Na de stoffige hardrijcross van vorige week in Dordrecht was het vandaag menens: het stadspark van Montfoort was door overvloedige regen in de 24 uur voor de wedstrijd en het rijden van een paar verkenningsrondjes door de eerste categorieën veranderd in een modderpoel. Modder die samen met het lange gras tot enorme klonten aangroeide en alle hoeken en gaten van het frame opvulde.
De Amstel was alleen vertegenwoordigd bij de Amateurs (Michael Breedt en Jort de Boer) en de Masters 40+ (Jan van Herwijnen, Jeroen van Hoeijen en Willard Gerritsen). De Amateurs mochten als eerste georganiseerd het park aan gort rijden. Door de zware omstandigheden lag de koers na één ronde in zijn plooi, waarbij Michael net bij de eerste twintig doorkwam en Jort daar niet veel achter zat, maar niks inliep en niks verloor op zijn clubgenoot. Michael finishte uiteindelijk als 17e en Jort moest het doen met de ondankbare 21e plek.
Bij de Masters maakte Jan zijn seizoenstart. Hij heeft de lange crossloze overzomering gebruikt om te investeren in materiaal en hij heeft nu de beschikking over twee fietsen. Die hadden vandaag allebei hun diensten kunnen bewijzen, want eigenlijk moest er elke ronde van fiets gewisseld worden, maar om vervoertechnische redenen (trein en auto Willard) had Jan een keuze moeten maken. Daarbij was de keus gevallen op de alu Empella en niet op de carbon B-one i.v.m. de betere ‘mud clearance’ van de Empella. Tijdens dit lastige keuze- en beslissingstraject was Jan overigens wel vergeten zijn transponder in te pakken, maar gelukkig deed de jury aan verhuur….
Willard was ook op de sompige startstrook in staat zijn bliksemstart op te voeren en sloeg meteen een gat op zijn slecht uit de startblokken komende clubgenoten. Jan is een erkende slowstarter, Jeroen koos het verkeerde wiel en werd in het gedrang en geglibber van de eerste ronde door een medestander tegen een paaltje geparkeerd. Eenmaal in de vrije ruimte begon Jeroen aan een inhaalrace die hem dichter en dichter bij Willard bracht. Vermoedelijk was door Jeroens hete adem de kit van Willard’s tube zacht geworden, want net toen Jeroen dacht ‘Condor ik heb je’, liep in een bocht de tube van Willards voorwiel. Na dit oponthoud was de (onderlinge) strijd gestreden: Jeroen 22, Willard 28 en Jan 29.
Daarna was het aansluiten in de lange rij voor de spuitplek om de onherkenbare fietsen weer toonbaar en vervoerbaar te maken. Dit hele proces duurde langer dan de wedstrijd. Thuisgekomen kon de wasmachine op volle toeren, waarbij de ‘cleaning performance’ van de onherkenbaar geworden clubkleding ruim voldoende bleek te zijn.
