Montfoort: eindelijk “echt” veldrijden

Vandaag werd alweer de derde veldrit uit de landelijke cyclus gehouden, in Montfoort dit keer. Na de eerste twee tropische crosses was het vandaag eindelijk een “echte” cross. De buien van afgelopen dagen hadden het stadspark (of is Montfoort een dorp?) verzadigd met water. Dientengevolge had het parcours wel wat weg van een sneeuwcross, zo glibberig was het. De organisatie had zijn best gedaan om een leuk parcours uit te zetten; een dijk waar je op en af moest met scherpe knikken en verder ook veel scherpe en teruglopende bochten. In aanloop naar vandaag was het gras in het park gemaaid, helaas lag het gemaaide gras er op sommige plekken nog. Hierdoor zagen de fietsen er binnen de kortste keren uit als hooiwagens, maar dan ook nog eens besmeurd met modder.

De jongens (zo noemen ze zich op verzoek van de Masters) van de VVZBDA waren al vroeg aanwezig om voor aanvang van de wedstrijden alvast een uurtje het parcours te verkennen. Een deel van dit uur werd ook nog gebruikt om m.b.v. hogedrukreinigers de fietsen weer berijdbaar en herkenbaar te maken.

Jan van Herwijnen was deze week druk met de hernieuwde uitgave van zijn veldritbijbel, want die schijnt uitverkocht. Hierdoor had hij slechts de keus uit 4 soorten tubewielen. Voor vandaag koos hij een Typhoon (een intermediate profiel), wat niet de beste keus bleek. Willard had zijn ervaring aangewend en via een ingewikkelde natuurkundige formule met parameters als ondergrond, graslengte, wind en regen, tezamen met lichaamsgewicht en verwachte snelheid, berekend dat het een uitgelezen parcours was voor Rhino’s, de zwaarste profielsoort. Nadeel is wel dat het profiel veel troep opgooit waardoor de fiets vuil wordt, maar de bochtensnelheid kan zoveel hoger zijn… Laten we de resultaten afwachten.

Jeroen van Hoeijen koos voor een andere aanpak. Hij heeft maar 1 soort tubes. Geen keuze, dus dat scheelde de nodige slapeloze nachten. Zijn aanpak bestond uit een dit seizoen nieuw aangeschafte fiets: een heuse “King”. Hopelijk keert de naam zich niet tegen hem. Samen met zijn carbon tubewielen is de fiets zo licht dat bij enige wind deze vanzelf boven de modder uitstijgt, althans dat is het idee. Omdat hij de lichtste fiets heeft, is de gewichtstoename van hooi en bagger echter bij hem relatief het grootst (ben u er nog?): zo ‘heb ook hier elk voordeel ze nadeel’. Jort de Boer heeft na de training van donderdag de tips van de coach ter harte genomen en geïnvesteerd in nieuwe binnenkabels, waardoor hij weer kan remmen. Bert-Jan Hamer zocht het in de kleding. Reed hij de afgelopen 2 crosses voor een privé-sponsor, vandaag weer in de vertrouwde Amstelkleding. Daar was hij meer aan gewend, zei hij. Boze tongen beweren echter dat hij ruzie heeft gehad met de sponsor en dat ze nog op een mediator wachten.

U merkt, vele verschillende aanpakken en evenzovele, zo niet veel meer, mogelijkheden voor excuses.

Om 10 uur de start van de Amateurs met Jort op de eerste startrij, met dank aan Heerlen. Na de start was Jort snel weg en hij ging dan ook als 5e de eerste modderstrook op. Of het nu aan het gemak lag waarmee hij remde, zodat hij dat teveel deed, of dat het iets anders was, feit was dat de opmars van Jort na de eerste modderstrook gestuit was. Langzaam zakte hij door het veld naar achter. Uw verslaggever heeft geen diepte interview kunnen houden na de finish, maar uit het geruchtencircuit kwam naar voren dat hij afgestapt is omdat hij verwachtte pech te gaan krijgen.
BJ wist vanaf de achterste rij (bijschrijver) zijn maat 51 goed naar voren te manouvreren en had in de eerste rondes zicht op top 20, zij het vanaf enige afstand. Daarna begon het stroever te lopen en moest hij van de fiets om de prut bij de bracket te verwijderen. Later nog een val vanwege een laaghangende fruitboomtak (peer, appel?) waardoor hij een plek of 6 verloor. Uiteindelijk finishte hij als 33e.

Hierna was de beurt aan de Masters. Nog voor de start was er al enige consternatie. Bij het opstellen werd Willard’s beurt overgeslagen. Omdat hij altijd aardig is voor de jury, was die ook aardig voor hem. Zodoende mocht hij toch redelijk op tijd tussen de opgestelden gaan staan. Dit ondanks luide protesten van Jeroen (“Ik zou zo niet van mij willen willen winnen”), die zijn kans schoon zag met Willard op de achterste rij. Blijkbaar is Jeroen’s relatie met de jury minder, want het haalde niets uit en hij stond zelf (voor straf?) op de achterste rij.

Nadat de figuurlijke (met dit weer zeker) stofwolken van de start waren opgetrokken, vond Willard zich terug rond de 20e plek, Jan niet ver daarachter en Jeroen een plek of 10 daar weer achter. Zoals gezegd was het spekglad, een spekkie naar het bekkie van Willard die met zijn fluwelen techniek nog een aantal plekken doorschoof naar voren, waar hij een heftige strijd voerde met o.a. Adriaan van Londen (3e op laatste NK 50+) en Jos Bogaerts (1e in dezelfde categorie).*** Vooruitlopend op volgend seizoen (Willard ook 50+) monsterde hij vast de concurrentie. Wellicht was hij hier zo druk mee dat hij toch door een tweetal, kort op elkaar volgende slippertjes wat tijd verloor, maar hij finishte als 16e. Jeroen glibberde op een gedurfde bandenkeuze rond (soms letterlijk: een aantal keer stond hij met zijn neus in de verkeerde richting), wist Van Herwijnen in de kraag te vatten en werd uiteindelijk 19e. Van Herwijnen 20e: alledrie ruim in de prijzen (eerste dertig) en punten: wat een klasbakken!

*** Het verslag krijgt hier een hoog Ivo Niehe-gehalte…

Nadat de Amateurs en de Masters alweer huiswaarts waren beleefden Gijs Jorna en Michael den Toom een dubbel debuut, zowel in het nationale cross-circuit, als bij de Nieuwelingen. Dat viel duidelijk niet mee. Beiden moesten erkennen dat crossen een kunst apart is. De wedstrijd mondde voor beiden uit in een strijd om het vermijden van de laatste plaats. Deze strijd werd uiteindelijk gewonnen door Michael, wiens nieuwe kapsel na afloop frisser oogde dan zijn fiets, die hij gratis had overgenomen van cross-maecenas Jeroen van Hoeijen. Aan dit gulle gebaar had Jeroen twee voorwaarden verbonden. De eerste voorwaarde was dat hij daadwerkelijk moest gaan crossen. Met het voldoen aan deze voorwaarde is nu een begin gemaakt. De tweede voorwaarde was dat hij niet sneller mocht fietsen dan Jeroen. Gezien de uitslag, één na laatste, voldoet Michael vooralsnog ook aan de tweede voorwaarde.