Na een etappe voor sprinters met een Gilbertaankomst, keek iedereen uit naar de Koninginnerit. De 118 kilometer, met start vanaf de camping, voerde over drie serieuze beklimmingen. Met alweer een warme dag in het vooruitzicht had de organisatie de nodige maatregelen getroffen; de MF en de GF reden immers dezelfde route. Twee verzorgingsposten en twee premiesprints. De starttijd werd met een uur vervroegd en er kwam een extra startgroep bij. Dagwinnaar Dolf promoveerde naar de laatste groep, de Jannen Buisman en Van Herwijnen gingen een groep terug. De directeur logistiek had uitgerekend dat de jurybus, overladen met bidons, op het juiste moment op de verzorgingsposten aanwezig was en op tijd het juryverhoog had opgebouwd aan de finish.
Wat stond er op het menu: de Col de Morte, 13 kilometer, de Col de Ornon, 14 kilometer en de slotklim richting La Berarde, waarvan 1,5 kilometer à 11% stijging. De finish was plat, zoals men gewend is in deze streek.
Tijdens de lekkerste maaltijd kan er altijd iets in je verkeerde keelgat schieten. Een slokje water helpt in zo’n situatie. De organisatie van de AA wist de Franse wegwerkers zo ver te bewegen dat ze uitgerekend tijdens deze rit de belijning moesten doen van een grote weg en op de Col de Morte moesten strooien met brokken steen. Oponthoud en verwarring alom. Voor de renners die in de fuik waren gelokt zat er niets anders op dan deze tegenslag weg te slikken.
De eerste premiesprint boven op de Morte ging naar Marthe. Een klapband in een afdaling hield haar wonder boven wonder overeind. In de lange afdaling van de Morte en in de aanloop van de Ornon ontstond een grote groep met renners uit alle vier de startgroepen. Noblesse oblige, de hoogst geklasseerde renners moesten het werk doen. Tijdens de beklimming van de Ornon (nu met wind in de rug!) dunde de groep uit tot de eerste vijf van de rangschikking. Op de top kwamen Pierre Deen en Robert Godfroid in zicht; in het dal waren de kaarten definitief geschud: de dagwinst zou tussen zeven renners gaan.
De organisatie had zichzelf en de groep clementie gegeven: de tweede steile passage in de slotklim werd geschrapt. De finish kende nu een platte laatste kilometer. Nadat Godfroid eerder het eigen tempo zocht, renner Deen de versnelling – na de met overtuiging door Simon Polstra gewonnen tweede premiesprint – niet overleefde, gingen vier renners de laatste steile kilometers in: 2,5 km a 12%: niet te missen. Na prikken van Witte en Broex ontbond Polstra zijn duivels, en sloeg een gat. Dagwinst. Broex paste en dacht aan de slotdag. Witte reed terug naar Van Herwijnen en won de ‘sprint’ voor plek drie. Gerritsen kraakte op de steile passage, en consolideerde op een minuut als vijfde.
De MF ging op grootse wijze naar Jacqueline, die bij passeren op de Ornon nog in volle overtuiging liet weten ‘niet bij de groep Broex-Polstra aan te sluiten’. Jacqueline is onze nieuwe Dame Blanche. Daarna allemaal met de voeten in het ijskoude gletsjerwater van de Barre des Ecrins.
Het toetje van de dag was voor Alex: hij kwam net voor het opruimen van de jurylocatie binnen.
Vrijdag slotdag naar het dak van de Amstel Alpenweek, de Galibier. A demain.
