Lars van der Vall en Dion Beukeboom reden afgelopen weekend de wegwedstrijd van de Universiade in China. Vanuit China een verslag van het eerste event.
De wegwedstrijd is eigenlijk de hoofdreden waarom ze in China zijn. Een race over 160 kilometer. Tijdens deze bijna 4 uur durende tocht moesten er gedurende 18 ronden een 54 klimmetjes van de categorie “kort maar heel steil” bedwongen worden. Dion Beukeboom en Lars van de Vall kwamen na een uitgebreide bestudering van de deelnemerslijst tot de conclusie dat zich onder de starters twintig echt goede renners bevonden maar dat wanneer alles op de goede plaats zou vallen er wellicht een medaille in zou zitten.
Toen om 14.00 plaatselijke tijd het startschot klonk waren ze blij dat ze aan de bak mochten maar ook redelijk nerveus want medaillekansen op zo een groot evenement brengt natuurlijk ook druk met zich mee. Toch bleek het niveau hoger te liggen dan beide wielrenners geconcludeerd hadden op basis van de uitslagen die ze voor handen hadden. Na 14 kilometer onder de brandende zon en voorafgegaan door enkele serieuze aanvallen van met name de Zwitserse en Australische ploeg, waren een Japanner en een Taiwanees er onderuit gemuist. Meermaals wanneer de grotere landen in de achtervolging gingen was vooral Dion zeer alert, maar uit angst toch een keer niet mee te springen en dan de slag te missen, besloot Lars zelf maar op een van de heuvels ten aanval te trekken. In eerste instantie kreeg Lars enkel een Tsjech mee, maar doordat hij niet over kon nemen besloot Lars maar even extra gas te geven en om hem te lossen en zo snel mogelijk de oversteek te maken. Toen ook de Japanner en Taiwanees niet al te happig waren om hun deel van het werk te doen was Lars zeer blij dat twee Zwitsers, een Litouwer en een Koreaan nog de oversteek naar hen wisten te maken. Mede door goed afstopwerk wist de voorsprong van deze groep snel te groeien tot bijna 2.5 minuut. Helaas bleek ook deze groep niet optimaal te draaien, de Japanner en vaak ook de Litouwer vertikte de kop te nemen en de Koreaan en Taiwanees konden niet veel beter. Ook Lars had dikwijls moeite met de constant hoge snelheid van de Zwitsers, maar kon verrassend genoeg juist bergop nog redelijk makkelijk met deze mannen mee.
Omdat de Zwitsers dus het leeuwendeel van het werk deden leidde dit tot wat onenigheden. Een eerste poging van de Zwitsers om als duo weg te rijden werd nog snel gecounterd maar na 90 kilometer gezamenlijk in de aanval te zijn geweest lukte het ze toch. Terwijl Lars van kop af kwam, liet de Litouwer in het derde wiel plotseling een gat vallen met de bedoeling dat hij daar weer zou inpikken, omdat hij verder niks aangaf rekende Lars hier niet op en vertikte het ook om dit gat te dichten. De Zwitsers zagen dit geschonken gaatje als het teken om nog maar eens vol door te trekken, waarna een opeens erg levendige en niet meer zo diep zuchtende Japanner als enige het gat nog wist te dichten. Zelf was Lars ook niet meer bij machten om deze aanval teniet te doen.
Bewust van de kansloze situatie om de laatste 50 kilometer met een stel uitgebluste gasten te rijden liet Lars zich vervolgens terugzakken tot in het peloton waar hij nog wat voor Dion hoopte te kunnen beteken in een poging toch nog voor de medailles in aanmerking te komen. Na één kopbeurt gaf Dion echter aan dat hij dit wel kon waarderen maar dat ook hij de nodige hinder van de hitte ondervond en wilde gokken op een late alles of niets uitval. Van deze uitval was Lars helaas geen getuige meer. Toen op de steilste klim het achterwiel van een Japanner blokkeerde had hij de pech pal achter hem te rijden waardoor hij vrijwel stil stond en iets achter de groep kwam te rijden. Wetende dat het me veel kracht zou kosten om weer bij het peloton terug te keren en vervolgens geen enkele rol meer te kunnen spelen liet Lars met het oog op de baanwedstrijd van dinsdag de groep lopen en besloot hij dertig kilometer voor het einde de koers te staken.
Gelukkig had Dion zich aan zijn woord gehouden om in de laatste rondes nog even gas te geven waardoor de laatste twee ronden ook vanaf de kant nog leuk werden om te zien. Voor alle duidelijkheid de twee Zwitsers en Japanner met wie Lars een groot deel van de koers in de aanval had gereden bevonden zich nog steeds voorop en wisten dit ook tot de finish vol te houden alwaar de Zwitsers een dubbelslag sloegen. In de strijd om de vierde plaats bleken Dion zijn aanvallen menig renner te slopen maar pakten ze voor hem minder succesvol uit. Driehonderd meter voor de finish leek hij nog op weg naar een nette top 10 plek maar wisten een tiental renners te profiteren van zijn sleurwerk waardoor Dion zich op de 19e terugvond.
Na de finish kregen beide Nederlanders van alle kanten te horen dat zo onder de indruk waren van hun aanvallende manier van koersen. Het is alleen jammer dat deze aanvallende manier van koersen hen aan de ene kant zo dicht in de buurt van de medailles bracht maar dat het uiteindelijk enkel een schamele 19e plaats opleverde. Komende week volgt de baanwedstrijd.
