De meeste jaren hebben we maar één of twee keer regen in een seizoen, maar dit jaar hebben we pas een paar keer droog weer gehad op dinsdagavond. Geen regen in grote hoeveelheden dit keer en de neutralisatie was nog droog.
Gelukkig hadden veel renners zich niet laten afschrikken door het vooruitzicht en stond er een mooi peloton aan de start. Opvallende hindernis: materiaal van de gemeentewerkzaamheden langs het parcours aan de achterzijde.
‘Oh no, it’s raining again’, zong Roger Hodgson van de band Supertramp in 1982. De vaste verslaggever had het laatste weken regelmatig in zijn hoofd op dinsdagavond.
Terug naar de koers: Timo Bergsma had zijn zoon meegenomen, of wellicht beter om te zeggen dat Max Bergsma zijn vader had meegenomen. Max hoort natuurlijk niet thuis op de dinsdag maar voor iedereen maken we één keer een uitzondering. Daarmee ontbrandde de koers meteen na de neutralisatie en dat de rook was opgetrokken was het peloton flink uitgedund.
Uiteindelijk ging Max er solo vandoor en bleef Alexander Evers ergens hangen tussen Max en een achtervolgend groepje met o.a. de koplopers in het klassement, Serge van der Putten, Romke van der Weerdt.
Romke won de sprint van Serge, en daarachter kwamen alle andere renners, iedereen had wel een groepje gevonden met het juiste tempo, ook al was dat soms meer dan een ronde achter de leider. Coen Emmer meldde zich na zijn lange Griekenland-fietsreis ook weer vooraan in de debatten, gebruind én in vorm.
Serge van der Putten staat nog steeds ruim eerste, maar wel met hetzelfde gemiddelde als nummer twee Romke van der Weerdt. Veel komen is een voorwaarde om bovenin mee te kunnen draaien.
