Het zal de echte wielerliefhebbers niet ontgaan zijn, en zeker bij De Amstel niet. In Italië was het WK gravel. En De Amstel was er weer bij met een delegatie gravelaars. Er werd zelfs een medaille behaald! Een verslag van wéér een spectaculair (gravel)hoogtepunt.
Kijk de Amstelwebsite er maar op na dit jaar: dit jaar was het jaar van de doorbraak van de gravelkoers. Wat een mooie events zijn het immers elke keer. Het begon in Valkenburg, later is er nog gekoerst in (o.a.) Drenthe en de Ardennen en de afgelopen weken waren er een NK, EK en nu een WK. En wat is het ook mooi dat top en tobbers het gevoel hebben met elkaar te strijden. Dat was ook zo op het WK in Veneto (start bij Treviso, finish in Pieve di Soligo). Massaevents waar je weer een beetje op jezelf bent aangewezen. Het spreekt aan.
Selectie
Nou moest je je voor het WK wel eerst plaatsen via een UCI-koers (of op grond van bewezen kunde door je bond worden voorgedragen) én ook nog de reis ervoor maken. Van Amstelwege stonden er zo acht aan de start.
Jasper Ockeloen bij de Elite (uiteraard- elke keer vooraan in elke koers), de zusjes Markus (voorgedragen door de KNWU, want WT rensters), Koos Jeroen Kers in de 35+, Suzanne Mulder (40+), Judith van Maanen (50+), Auke Broex in de 55+ en niet te vergeten Teun Mouris in de 19+. Ieder met zijn/haar eigen ambitie. En dan start je in een veld van kampioenen, ex-kampioenen, wannabee kampioenen, etc. In theorie in elk geval straffere startvelden dan in de reguliere UCI wedstrijden. Iedereen in de nationale pakjes. In totaal 1250 deelnemers in verschillende koersen in de hyper Italiaanse omgeving. Met voor de start een operazanger die het Italiaanse volkslied nog eens extra mooi aanzet. Dat alles tegen het prachtige prosecco heuvellandschap met uitzicht op hoge bergen…in een heerlijk nazomerzonnetje.
Het parcours
De Italiaanse organisatie had wat voeten in de aarde gehad en pas half september was alles een beetje rond en kon de inschrijving plaatsvinden. Maar dat was niet te zien aan de wedstrijddagen zelf. Het parcours, de entourage, het publiek, de verzorging, alles leek te kloppen.
Volgens de organisatie gingen de deelnemers “genieten van adembenemende uitzichten, met
prachtige witte paden door wijngaarden en langs kastelen en legendes”. Welnu, de deelnemers zullen er weinig van gemerkt hebben…want het was van begin tot eind koers. Dat wil zeggen na de aanloop bij het meer volgde een langs vlakke sectie langs een rivier naar de heuvelzones over wegen en paden met grote keien, stof en een eerste schifting bij een oversteek van een droge rivier. Na ca 25 kilometer volgde dan de volgende selectie met de eerste steile klim. Na de eerste passage van de finish de tweede loop met wat meer asfalt, maar ook een aantal klims waar je je met hangen en wurgen naar boven sleepte. 15% of meer is hier gewoon, zeker op de steile betonweggetjes tegen de proseccohellingen aan. Éen afdaling over een fraai betonpad tikte 
zeker op plekken de 30% aan, dus ook daar geen moment van rust.
Okay, enige rust was er na de tweede finishpassage toen er een strook van ca 30 kilometer door het dal volgde door de wijnvelden. Hele lange strade bianche, met hier en daar toch forse keien en veel haakse bochten. Daarna volgde voor iedereen de “grande finale” met vier steile klims, en ook nog een kleine rock garden als afdaling toetje. Als je de TV beelden hebt gezien leek iedereen behalve Mohoric te zwoegen, maar het talrijke publiek zag vele renners en rensters kruipend naar boven komen en in opperste concentratie weer afdalen. Wat een parcours, maar ook wat een enthousiast publiek en wat een entourage.
Uitslagen
Bij al deze omgevingsverhalen zou je bijna vergeten dat het ook om de koers ging. Op zaterdag reden alle vrouwen en de 50-plus mannen. Steeds met een paar minuten tussenruimte na elkaar. Zo trokken er verschillende stofwolken door het land.
Riejanne reed bij de Dames lang goed mee in de eerste groep, maar kon uiteindelijk de eerste groep niet volgen. Had ook wat materiaalgedoe. Toch een knappe 13e plaats. Ook zus Femke reed naar een mooie 31e plaats in het grote startveld.
Daarachter reed ook Suzanne Mulder haar koers. Vorige week nog 4e op het NK, maar op dit parcours had ze het zwaarder. Ook mentaal. Kortom helemaal leeg kwam ze als 19e over de streep.
De topprestatie van de dag was er voor Judith van Maanen. Optimaal voorbereid vanuit het EK had ze naar eigen zeggen een mooie battle. In de eerste beklimming reden er een paar weg. Zat daarna met een paar dames. Elke beklimming viel er eentje weg. In de laatste beklimming
haalde ze nog een Amerikaanse in waarvan ze wist dat die niet technisch was. Toen scheurde Judith volle bak gegaan op de afdalingen en technische passage en in een tijdrit naar de meet. Mooi weer podium: 3e op het WK.
Auke nestelde zich op de zaterdag in de middenmoot van zijn klasse: 27e. Vooral in de finale verloor hij nog wat terrein. Het was volgens hem niet zijn beste dag, maar wel een heel intense.
Op zondag was het dan de beurt aan de mannen met in de Elite categorie Jasper Ockeloen. Jasper had nog een speciaal trainingskamp belegd en dat betaalde zich uit met een heel knappe 13e plaats (1e NL), ondanks nog wat bandenproblemen (maar wie komt er niet iets tegen?). KJK verraste met een heel knappe vierde plaats in de 35+. Lang was Koos nog in de race voor het podium, maar kwam uiteindelijk een paar seconden tekort. Koos is nog altijd sterk! Tenslotte reed Teun een heel degelijke rit waarin hij langzaam opstoomde van plek 80 naar plaats 50. Talent gaat niet verloren.
Wat iedereen na afloop beaamde: dit is véél zwaarder dan een wegkoers. De concentratie en intensiteit is immers hoger. Je kon heel wat mensen opvegen na afloop.
Is gravel een hype? Misschien wel, maar voorlopig zijn dit wel de krenten in de pap. Volgend jaar is het WK in Leuven. Alle reden om weer te gaan trainen en de volgende gravelkoersen te rijden. Laatste kans dit jaar is komende zaterdag in Epe met de NL Gravel Series.
