Ondanks dat er hier en daar extra hindernissen op de aanvoerroute lagen, stond bijna het complete veldrijwereldje aan het vertrek in Woerden. Hadden de autorijders vooral te maken met gladde wegen, Jeroen van Hoeijen werd geconfronteerd met het feit dat de treinverbinding Amsterdam Holendrecht – Woerden (20 min.) juist dit weekend plat lag i.v.m. werkzaamheden: kennelijk plannen ze bij de NS niet aan de hand van de veldritkalender. Dit had een omleiding over Utrecht tot gevolg en in combinatie met de aangepaste dienstregeling i.v.m. de weersgesteldheid zorgde dat voor een verrassende en afwisselende reis. Absoluut hoogtepunt was de warming-up op Utrecht CS waar het pelotonnetje reizigers onder leiding van de speaker 5x trap op trap af sprintte op weg naar telkens een ander perron waar een trein klaar zou staan in de gewenste richting. Van Hoeijen was van dit matig getrainde pelotonnetje veruit de sterkste, ook omdat hij handig gebruik wist te maken van zijn fiets: op het perron sprong hij soepel in het zadel en op de roltrap pakte hij een eenheid rust en blokkeerde ondertussen met zijn fiets de doorgang voor tegenstanders die daar juist hun winst hadden willen pakken.
Ondanks alle hindernissen arriveerden de treinreizigers ruimschoots op tijd in Woerden, waar de route naar het parcours over verrassend sneeuwvrije fietspaden leidde: misschien moeten ze vanuit Amsterdam e.o. eens op werkbezoek gaan in Woerden met de vraag: “Fietspaden sneeuwvrij maken, hoe doe je dat?”
Ook arriveerden de treinreizigers ruimschoots op tijd om de Amateurs te zien finishen: een sikkeneurige Michael Breedt (19e en toch de man van “Jihááá, sneeuw: helemaal ‘mijn ding’”) brak zich het hoofd over het ‘waarom’ van het verdwijnen van zijn goede vorm uit het begin van het seizoen en een goedgemutste Van Herwijnen verklaarde totaal geen angst gekend te hebben op het gladde parkoers. Daarvoor had hij wel zoveel snelheid moeten inleveren dat hem slechts een 31e plek gegund werd. Van Witte geen spoor in Woerden, maar dat kan aan het decor gelegen hebben.
Bij de Nieuwelingen straalde Max van de Water vanaf de start uit dat hij uitkijkt naar de dag dat zijn crossfiets verkocht is. Maar hij moet zich wel bedenken dat een fiets die in Woerden 23e is geworden niet erg goed in ‘de markt’ ligt en dat als zijn fiets niet verkocht is, hij straks geen excuus heeft het NK, het CK en de Nesser off the road niet te rijden.
Bij de Masters feliciteerde Jeroen van Hoeijen op voorhand zijn tegenstander in de zinloze competite – Willard Gerritsen – met de overwinning: Willard is de gekende sneeuwhaas van De Amstel en bovendien in vorm. Van Brendan ‘Rocket’ Divall geen spoor. Mogelijk heeft hij de Cruyffiaanse tegeltjeswijsheid “Als je er niet bent, dan kan je ook niet verliezen” ter harte genomen en behoudt hij dientengevolge zijn ene punt voorsprong in de zinloze competitie ‘Brendan tegen de rest’. Jammer voor het publiek, want Rocket had op dit parcours – als hij zijn raketten ontstoken had – het publiek zeker op de banken kunnen krijgen met een paar (dubbele) Rittbergers.
