De Johannapolder aan de Oude Maas vormde het decor van de jaarlijkse veldrit van Albrandswaard in de gemeente Poortugaal, Zuid-Holland. De vele regen van de afgelopen weken en de bodemgesteldheid ter plekke maakten deze cross bijna traditiegetrouw tot een kleicross. Rivierklei welteverstaan. En iedere renner wat dat betekent: rivierklei is compact, en dat maakt het lastig voor lucht, water, plantenwortels en gravende organismen om binnen te dringen en bodemvormend werk te doen. Deze grond is zeer slecht bewerkbaar. Hierdoor werden op deze gronden vaak boomgaarden aangelegd.
Nu waren er in Poortugaal geen boomgaarden, maar wel een in de vorige eeuw aangelegd (rivier)bos, waardoorheen op fraaie wijze een single track meandert. Voor de renners vertaalde dit alles zich in glibberen en glijden en steeds zwaarder wordende fietsen. De omloop kende verder enkele venijnige klimmetjes, een looppassage door een bossage en een diepe geul waar je doorheen kon fietsen; maar lopen in de klei meer zekerheid bood.
Bij de Amateurs stonden Michael Breedt en Marcel Witte aan het vertrek. Als oplettende lezer denkt u direct: heeft renner Breedt eigenlijk al de mastergerechtigde leeftijd bereikt? Verwarring alom, want ook bij het vertrek van de Masters werd renner Witte opgeroepen. Marcel zal zijn keuze hieronder toelichten.
De koers dan. Michael was goed weg in het gedrang tijdens de eerste hectometers, Marcel volgde op enige afstand. Gedurende de race zag de verslaggever Marcel naderen op Michael, maar erbij komen lukte niet meer. De stijlvolle rode carbon Ridley van Marcel mocht dan nog ze mooi bij de nieuwe Amsteloutfit passen, nadat deze elke ronde werd voorzien van vers laagje rivierklei, werd het zwoegen en stoempen tot de finish. Michael prijs op plek 18, Marcel net daarbuiten op 22.
Bij de Masters werden de Amstelkleuren verdedigd door Jan van Herwijnen. Hij kreeg als tip van de heren voor hem mee de tubes zo zacht mogelijk te zetten. Het bracht hem na de nodige onderlinge strijd op de eerste plek net buiten de prijzen. Het crossgevoel is er zeker nog niet. Of zoals hij zijn resultaat later verklaarde: ‘ik bevind mij fysiek en mentaal in het schemergebied tussen cross en weg. De wintertijd zal straks deugd doen.’
De aanwezige lagedrukspuit zorgde voor zo weinig cleaning performance, dat werd besloten met de vuile fietsen op de trekhaak naar huis te rijden. Onderweg ontstond een nieuwe Rodin: De Fiets. Dinsdag Nacht van Woerden. Alles is dan anders.
