Van de Amstelrenners die aan echt wielrennen doen deden er drie mee aan de strijd om de nationale titel bij de beloften. Van hen komen Derk Abel Beckeringh (DAB) en Bart Harmsen uit voor het LSE Rucanor Line Cycling Team, Dylan Groenewegen maakt deel uit van het continental team van De Rijke-Shanks.
Zoals inmiddels bekend was het parcours uitermate zwaar. Binnen een afstand van 10,8 km niet minder dan vier hellingen die erg stijl zijn (Mont Chevre, 10-12%; Duivels Bosch, 12-20% met een lange uitloop vals plat), flink oplopen en lang zijn (de Haanraderweg, 6-7%) of alleen maar flink omhoog lopen (de klim naar de finish aan de Wijngracht, 6%). Daarbij draaien en keren en geen meter vlak. In tegenstelling tot de zondag was het zaterdagochtend fraai fris en zonnig wielerweer en de mannen (160) gingen er in de eerste vier ronden al meteen keihard tegenaan: gem. snelheid ± 44 km/uur. Dylan ramde in het begin nog even lekker mee, maar kon zich daarna in het rap slinkende peloton handhaven om uiteindelijk heel goed als 42e van de 51 binnenkomende renners te finishen. Behalve dat er iedere keer weer een nieuw stel Raborenners uit het blik van de twee ploegen van de bank werden getrokken om de koers voorin keihard te maken deden ook de mannen van De Rijke-Shanks naar hartelust aan dit spelletje mee. Opvallend was dat de Rucanormannen in dit toch wel selecte gezelschap goed stand hielden waarbij Bart nog tot diep in de koers in de voorste linies van de het achtervolgende pelotonnetje te vinden was. In de laatste fase van de wedstrijd moest hij echter passen maar hij reed de koers knap uit op zeer verdiende 48e plaats. Dit brengt ons bij DAB die zich bijzonder goed op deze dag had voorbereid en bij de start dan ook goedgemutst en vastberaden achter het peloton zijn gebruikelijke figuren schaatste. Voor deze gelegenheid had hij er zelfs voor gezorgd dat er een tweede reservefiets aanwezig was die op een strategisch punt beschikbaar gehouden moest worden, voor het eventuele geval dat …..
Vijf ronden voor het einde bleek de koers bovenaan de venijnige Mont Chevre in een beslissend stadium te zijn gekomen. Achter drie koplopers formeerde zich uit het peloton een klein groepje waaruit de uiteindelijke kopgroep zou ontstaan. Tot opperste verbazing en ontsteltenis van uw verslaggever, die dit belangrijke punt tijdig had gespot en zich daar enige ronden ervoor dan ook al met de nodige extra drinkbussen en gelletjes had opgesteld (ook voor het geval dat), hield een briesende DAB voor hem halt en eiste sofort de rode reservefiets op. Met de echte reservefiets of ander materiaal op de volgauto (Plan B) nog ver uit zicht werd een supersnelle wissel uitgevoerd waardoor nog voor de laatste renner uit de groep voorbij was, DAB weer in de koers zat en de achtervolging op de ontsnappers kon inzetten.
Plan C was echter niet tot alle details uitgewerkt zodat er geen bidonhouders waren gemonteerd en, erger nog, het achterwiel slecht een 21 bevatte in plaats van de door DAB zo geliefde 28. De schade bestond uit een gebroken spaak in het voorwiel waardoor het tussen de remmen muurvast kwam te zitten (daar was hij dan wel de Mont Chevre mee opgekomen). De aanzet voor de breuk was waarschijnlijk een niet meer te ontwijken valpartij in de eerste ronde waardoor DAB ruggelings in een tuintje terechtkwam en zijn fiets wat ongecontroleerd in het rond was gestuiterd (na te zijn opgekrabbeld kon DAB hierbij echter samen met de eveneens geduikelde Raborenner Nick van der Lijke met de nodige gedeelde inspanning gelukkig weer bij het peloton aansluiten). Nadat eindelijk zijn eerste fiets (een nieuw voorwiel liet helaas een ronde op zich wachten) weer in orde was gemaakt en van voldoende drinken en proviand was voorzien, werd twee ronden later met de onmisbare assistentie van de Amstel(junior-)rensters Julia Evers en Nike Beckeringh, een nieuwe supersnelle fietswissel uitgevoerd en kon DAB weer voluit de achtervolging inzetten. Uiteindelijk bleek hij een ronde later toch zomaar weer in de tweede groep te zitten en kon de toptien hem niet meer ontgaan. Het volstaat verder hier te vermelden dat DAB in de laatste twee ronden de tol voor alle extra inspanningen moest betalen en ook nog eens door de volledige tegenwerking van de ook in dit groepje volop aanwezige RABO-mannen er net niet (op 6 sec) niet in slaagde de kopgroep van vier te bereiken. De uiteindelijk bereikte 7e plaats in deze hoogst enerverende sloopkoers mag dan ook wel heel bijzonder worden genoemd, terwijl daarbij ook nog eens niet minder zes renners van DAB´s team de wedstrijd uitreden.
Als enige prof met Amstelroots wist Bart van Haaren het nog veel zwaardere spektakel in de regen op zondag met een 14e plaats af te ronden. In deze wedstrijd, die in velerlei opzicht een mengeling was van een bergetappe in de Tour en een Belgische voorjaarsklassieker, reden slechts 16 van 112 gestarte renners de wedstrijd uit waarbij de laatsten op niet minder dan 26 minuten binnenkwamen. Bart, chapeau!