Sneeuwhaas Willard ging gretig van start en gleed de ene na de andere (sub)topper voorbij, of de tegenstanders gleden zichzelf opzij, hoe dan ook: de openingsfase verliep gladjes voor Willard en een verbetering van zijn beste seizoensprestatie (14e in de Haarlemmermeer) hing in de lucht. Jeroen ging daarentegen behoudend van start en schuifelde behoedzaam over het parcours dat bocht naar bocht gladder werd. Hij werd ten val gebracht door Spiderman, bracht zichzelf ten val in een afdaling, bracht een ander ten val toen hij onderaan de afdaling zijn ketting weer op de tandwielen probeerde te krijgen en werd – OMG! – gedubbeld door de koplopers. Omdat hij daarbij op het smalle sneeuwspoor vooral in de weg reed besloot hij héél edelmoedig de strijd te staken. Boze tongen beweren echter dat hij slechts wilde voorkomen dat hij ook door Willard gedubbeld zou worden, waarna die mogelijk dubbele punten zou eisen in de zinloze competitie. Nu bleef de schade in ieder geval beperkt tot één punt. (Actuele stand: Willard – Jeroen 5 – 9).
Bij Willard verliep de koers ondertussen ook niet meer zo gladjes: de laatste 2½ ronde had zich zoveel ijs en modder in zijn pedalen en plaatsjes verzameld, dat inklikken niet meer mogelijk was en veel renners die hij in de openingsfase achteloos terzijde had geschoven, schoven hem nu opzij. Uiteindelijk passeerde Willard moeizaam en met losse voeten de eindstreep. Gelukkig gaan de fietsen van Willard en Jeroen niet in de verkoop, want na een 22e plek en een DNF zijn ze aan de straatstenen niet te slijten.
Foto’s (Ronny van de Water) v.l.n.r: Michael stort zich naar beneden, Max sjouwt met zijn koopwaar en Jan worstelt en komt boven.
Tijdens het NK, CK en Nes a/d A rijdt Max, ook als zijn fraaie Empella framemaat 54 CM waarmee hij in regionale wedstrijden vele overwinningen heeft gehaald dus qua marktwaarde zit het wel goed met deze fiets nog niet heeft verkocht, lekker warm zijn wedstrijdjes op de baan. Al dat gehannes met sneeuw en modder is voor de massochisten.
Ik zag anders een stoere mail voorbij komen van iemand die aangaf na de nodige gloeiwijnen door de bochten te gaan knallen in de Oliebollenrit. Ik had zelfs de indruk dat dit Ronny was. Geeft hij nu toe massochist te zijn?
Weerwoord van echte veldrijders: Vroeger als kind mocht je nooit in de modder spelen, en nu doe je het als sport. Wat wil je nog meer? Als veldrijden als massochisme voelt, ben je zeker niet in vorm en wilde je vroeger waarschijnlijk ook niet buiten spelen.
Stelling ter discussie: De huidige computerjeugd denkt vaak dat het echte leven zich virtueel afspeelt en dientengevolge waarschijnlijk ook dat het echte fietsen zich binnen afspeelt.
Mooi Verhaal Jeroen ,jammer van je DNF
Willard en ik hebben vandaag ook weer een bizar veldritje meegemaakt in spaarndam
O, daar heb ik van Willard niets over gehoord… Heeft hij er weer een potje van gemaakt? 🙂
Update: Willard dus in de Wildrit, dat vraagt om een comment? De Jeugdveldrit in Woerden werd na de extra sneeuw afgelast: Victor ging toch even het parcours inspecteren en …. brak zijn ketting.
Voor mij geen wildrit of Woerden, maar naar de Witte wereld van de Gouwzee (waar renner Witte wél was!). Schaatsen door een poollandschap: ook mooi!
Als het dan moet?
Gerard 1e, ik 3e, Pierre 12e (als ik het goed onthouden heb.
De koers tegen elkaar heeft minder verhaal dan de ondergrond. Door een ruime 30 cm sneeuw was met een quad met hek erachter een spoor gemaakt waar je op zou moeten kunnen rijden als je een vlieggewicht was. Dus alle renners zakten door de enigszins aangestampte sneeuw met leuke stuurvaardigheidsgevolgen. Het was makkelijker door de losse sneeuw te ploeteren. Dat was op de “weg”.
Gelukkig kon je in het bos herstellen want daar had de quad goede effecten. Sparen in het bos en weer knallen op de weg met een gangetje van 15-16. Bizar! Maar wel erg grappig voor een keer.
En na de tijd was het nog lang gezellig in het clubhuis.
Daar sluit ik me volledig bij aan Willard
Zie jullie wel in Vorden of Reusel!