Wanneer de eerste tekenen van de lente zichtbaar zijn, is dat voor de Amstelmasters het signaal dat hun traditionele Masterweekend voor de deur staat. En zo geschiedde op 30 en 31 maart. De voorbereidingen begonnen natuurlijk al véél eerder; een Master kan zich immers een slechte voorbereiding niet veroorloven. Hotel De Bloeiende Berg in Mechelen/Schweiberg was voor de vijfde keer de standplaats. Helemaal ingericht op wielrenners (het verhaal gaat dat Tom D. er zijn koffie haalt tijdens training): een prachtige schuur voor de fietsen, meer dan goed eten, zondagmiddag een late lunch geen probleem, en daarna ook nog finale zien van Gent-Wevelgem. Kortom, weer veel van hetzelfde met hier en daar kleine of iets mindere kleine verandering op komst.
Luxe is fijn, maar er moest ook nog gefietst worden. Op zaterdag stonden 17 Masters te trappelen voor hun training door de Ardennen. Traditiegetrouw via de Voerstreek naar Eupen, daar de ‘test’ naar de top van de Baraque Michel op bijna 700 meter hoogte. Via omgeving Malmedy – met dit keer de Rosier als tweede ‘test’, terug via de heuvels rondom Aubel naar Mechelen. Voor het eerst in jaren was het prachtig weer: korte broek! En dat terwijl de beelden van sneeuw op de Baraque Michel en de oude schuur als schuilplek voor de hagelbuien nog in de geheugens gegrift staan.
Het eerste uur richting Eupen verliep voorspoedig, een lekke band en een overdreven lange wegopbreking daargelaten. In stevig tempo naar Eupen, plaspauze, en daarna direct de Baraque Michel op (13km, gemiddeld 3,5%). De eerste kilometers zijn steil, daarna vlakt het wat af. Sterke renners kunnen buitenblad aanhouden. Een grote groep kon bij elkaar blijven op de lange lopende stukken. Tegen het einde was Roel Gerritsen de sterkste van het stel, gevolgd door Dick Visser en Pierre Deen. Laatste man dit jaar, verrassend, Joos Franke – weinig getraind, druk gehad met verhuizing en gezin, elke Master kent deze state of life wel. Of wilden we allemaal zijn oranje Poc-helm voor blijven…
De volgende ‘test’ was niet de beruchte Ferme Libert (stroken van 20%) maar de westelijker gelegen Rosier (kleine 4 km à 5%), bekend van Luik-Bastenaken-Luik. Hier was Pierre als eerste boven, Simon op drie, plek twee bleef onopgemerkt voor het jurylid van dienst. Daarna en groupe naar de koffie/cola en crêpes sucre. Ook hier weinig verandering: de masters moesten wéér de waard in duidelijke bewoordingen toespreken dat zij géén eigen eten gingen opeten, en dat de bidon was om bij te vullen. ‘To have a customer, or not to have’, was de boodschap.
De bedoeling van de zaterdagrit is samen uit, samen thuis. Meestal lukt dat wel, soms niet. Dat is ook traditie. Dit keer twee man die ‘achter bleven’. Moment van niet opletten of van twijfel, wat zal het zijn geweest? Hoe dan ook, Dolf en Joos reden hun eigen route terug naar Mechelen. Kwartiertje langer, 2 kilometer meer.
’s Avonds na de goed verzorgde avondmaaltijd volgde een samenzijn aan de bar. Auke trok zich na verloop van tijd even terug met pen en papier. Riep wat naar de groep. ‘Nee, geen democratie’, was de reactie. Zucht, zucht, daarna volgde witte rook, de groepsindeling en de tijdsverschillen voor de GP AB waren bekend.
Op het oog een willekeurig rijtje namen.
Een klein half uur eerder presenteerde de Ideeëncommissie een geheel nieuwe route. De traditionele GB AB loopt langs de lijnen Vijlenerbos, Vijlen, bijna Vaals en Camerig, de afgelopen jaren in verschillende variaties gereden. Het verkeer werd steeds drukker, de onveiligheid nam toe. Tijd om een rustigere locatie te zoeken. Hulde voor de Idcie: een prachtige route over twee keer Eyserbosweg, vier keer Fromberg en twee keer de beslissende Bronkweg. Verdeeld over twee grote en twee kleine rondes, 45 km totaal.
Vertrektijd zondagmorgen was nog opletten, zomertijd immers. Compromis gezocht in het tijdsverschil, 10.30 uur wegrijden. Wederom mooi weer, iets frisser en een verraderlijk windje uit het oostelijke richting. De verkenning was een openbaring, wat een rust op de soms smalle wegen. Wel lag er een compleet glas-lood-raam aan glasstukjes op de Fromberg, dat was nog flink vegen.
Als een soort terugkerend mirakel verliep de koers perfect voor de laatst vertrokken groep. Bij het ingaan van de laatste ronde vond deze de aansluiting vooraan. Een slimme demarrage van Coen op een vlakker tussenstuk, de groep keek naar elkaar en viel stil. Een groepje eerder geloste renners deed nog een alles of niets poging om terug te komen, helaas. Op de steile Bronkweg zette Pierre op het beslissende moment aan, zijn concurrenten moesten lossen, ondanks de verhoede pogingen om na de afzink en een laatste keer Fromberg in zijn wiel terug te geraken. Roel Gerritsen tweede, daar achter Ronald de Waal. Bij iedereen tevreden gezichten, zo eenvoudig kan wielrennen zijn.
Ondertussen werd in de keuken van de Bloeiende Berg hard gewerkt aan de warme lunch. Om 15 uur zat iedereen aan de elleboogjes macaroni. Een nieuwe traditie. Daarna afscheid van de vroeg-vertrekkers, de rest bleef achter om de finale van Gent-Wevelgem te zien. Bijna net zo spannend als de GB AB.
