Binnenkort zal een ploeg Masters van De Amstel deelnemen aan een vijfdaagse etappekoers voor Amateurs in Wales. Dat betekent hard trainen om dan in vorm te zijn, maar om daar een beetje goede resultaten neer te zetten is het uiteraard van belang dat er een ingespeeld “team” van start gaat. Afgelopen zondag werd er tijdens de open Masters koers op Sloten een begin gemaakt met het teambuildingsproces. Een man of vijftig aan de start waaronder het puikje van de Amstel-masters: Pierre Deen (een dag eerder nog primus op de reguliere zaterdag koers), Auke Broex (winnaar in Eibergen), Pim Bonstra (winnaar van de laatste VJC-rit) en ook Willard Gerritsen, Nico Kingma en Jan Buisman die hun sporen op andere wijze verdiend hebben.
Al snel in de wedstrijd werd de teamspirit op de proef gesteld toen er een kopgroep van 4 ontstond met daarbij Jan. De clubcollega’s van Jan hielden vanzelfsprekend de benen stil en het groepje liep snel uit naar een meter of 200. Tot verbazing van zijn ploegmaten zagen ze Jan een rondje later doodgemoedereerd de kopgroep laten gaan en terugvallen naar het peloton. Auke en Pim keken elkaar aan en trokken meteen naar voren om het zelf gecreëerde gat weer te gaan dichten. Na een rondje scheuren met hulp van o.a. Willard en Pierre lukte dat wel weer, maar niet van harte. Vervolgens werd Jan uiteraard door zijn ploeggenoten even vakkundig de huid volgescholden (lees: feedback gegeven): “Wat deed je nou man?”, “Lekker, houden we daar onze benen voor stil?”, “Kunnen we ons eigen gat weer gaan dichten….” en meer van dat soort termen kreeg hij naar zijn hoofd geslingerd. Jan verweerde zich nog met de mededeling dat “het toch geen zin had”. …..Tsja, daar werden zijn maatjes even stil van, en ook zij dachten héél even na over de zin van het wielrennen…… maar niet te lang: de koers ging door en alles lag nog open.
Toch weerhield de feedback Jan niet om even later in het zicht van de rest wéér zo’n actie te ondernemen. Na een premiesprint waarin Willard en Pim de euro’s pakten reed een groepje van vijf man sluipend weg. Daarbij Jan en Willard. Tot verbazing van enkelen liet Jan zich na een half rondje wéér zomaar terugvallen. Geen tijd voor vragen nu en voor Pierre en Auke dé adrenalinestoot die ze nodig hadden om even het gat dicht te knallen. Pim zag te laat dat het in het peloton niet meer zou lukken en strandde met zijn jump op enkele meters. Een definitieve kopgroep van 9 was onstaan met Pierre, Auke en Willard en een aantal gekende hardrijders die ruim een minuut voorsprong bij elkaar trapten: niet denken over de zin daarvan: gewoon gáán.
In de finale ging het desondanks niet helemaal goed. Vlak voor de laatste ronde werd een schijnbeweging van Willard die naar het wiel van latere winnaar Fred Pronk sprong, verkeerd ingeschat: Pronk pakte zo maar 100 meter. Auke twijfelde te lang en ook de WVA – mannen gingen tegen de verwachting in niet rijden. Een jump van een Viking/Waterland renner en Deen die dan toch een lange beurt richting de brug voor zijn rekening nam; Auke ging er overheen met twee man in zijn wiel en tegen de wind strandde hij in de sprint voor de 2e plek en werd derde. Willard (7e) en Pierre (9e) daar een aantal meters achter. Nico (12e), Pim (13e) en Jan (17e) moesten het in de pelotonssprint met de kruimels doen. Bij de gezamenlijke evaluatie kreeg Jan natuurlijk geen colaatje maar werd er wel hartelijk om de koers gelachen. Dus in zoverre was het wel een goede sessie.
