische afdaling met door de hevige regenval van de dag ervoor erg modderige stukken ging Coen over de kop. Gelukkig zonder erg en kon gemakkelijk terugkeren. Jan voelde zich duidelijk niet op zijn gemak het eerste uur. Daarna begon het wel te draaien en kwam de focus terug.
Onder: Auke en Pierre bij elkaar op de stenen
Al snel werd duidelijk dat je op dit parcours met stenen, putten, boomwortels, modderplassen in het bos, listige opkantjes op de singletracks, enorm veel geluk moest hebben. Te roekeloos gaan was geen optie, zeker niet downhill. Het werd gaandeweg steeds meer harken en naar groepjes rijden. Groepjes? Eerder een fata morgana. Hoe vaak zag je niet een plukje renners voor je rijden. Was je er eenmaal bij, lag alles uit elkaar en reed je weer alleen.
Coen was de eerste die lek reed. Niet leuk, gedoe, plug bij tubeless?, nee, oppompen, ja, nee, toch binnenband erin. Daarna volledig op safe je wedstrijd vervolgen. Niet veel later Michael langs de kant. En korte daarna Marcel die met fiets aan de hand terug rende naar Michael. Die had te kampen met remproblemen. Eerst achterrem weg, kort daarna de oliedruk in de voorrem. Einde verhaal voor Michael. Achterderailleur van Marcel schoot in de crashmodus. Niet helemaal duidelijk of hij dat kon herstellen. Hij keerde wel heel sterk terug, en wist in zijn gekende soepele stijl nog mooi eerste AmstelMaster te worden. Want ook Pierre en Caspar, de besten in koers, konden een lekke band niet voorkomen. Beiden kwamen daarna nog goed terug, maar het was al te laat.
Jan met de billen van het zadel de afdaling in
Auke had net iets te vaak de ketting eraf en andere malheur gekend, waardoor Jan voor de laatste officiële beklimming bij hem kon aansluiten. De zogenaamde “zalige afdaling van 4km naar de finish” eindigde in een spekgladde modderstrook met honderden meters schuine kantjes en opkantjes. Niet te doen. En dacht je nu klaar te zijn? Niets daarvan. Met de finish beneden in zicht nog een paar honderd asfaltmeters dik 10% omhoog gevolgd door een korte maar bijzonder steile knik onverhard. Terugschakelen kon niet meer. Auke kon lopen en opspringen. Jan lag bij afstappen pardoes op de grond.
Vooruit: naast verhalen ging het ook over uitslagen. In deze wedstrijden plaats je je voor het WK als je bij de beste 25% van je leeftijdscategorie reed. Jan lukte dat net als Caspar nét niet. Marcel werd nog 9e en reed zich net als Auke (12e) en Pierre (13e) in de selectie. Winnaar in de 55+ ook geen onbekende: Laurent Brochard, ex-wereldkampioen, grootgebruiker van verboden middelen en lang geschorst, maar kennelijk weer toegelaten (en kijk verder maar op wiki). Hij lag ver, heel ver voor op de andere Masters.
Na afloop kregen we allemaal een goodiebag van de sponsor met een biertje van 8% erin. Ook lekker voor het herstel …
Een volgende keer? We slapen er nog een nachtje over.
Meer info: https://houffagravel.be/nl/
