Afgelopen weekend zijn er door de Elite/Beloften van De Amstel enkele koersen gereden. Op Koninginnedag verkoos een groot aantal renners Enkhuizen boven de oranje mensenmassa in Amsterdam. Onder hen onder andere Sandor Héman, Joost Mouris, Koos Jeroen Kers en Derk Abel Beckeringh. Van dit gezelschap was vooral de laatste succesvol. Al vóór half koers wist hij samen met acht andere een kopgroep te vormen. Op het eerste oog niet de favorieten, maar door eendrachtig samen te werken wisten zij een achtervolgende groep, met daarin naast Koos andere grote namens zoals Lormans en Havik, voor te blijven. Rudy Vriend toonde zich de beste van leidende groep en wist deze na een succesvolle demarrage kilometers lang achter zich te houden en er uiteindelijk met de zege vandoor te gaan. Derk Abel toonde met een nette 6e plaats zijn stijgende vormpeil. Terwijl Koos met een 9e plaats genoegen moest nemen.
Een dag later was het weer aan Dion Beukeboom om zich te tonen. Waar hij al het hele jaar zijn neus nadrukkelijk aan het venster drukt was dit ook zondag weer het geval. In de Molen0mloop van de Schermer was hij vanaf de eerste kilometer niet weg te slaan uit de eerste groep. Uiteindelijk wist hij op enkele seconden achter zijn winnende ploegmaat Sipke Zijlstra beslag te leggen op een vijfde plaats in de sprint van een kleine achtervolgende groep. Bart van Haaren volgde in dit slachtveld enkele minuten later op een 15e plek.
Lars en Koos zochten hun heil verderop in het land, de Ronde van Elim. In eerste instantie zou ook Derk Abel meegaan om gedurende deze lange reis vooral Lars (die de nacht in een trein had doorgebracht) wakker te houden met zijn mooie theorieën en gedachtes. Derk kwam er echter na het schoonmaken van zijn fiets achter dat er een scheur in zijn frame zat waardoor koersen helaas onverantwoord geweest zou zijn. Ook het materiaal van Koos en Lars bleek niet helemaal spik en span. De eerste wist voor de start nog op te merken dat zijn zadel een centimeter gezakt was, terwijl Lars pas tijdens de koers met hetzelfde onheil te maken kreeg. Op weg naar de zege in de eerste premiesprint knalde hij met iets te veel snelheid over één van de vele drempels waardoor zijn zadel maar liefst (zoals zou blijken na nauwkeurige nameting na de finish) 5.3 centimeter naar beneden was gezakt. Doordat hij na deze sprint echter in een 16 man tellende kopgroep belande was er geen tijd om dit te herstellen. Ook toen hij de jury zover had gekregen een inbussleutel voor hem te zoeken besloot hij niet om zijn zadelpen naar normale hoogte terug te brengen, omdat de juryleden verkondigden dat Lars niet op een ronde vergoeding kon rekenen. Door deze ongemakkelijke positie op de fiets besloot Lars zich maar op de premiesprints te gaan richten totdat het moment zou komen waarop de benen zouden vollopen. Echter tien premieseries en even zoveel premies verder bleken de benen nog steeds prima in orde te zijn. Het peloton was gedubbeld en weer achter gelaten en de 16 man tellende kopgroep was in de poging om de achtervolgende groep met Koos (die tevens het grote peloton gedubbeld hadden) voor te blijven tot tien en later zeven man uitgedund. Bij deze zeven zaten nog enkele rappe mannen die zich lang hadden weggestopt maar in de finale nog net in staat waren alle aanvallen te pareren. Onder hen was de voor het opleidingsteam van Omega Pharma Lotto rijdende Wouter Wippert die met de zege aan de haal ging. Lars kwam niet voor de eerste keer dit jaar net te kort voor een podiumplek en wist 4e te worden. Terwijl Koos met een 18e plek voor de tweede dag op rij zich net niet in de voorste debatten kon mengen.
Lars, misschien heeft je zadel wel altijd 5,3 cm te hoog gestaan.
Dat zou je zeggen ja.
Heeft Lars (de 53×12 renner) überhaupt wel een zadel nodig
En dan DAB die uit dat ranke lijf een carbon frame stuk trapt.
De verwachtingen zijn hooggespannen voor a.s. zaterdag!!