Axel Koenders, eigenaar van en voor de Jeugd bekend als de spinning-trainer met de filmpjes, reed afgelopen maand de hele Tour de France met een georganiseerde toer-Tour- trip. Hij deed aan veel vrienden, bekenden en relaties verslag. Zo weten zij al dat een vlakke “sprintersetappe” minstens 2000 hoogtemeters bevatte en ook kennen zij de ervaring middels Axels vele filmpjes. Voor de liefhebbers een laatste verslag van Axel met een linkje naar wat filmpjes. (kleine kritische noot van de redactie: er is in de groep telkens één hersenarme helmloze te zien)
Axels laatste reisverslag:
” Het is nu zondagochtend 11.00 uur als ik begin aan mijn laatste verslag; over zaterdag 21 juli, de dag dat we om 14.00 uur finishten in Parijs na 3 weken Ronde van Frankrijk. De laatste dag was natuurlijk een heel relaxed dagje, een soort van wandeletappe, door de bossen en voorsteden rondom Parijs. Iedereen happy, blij, vrolijk, gelukkig en met een big smile op het gezicht. Nog een laatste korte stop op 40 km met gebak. Echt genieten dus van dit ritje en met de hele groep tegelijk Parijs binnen rijden. Verkeer dat voor een groot deel rekening met ons houdt, maar ook toeristen die bij stoplichten foto’s van onze groep maken. Wanneer je dan langs de Seine komt te fietsen en in de verte de Eifeltoren ziet staan, dan realiseren we ons dat we het echt gehaald hebben en iets speciaals gerealiseerd hebben. Slechts weinig Nederlanders voor ons hebben dit eerder gedaan.�
We verzamelen op de Place de la Concorde, waar de flecheurs (de pijluitzetters) ons opwachten en begeleiden voor onze laatste kilometers op de Champ-Elysees. Op de Place de la Concorde feliciteert iedereen elkaar met een big smile. Pascal en Wilfred worden door iedereen bedankt voor de organisatie. Als we dan het laatste stuk van de Champ-Elysees oprijden zien we 300 meter voor de Arc de Triomphe veel familie, vrienden, kennissen en bekenden van iedereen die ons op staan te wachten voor een groots onthaal. Veel applaus, spandoeken, bloemen en emoties, prachtig om mee te maken. In een flits zie ik ook Sandra en Vita staan die me opwachten. Vita was met haar Ipad zelfs aan het filmen. Ook toeristen applaudisseren spontaan voor ons. Bij de Arc stoppen we en maken we nog een laatste groepsfoto die heel goed gelukt is. Het is een mooie herinnering aan de Tour de France 2012, een om in te lijsten. Na afloop nog napraten en lunchen in een gezellig cafe even voorbij de Arc waarbij iedereen met family en aanhang even tot rust kan komen en de belevenissen en bijzondere momenten kan delen met elkaar. Ook ik krijg veel complimenten over mijn videotjes en verslagen. Vita heeft in het cafe nog een speciale verrassing voor van een app met filmpje, waarin ze de beelden van de aankomst snel verwerkt heeft. Heel leuk om te zien hoe de beelden van een paar minuten daarvoor al in een trailertje gemonteerd zijn die ze me gelijk 10 min later kan laten zien.�
Om 15.45 uur vertrekt de bus alweer naar Nederland met een 8 tal van ons (waaronder ikzelf) die direct weer terug gaan naar Nederland. De rest blijft nog kort in Parijs om even kort te relaxen of een paar dagen vakantie te nemen en daarna zeer voldaan naar Nederland of België terug te keren.
In de avond word ik om 21.40 uur door mijn broer Marco en Jos Geijsel (mijn vroegere trainer en inspanningsfysioloog) opgehaald in Eindhoven en om 23.00 uur ben ik weer terug in Ouderkerk. Drie zeer bijzondere, hectische en spannende weken heb ik achter de rug waarin we ontzettend veel meegemaakt hebben.
Tot slot.
Wanneer ik terugkijk op deze Tour de France 2012 een dag voor de profs uit, dan kan ik concluderen dat ik deelgenomen heb aan een bijzondere sportgebeurtenis. Een “once in a life time” ervaring. Ik heb nu ruim 30 jaar duursportervaring op wedstrijd en recreatie nivo, heb zo’n beetje alles gedaan op duursportgebied wat ik wilde doen en heb nu dus ook op 52 jarige leeftijd de Tour de France kunnen rijden. Het is me allemaal goed afgegaan, kwam bijna elke etappe fris, gezond en iedere keer weer met een goed en voldaan gevoel de over streep. Oké, het gaat natuurlijk niet allemaal vanzelf, maar de trainingen die ik hiervoor heb gedaan en de ervaring die ik natuurlijk heb, hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. Bijna niets in onmogelijk, vermoeiheid is altijd van tijdelijke aard en succes is in grote mate te plannen en maakbaar, daar ben ik echt altijd van overtuigd geweest. Het herstel ging snel, ik had een goede eetlust en heb op twee dagen na goed geslapen. Allemaal erg belangrijk om de Tour tot een goed einde te brengen. Gelukkig was het geen wedstrijd en heb ik ondanks het soms wel stevige tempo in de groep doorrijders (een stuk of 8 fietsers van mijn nivo) toch volop kunnen genieten van de mooie parcoursen en alle bijzondere momenten die ik heb kunnen meemaken. Uit de verslagen en filmpjes hebben jullie dat wel kunnen lezen en zien. De enige mindere dagen die ik had kwamen door een verkoudheid (waar 2/3 van de groep mee te maken kreeg). Die waren in de Pyreneeën etappes in heel warm weer. Daar was ik zo verstandig om het op deze dagen iets rustiger aan te doen en niet koste wat het koste voorin mee te blijven rijden, want dan kan een verkoudheid zomaar overgaan in een pittig bronchitis of koortsaanval. Dat gebeurde bij een aantal dus ook en leidde tot een aantal daguitvallers.�
Verder heb ik op het gebied van de video opnamen en het maken van de korte filmpje mezelf overtroffen. Ik had niet gedacht dat me dit zou lukken en dat ik dit tot aan de laatste dag toe vol zou houden. De lange transfers in de bussen gaven me ruim de tijd om dit voor elkaar te krijgen. Hier heb ik van dit ongemak maar een deugd gemaakt en mijn tijd zo goed mogelijk ingedeeld. Bovendien was het een leuke manier van ontspanning na afloop van de etappe. Ik had er ook wel heel veel lol in om zo’n leuk filmpje van de dag te maken. Trots ben ik ook op mijn mede ploeggenoten (ieder met zijn eigen verschillende (sport)achtergrond) die erin geslaagd zijn om deze tour tot een goed einde te volbrengen.
Er waren zware en moeilijke momenten, kou en hitte moesten overwonnen worden, veel (steile) klim kilometers en in verhouding veel wind tegen. Materiaalpech kwam ook bijna iedereen wel een keer tegen, maar ook dat loste zich uiteindelijk weer allemaal op. Het waren 3 weken fietsen, fietsen, fietsen, in de bus zitten, eten, drinken en slapen met tussendoor voor iedereen weer zijn bijzondere verhalen en momenten. Van bikkelaars zijn we uiteindelijk op de laatste dag tot helden en kanjers geworden, die iets bijzonders hebben gepresteerd. Hulde aan iedereen, maar ook aan de begeleiders die 3 weken hun uiterste best hebben gedaan en dit voor ons mede mogelijk hebben gemaakt.�
Het filmpje gaat deze keer over de aankomst op de Champ-Elysees. Niet met muziek van Oh Champ-Elysees, vond ik toch wat te oubollig, maar “Feel allright, the sun is always shining by your side”.
Het laatste filmpje is nu ook in HD kwaliteit en niet in de laagste kwaliteit zoals ik steeds heb gedaan.
Het up loaden kon ik nu van thuis uit doen en niet via een te trage wifi verbinding vanuit een hotel in het buitenland.
Filmpje Axel http://www.youtube.com/watch?v=3vvmGYgUr1Q&feature=youtu.be
Voor alle ander filmpjes kijk op www.youtube.com/user/axelkoenders
Deze keer niet A demain, want het is nu echt afgelopen.
Groeten, Axel.”
