In de nationale crossen ná het NK is er in het crosspeloton altijd een zekere ‘aftelstemming’ te bespeuren. “Jij nog drie? Ik twee, morgen de laatste” Een dubbel nationaal programma na het NK is best pittig, de renners van De Amstel boffen, ze zijn gered door de gong van het clubkampioenschap: geen Bakel.
Misschien wel omdat Huijbergen volgend jaar het decors is van de nationale kampioenschappen, kozen een handvol Amstelrenners voor een vroege parcoursverkenning. Weten ze de hele zomer waar ze op moeten trainen. Wel nu, dat is: met je fiets op je schouder zandduinen op rennen, en je laten gaan in steile zandafdalingen. Qua parcours was Huijbergen het tegenovergestelde van Sint Michelsgestel. Moest in die laatste plaats de parcoursbouwer kilometers hekken en lint plaatsen om de aanwezige omgeving via 39 bochten om te bouwen tot een crossparours, in Huijbergen was een stel hekken en wat lint voldoende. Met het gegeven van twee lastige bergjes kon ieder zijn lol op. Drie keer steil lopen omhoog, twee keer even zo steil met de fiets naar beneden duiken, tel daarbij op een lange klim en rechte stukken waar je toch echt tempo moest maken. Kortom, slopend.
Bij de Amateurs de (op 1 na) vertrouwde gezichten van Marcel Witte en Michael Breedt. Marcel gaf vooraf aan weinig fiducie in het geheel te hebben, van Michael verwacht de trouwe volger dat hij er weer invliegt en ziet waar zijn schip strandt. Na tal van duikelingen (“Dat zand is echt heel zacht om in te vallen”) zwoegde Michael naar een prima 18de plek. Marcel deed het twee plaatsen beter, 16de.
Bij de Masters eindelijk het lang verwachte debuut van Jan van Herwijnen. Drie rijen achter Willard mocht hij plaatsnemen in het crosspeloton der Masters. Vaste chauffeur Pieter Heidema (UWTC en 1 jaar en 1 dag jonger dan Jan) was zo enthousiast over zijn eigen besluit om ook bij de Masters te starten, dat hij zich na het NK een nieuwe Empella aanschafte. (Helaas moest hij zich na het inrijden met een acute migraine-aanval afmelden.) Zat het bij de Amateurs vaak tegen, dit keer was Jan’s start naar behoren. Hij kon zich goed handhaven in de eerste bochten, liep als een bezetene de zandduin omhoog, en zat voor de eerste afzink al voor Willard. Dankzij een betere afstelling van de remmen en juiste techniek waren de afdalingen voor hem geen obstakel meer. Na de eerste volle ronde raakte het motorke van Jan oververhit en werd het steeds meer zwoegen; van een inhaalrace was geen sprake meer. Even dacht hij een goede uitslag gehaald te hebben, maar met plaats 26 viel dat toch tegen. Willard (‘Ik ben te zwaar voor dit parcours’) kneep op plek 33 in de remmen. De deconfiture had een logische verklaring: acht Belgen bij de eerste 22.
Als de uitslag van Jan een tegenvallende was (toch gewoon 18e Nederlander), wat moet die van Willard dan wel niet zijn geweest? Ik hoop niet dat het is misgegaan als gevolg van de reacties op zijn optreden in de crossfilm over het NK. Zou hij er mentaal doorheen zitten? Een 33ste plaats is niks voor Willard…