Met het einde van de competitie in zicht (3 september laatste koers voor de punten, 10 september sluitingsrit en borrel) eindigde een wedstrijd met Camiel als deelnemer voor het eerst niet met Camiel als winnaar.
De verstrooide wedstrijdleiding wilde uit gewoonte al met een prijs naar Camiel lopen, maar die was duidelijk wakkerder. De hele wedstrijd was al duidelijk dan het niet makkelijk zou worden om te winnen. Er waren serieuze ontsnappingen van o.a. Auke Broex en Coen Emmer die langer stand hielden dan gebruikelijk en waarbij ze een aantal ronden uit het zicht van het peloton bleven. Toch was er nog een gesloten peloton toen het rondebord op tien ging. Vanaf dat moment kreeg de tactiek de overhand.
Drie renners besloten de gok te wagen want dat met Camiel naar de eindstreep rijden geen winnende strategie is, is bij iedereen bekend. Michaël den Toom, Cees de Wit en Herman Baas pakten eigenlijk heel makkelijk een meter of 150 en in het peloton bleef iedereen naar Camiel kijken. Die had gedurende de koers al heel wat gaten moeten dichtrijden en dit gat bleek ook voor hem te groot. Michaël was duidelijk de snelste in de sprint en Cees pakte een mooie tweede plek voor Herman, de aanvallers werden terecht beloond voor hun werk.
John Tromp wist eindelijk Camiel te verslaan in de spint maar keek hier met gemengde gevoelens naar, want het was ook zijn slechtste score sinds april. Duco Kaasjager pakte de laatste punten. De stand met nog drie wedstrijden te gaan:
