Het jaarlijks terugkerende Amstel Masterweekend (Tour de Masters tegenwoordig) kreeg het de laatste twee edities zwaar te verduren. In 2022 zorgde kou & sneeuw voor ingekorte en uitgestelde ritten, in 2023 was de regen op de tweede dag de grote spelbreker. Dit jaar zou alles anders zijn van 5 – 7 april: de warmte tegemoet op zaterdag, een nieuw onderkomen, en, niet onbelangrijk, enkele nieuwe gezichten!
Wat niet iedereen weet is dat het Masterweekend al begint op de woensdagavond met een verplichte technische en logistieke online briefing. Want buiten het fietsen zelf is zo’n weekend niet voor de poes. De driekoppige directie (algemeen, logistiek en financieel) neemt je mee in de wereld van de locatie, het weer, veiligheid, nieuwe kleding, sokhoogte, materiaal, de routes, starttijden en -groepjes, Stravasegmenten, gpx-bestanden, puntentelling, klassement, onvermijdelijke geheime algoritmes en de (on)geschreven regels. Hoofdzakelijk online communicatie, ook tijdens het weekend zelf, zou nog blijken.
Waar was de standplaats voor de drie dagen? Hotel De Plank bij Noorbeek tegen de Belgische grens. Met hun pay-off zat het ook wel goed: ‘eten drinken slapen’. Hadden we niets aan toe te voegen.
Het deelnemersveld was weer van een ongekend hoog (getraind) niveau. Onder de thuisblijvers dit jaar helaas enkele blessuregevallen. Serge was gestart op vrijdag, herstellende, maar moest halverwege de eerste dag toch besluiten om te keren.
De vraag was natuurlijk wat we van de nieuwkomers konden verwachten: Geeralt van den Ham, altijd de sterkste man in de staart van het peloton; Raúl Woudstra, voormalig clubkampioen, podiumrenner, sterk op gravel, en tot slot Joost Baks, net overgekomen van de WVA, sterk in de Nes, maar hoe gaat hij om met groepsdruk en wat is zijn leercurve bij De Amstel?
Geen enkele Master kan tegenwoordig nog pieken zonder met het nieuwe digitale wielrennen mee te bewegen. De enkeling die ‘s ochtends níet als eerste op de sportwatch heeft gekeken hoe hijzélf heeft geslapen is van verdwijnende soort. Zonder openbaar Strava ook geen deelname aan het Masterweekend mogelijk…
De vrijdag
Drie groepen, één route (een achtje op de kaart), drie opdrachten in twee verschillende volgordes: Cauberg, Vaalserberg en Bovenste Bos. Tussendoor social cycling. Op papier minder zwaar dan in de weerbarstige praktijk. De regen was weggetrokken, de temperatuur schoot omhoog, maar de wind werd je grootste tegenstander. De Cauberg was duidelijk, zo hard mogelijk vanaf de bocht naar links onderin. De Vaalserberg begon al in de aanloop, bij het bushokje, of toch niet? En de individuele tijdrit naar het Bovenste Bos, 7 km voluit, met rollende start? Enfin, op het moment van koers liet het geheugen je soms willekeurig in de steek. Of was er bij enkelen opzet in het spel om de volgende dag meer handicaptijd mee te krijgen?
Raúl op het Bovenste Bos
Terug in het hotel ging de jury aan het rekenen, en ja, er was zo waar een klassement gemaakt. Met niemand minder dan Joost Baks aan de leiding, voor Ronald de Waal en Caspar Hermans, de andere nieuwkomers niet ver weg. Je vraagt je bijna af als Amstelrenner wat je al die jaren verkeerd hebt gedaan.
Na het eten – dat overigens alle dagen meer dan voortreffelijk was – begon de online(!) briefing. Jawel, wie zonder correct bekabelde beamer is moet slim zijn, allemaal achter de laptop/telefoon. Na het verhaal van de winnaar en de routetechnische vooruitblik naar de dag van morgen kwam de nieuwe groepsindeling. Vijf startgroepen, elk vier renners, zouden gaan strijden rondom de Baraque Michel. Protest niet mogelijk.
De zaterdag
De kledingkeuze was snel gemaakt: kort-kort. Na de groepsfoto in het nieuwe tenue werd er tegenwind geneutraliseerd gereden naar het startpunt.
Een van de ongeschreven regels van het Masterweekend is dat je moet samenwerken zo lang je er als groep wat aan hebt, en dat je elkaar mag flikken wanneer het kan. Echter, nooit gebruik maken van een verkeerssituatie, veiligheid boven alles. In de hectiek van de koers is dat soms lastig. Het ging allemaal goed.
Een strakke zuidenwind ook in de Ardennen die zaterdag, dus wind tegen op de Baraque. Op z’n minst dus samen blijven werken tot en met de afdaling richting Malmedy. Daarna kwam de akelig steile Ferme Libert en was het ieder voor zich zo slim mogelijk te groeperen. De finalemeters na ca 70 km en overwinning ging geheel volgens het boekje ‘eerst dat andere bordje leegeten’. Waar Joost fysiek de meerdere van Caspar was, trok die laatste toch aan het langste eind: niet onnodig hard gaan rijden wanneer je een eerder gestart groepje voor je ziet, want zien = inlopen. Een minuut op kop? Veertig seconden kan ook, hardrijden wanneer het moet en sparen wanneer het kan. In de finale meters op de slotklim was Joost letterlijk opgerookt, waarna Caspar eenvoudig won. Daarachter de slim rijdende Pierre Deen, en na Joost de sterke Dick Visser en Simon Polstra. Raúl kwam nog sterk terug en ook Geeralt hervond zich – met de aantekening dat hij matig was voorbereid en de route niet heel goed kende, bijna ‘strafpuntwaardig’. Verder nog te melden enkele lekke banden, altijd ongelukkig, en een slechte dag her en der. Daarna met de volle wind de rug terug naar het hotel.
In het klassement stonden Joost en Caspar nu gelijk. Hoe spannend kan je het krijgen.
De zondag
De omloop Aubel-Aubel zou de beslissing moeten brengen. 70 km over glooiende wegen, 11 beklimmingen van naam waarvan twee heel steil. Wederom vijf startgroepen die allemaal goed samenwerkten. Net op en voorbij de steile passage in Pepinster kwamen de eerste groepen bij elkaar. Later op de verschrikkelijke Cote de Drolenval (stukjes 17%) zat het al behoorlijk op een postzegel. Maar schijn bedriegt. De oplettende renner zag Joost wegrijden, maar dat werd een korte chasse patat, ze keken naar elkaar voor het klassement. De voorlaatste groep was ondertussen ontketend. Ze pikten iedereen op en de besten konden aanhaken. Met zes de slotklim op, sprinten! Ronald de Waal één, voor de herboren Michael Breedt, en Auke Broex. Ook de als eerst gestarte Sander Boerkamp vond zijn goede benen terug. Joost eindigde overigens net voor Caspar. Zou dat genoeg zijn voor de eindoverwinning?
A bientôt Aubel
Op de terugweg maakte Joost het nog spannend voor zichzelf door vanuit de geneutraliseerde groep naar een trekker te sprinten. Onnodig en geheel overbodig.
Na de douche en wederom prima lunch de ceremonie protocollaire. De jury had gesproken, Joost Baks wint de TdM 2024. Gevolgd door Caspar Hermans en Ronald de Waal. Gefeliciteerd!
Het podium van de TdM 2024 met de welverdiende fles Bemeler kersensap
Daarna nog snel naar ‘de chicane en Het Bos’ kijken, en dan huiswaarts. Het gewone leven, voor de meesten met niet-wielrenners, wachtte weer.
Organisatie, alle dank voor dit wederom perfect georganiseerde weekend! Op naar vele jaren TdM.
Lees alle standen hieronder nog eens terug.
