Zaterdag 26 september vond de 12e Amersfoort Groeistadklassieker plaats. In een deelnemersveld van 180 renners, vol (oud-)wereldkampioenen, (oud-)Nederlandskampioenen en andere winnaars had ook WTC De Amstel drie troeven ingezet: Maarten Lindeboom, Jock Hughson en Pierre Deen.
Bij het inrijden betrof het voornaamste onderwerp ‘wel of geen armstukken’. Het was behoorlijk koud maar de zon was al bezig de mist weg te branden en er stond geen zuchtje wind. Maarten Lindeboom – die heeft het altijd koud in Nederland, maar wat wil je – reed dus met armstukken, Jock Hughson en Pierre Deen zonder. Na een geneutraliseerde start van 10(!) km, brandde de koers los. Op het geaccidenteerde parcours moesten als snel de nodige renners lossen. Maar niet die van WTC De Amstel. Helaas werd na 50 km de koers ontsiert door een valpartij waarbij de werelduurrecordhouder staand-fietsen met een nare wond aan zijn arm naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Pierre kon de partij net ontwijken, Jock en Maarten moesten met de voet aan de grond.
Na een jacht op het eerste peloton, werd de koers echter weer geneutraliseerd, voor Pierre en Maarten een uitstekende aanleiding om even de blaas wat verlichting te geven. Na het plassen vonden de WTC-ers elkaar helemaal achter in het peloton. Maarten vond Pierre niet echt overtuigen, en vond dat hij te ver van achteren koerste: “Als ik steeds bij jou in de buurt ben, rijd jij niet goed!” Pierre nam het voor kennisgeving aan, maar besloot toch wat meer van voren te gaan koersen.
Na een zoveelste passage van de Amerongse berg volgde de beruchte scherprechter, de dijk! De renners van Gaul!, altijd paraat met een goed doordacht strijdplan, trokken het peloton op een streep. Het brak in twee stukken, maar de Amstelmasters zaten allemaal voorin. Overigens konden ze bij Gaul! nog zo doortrekken, het had geen enkele zin. Bocht naar links, bocht naar rechts, de wind bleef steeds precies van voren komen, want hij woei nie.
Met nog 45 kilometer te gaan besloot Pierre het er eens op te wagen. Een demarage! Als snel was er een gat van zo’n tweehonderd meter. En toen kwam er hulp van drie man, die wel vertrouwen in de sterke WTC-er hadden. Eén 50+er en twee 40+ers. Ze waren behoorlijk aan elkaar gewaagd, en in een vloeiende samenwerking bouwden zij hun voorsprong uit tot maximaal één minuut. En dat bleek genoeg. Helaas kwamen de ernstige tekortkomingen van Pierre in de spurt weer naar boven en moest hij de andere 40+ers voor laten gaan, maar een mooie derde plaats was een feit. Jock wist deze keer het “bruchetje” te passeren en werd daardoor 26ste, Maarten viel met een verdienstelijke 31ste plaats net buiten de prijzen.
