Veldslag in Woerden.

In de 9^e Nacht van Woerden (20/10) probeerde de organisatie de hoge snelheid die de renners op het (meestal) droge parcours ontwikkelen op een geheel nieuwe manier af te remmen. Dit jaar geen zandhopen en/of vrachtwagens waar de renners doorheen gestuurd werden, maar een recordaantal 180 graden bochten. Over gebrek aan renners had de organisatie niet te klagen; menig Amateur/Master constateerde de afgelopen weken tot zijn verbazing dat hij de wedstrijd ‘vol’ had gekregen omdat de organisatie het maximum aantal deelnemers in deze categorieën op 60 had gesteld; niet onlogisch, want beide categorieën waren gelijktijdig op het parcours en 120 renners is veel op een (vaak) smal en bochtig rondje.

Veel Amstelrenners – altijd alert met inschrijven – hadden een startbewijs weten te bemachtigen: bij de Amateurs Marcel Witte (de man in vorm), Jan van Herwijnen (naar eigen zeggen al 6 weken uit vorm), Michael Breedt en Frank Egberts, de laatste in het veld debuterend als Amstelrenner. Bij de Masters ‘slechts’ de gebruikelijke Jeroen van Hoeijen en Willard Gerritsen en bij de Junioren nog Dylan Groenewegen.

Nadat de Amateurs waren weggeschoten met debutant Frank op de laatste rij, duurde het niet de verwachte 2 minuten voor de Masters mochten vertrekken, maar hooguit een krappe minuut. Het gevolg was dat de voorhoede van de Masters al halverwege de eerste ronde als een roedel hongerige wolven op de staart van het Amateurpeloton neerstreek. De manier waarop de Masters zich op het bochtige parcours vervolgens door de staart van het Amateurpeloton naar voren werkte vertoonde een opvallende gelijkenis met de wijze waarop Obelix zich gewoonlijk door een legioen Romeinen heen werkte…

Nadat de stofwolken van deze veldslag waren neergedaald bleken alle Amstelrenners tot de overlevenden te behoren. Marcel Witte zat goed in de wedstrijd, maar een aantal (naar zijn mening) onnodige fouten kostte hem een aantal plekken, waardoor hij uiteindelijk als 18^e finishte. Michael moest diep gaan voor de 26^e plaats en Frank en Jan zaten elkaar op de hielen, waarbij Frank aan het langste eind trok: 31^e en Jan 33^e.

Willard en Jeroen slagen er tot nu toe elke wedstrijd van dit seizoen op wonderlijke wijze in na de stromachtige openingsrondes te ontdekken dat ze in elkaars wiel zitten, zo ook deze avond. Het was Willard die het heft in handen had en het was Jeroen die in zijn wiel zat. Halfkoers was het Willard die iets te onstuimig een verharde bocht nam waarin ook nog een stoepje opgewipt moest worden om de grasstroken te bereiken. Jeroen kon hem nog net omzeilen en gaf daarna voor de zekerheid maar wat extra gas. Willard had een ronde nodig om het geschonden zelfvertrouwen op te poetsen en weer onbekommerd door de bochten te zeilen, maar toen was hij natuurlijk al verslagen in de onderlinge competitie (nu 3-2 in het voordeel van Jeroen). Jeroen vond meer en meer zijn draai op het bochtige parcours en richtte het vizier nu op andere zaken: binnen schootsafstand bevonden zich de Amateurs Jan van Herwijnen en Frank Egberts. Frank bleef ruim buiten bereik, maar Jan kon Jeroen op de streep maar net voor blijven. Jeroen werd aanvankelijk als 15^e geklasseerd, maar omdat de jury kennelijk iemand over het hoofd had gezien bleek hij de volgende ochtend als 16^e in de uitslag te staan. Dit had voor Willard het voordeel dat hij van de vermaledijde 21^e plek zakte naar de veel dragelijker 22^e. De frustrerende 21e plek was wel het lot voor Junior Dylan Groenewegen.