De trouwe volgers van deze site waren al een beetje ongeduldig en wellicht ongerust: hóe is de laatste etappe verlopen van de Amstel Alpenweek? Welnu, hier het verslag….
2700 hoogtemeters
De zesde en laatste etappe van deze eerste Amstel Alpenweek voerde naar het dak van de Tour: de Galibier. 2645 meter hoog, en dus vanaf de start in Bourg d’Oisans een kleine 2000 hoogtemeters, ware het niet dat voor de Gran Fondo ook nog even een uitstapje naar Les Deux Alpes moest worden gemaakt (toch ook weer 8,5 km klimmen naar ruim 1600 meter) als een soort eerbetoon aan de Tourwinst van Pantani, u weet wel, die brandschone stabiele klimmer. De MF-ers mochten bij de afslag rechtdoor en startten dan ook tegelijk (De Haan en De Vos) of zelfs iets later (de dames, aangevuld met daalkunstenaar Rinus – maar daar had ie vandaag niet veel aan). 65 kilometer met zo’n 2700 hoogtemeters. Eigenlijk zwaarder dan de zelfbenoemde Koninginnerit van de dag ervoor en weer een warme mooie dag. Na het bestuderen van de klassementen ging iedereen zijn/haar taktiek bepalen. Jacqueline moest een kwartier bewaken in de Medio Fondo op Rinus; Auke bijna vier minuten op Simon in het overall klassement, maar er waren ook stijgingen mogelijk. Willard wilde naar het podium (2 minuten achter Marcel) en Wouter hield nog steeds Astrid in het vizier. Maar er waren ook de nodige renners met de tong op de schoenen en die zouden blij zijn als ze boven waren.
Naar de Galibier
De laatste groep had weer de nodige minuten handicap en trok er vanuit het vertrek hard aan. Vooral klimmer Simon ging vandaag de koers hard maken en nam de gehele Deux Alpes voor zijn rekening in een zeer strak tempo: een klein half uurtje over bijna 600 hoogtemeters, toch straf. Van Herwijnen moest er even af, maar kon na een ziedende afdaling weer aansluiten, maar helaas: ten koste van een lekke band (“een daal-lek”(?) volgens Jan) en was gezien. De groep werd groter, want op de niet al te steile, maar lange, lange Lautaret werden o.a. Deen, Kalff, Godfroid, De Jonge (Astrid was ziekig en verloor vele minuten), Zwaving, Kloosterziel, Verhoeven, Emmer, Gerritsen II, Buisman en de anderen stuk voor stuk ingerekend en meegenomen of achtergelaten. De Buis begon tot verbazing van velen (“heeft ie een zonnesteek?”) ook lange kopbeurten te maken en directielid Gerritsen begon een keer te demarreren (“Kijken of Witte meekan”). Een grote groep meldt zich bij de tweede ravito op de Lautaret, afslag Galibier. Op kop Jan de H. die ook een premie in La Grave meepakte, daarachter nog Marthe, Rinus, Rob, Jacqueline, Alex en dan de kop. De jury moest zich haasten: snel bidonnetjes aanreiken en dan hup in de auto om op tijd op de top te zijn. Even later passeerde de jurybus stuk voor stuk allerlei renners die vochten om op de top te komen: boven de 2000 meter spelen er immers andere zaken. Renner Willard kon daar na veelvuldig verblijf in Nepal onwaarschijnlijk goed tegen: met 7 kilometer te gaan een demarrage, en nog één en nog één: gevolg: alleen Willard en Simon nog over, de leider in de koers – Broex – toch in problemen op een twintigtal seconden en de nummer drie uit het klassement (Witte) daar iets achter.
De laatste kilometer
Voor de tunnel rechtsaf en Simon en Willard halen eindelijk de laatste man, Rob, in en gaan voor de zege: 10 – 15% die laatste hectometers. Simon op de pedalen, Willard moet gaan zitten, het verdict van de Galibier: weer een mooie zege voor Polstra. Auke had het de laatste kilometer toch moeilijk en haalde Rob (3e) niet meer in en ziet Rinus een megasprintje uitvoeren. Auke verloor nog driekwart minuut extra en werd op anderhalve minuut 5e maar behield de leiding met ruim 2 minuten. Dan werd het wachten op Marcel bij wie het noodlot toesloeg: een onvervalste chain-suck zorgt ervoor dat hij de laatste kilometer moet lopen en daarmee de derde plaats verspeelt aan de andere directeur. En zo worstelt langzamerhand iedereen zich naar boven om vervolgens te genieten van het adembenemende uitzicht over de vele besneeuwde toppen in de omgeving, moe maar zeer voldaan. Eén renner zag men niet op de top: Renner Deen beéindigde de voor hem bewogen week in stijl: even sleutelen aan de zadelpen tijdens de koers (…) werd hem fataal: “krak” zei het boutje, zadel naar beneden en Deen kon verder op een kleuterfiets. Volgens eigen zeggen leverde hem dat in de afdalingen wel een groot aerodynamisch voordeel op, maar ook een DNF en geen Galibier en de gletsjers in de omgeving; Deen moet dus nog eens terugkomen.
De Avondetappe
Na de ziedende afdaling naar het kokende Bourg en een duik in het zwembad werden alle prijzen klassementen en andere ereprijzen uitgereikt voor tijdens en na het wel zeer gezellige slotbanket. Auke won door te pieken op Alpe op de eerste dag. Simon 2e, voor Willard, Marcel en Jan van H. die De Buis nog ruimschoots voorbleef. Jacqueline in de witte trui waarmee ze alle klimmers-tips van DAB beloonde.
De Directie kon laten weten dat er iets heel moois door alle deelnemers was neergezet met als beste nieuws dat iedereen er zonder ernstige kleerscheuren vanaf was gekomen. Alle vragen over de mooiste, beste, slechtste, aanvallendste, domste, meest onzekere, meest “echte, enz. coureur (m/v)” , werden deze avond beantwoord in het eindklassement van de dagelijks vergeven “Prix d’Elegance”. En wie wil weten wie dat allemaal waren…… die had er gewoon bij moeten zijn! Vermoeid maar zeer voldaan na zes koersdagen werd zaterdag de Franse AutoRoute richting het vlakke land bereden.
