Hete lucht happen in de Ardennen

Een aantal Amstel-leden bevond zich afgelopen zaterdag in de streek rond La Roche om deel te nemen aan de Velomediane Claude Criquielion; de bekende cyclo met zijn vele hellingen. Hoewel het natuurlijk geen echte koers is, alhoewel, voorin is het gewoon koers, er is wel een uitslag en je start met zijn allen (2000) tegelijk. Het Amstel-gezelschap deed natuurlijk wel net alsof.

Voor een deel van de équipe een hernieuwde kennismaking, voor een enkeling een debuut. De ambities waren niet om te winnen, ook niet om uit te rijden, maar om zo goed mogelijk te rijden. Met de hittegolf (op het heetst van de dag was het 34 graden…) en het beperkte aantal verzorgingsposten was dat al een mooie uitdaging. Op het menu verder: 21 hellingen, 165 kilometer met 3000 hoogtemeters.

De “goud-rijders”van vorig jaar mochten bij de eerste vierhonderd vooraan starten. Pierre Deen ging dan ook relaxed vanuit het airbnb onderkomen in Hotton op weg: ha ha, zijn concurrenten stonden maar mooi in het vak der debutanten: die slag had hij al gewonnen. Alleen jammer dat Pierre een uur voor de start constateerde dat hij zijn wielerschoenen in de B&B had achtergelaten…….. Dus op het moment dat Ewoud Hartemink, Auke Broex en Edwin de Graaff zich naar voren wurmden in het tweede vak, was Deen onderweg naar zijn schoenen in Hotton. Het lukte hem toch om op tijd terug te zijn, ware het niet dat hij toen moest aansluiten aan de achterzijde van het gouden vak zodat Ewoud, Edwin en Auke, en ook Pieter Frolichs hem al weer in vizier hadden.

In het gouden vak ook de kopman Sander Boerkamp, en verder Tony Stoffels en de Dick Visser. Na de start om 9.00 werd het al snel duidelijk waarom vooraan starten belangrijk was: de eerste klim van 3 km zorgde meteen uit het vertrek voor breuken en vooral het eerste melkzuur. Sander zat ergens voorin, terwijl Auke, Pierre en Ewoud zich met o.a. Pieter Frolichs na een aantal klims en inspanningen om naar voren te komen in een groot peloton bevonden. Door het uiteengetrokken veld had je géén idee van tijdsverschil of positie. Het enige dat je wist dat er steeds voor en achter je renners reden. Na 70 km waren de twee allerzwaarste klims (Mur de Maboge en Haussire) achter de rug en sloeg de vermoeidheid toe. Krampen her en der, inzakkende renners, zoeken naar water….afzien.
Edwin de Graaff kwam na een furieuze start met opmars vanuit het vertrek, weer in het vizier van een aantal ploeggenoten. Ook Sander Boerkamp viel ver terug, maar dat kwam door een materiaaldefect.
En het werd heet en heter: 34 graden en geen waterpost tussen kilometer 60 en 130. Die tweede post werd dus bestormd voor de late finale met de Cote de Beffe en zijn uitlopers begon. Dáár op de Beffe was de finale schifting: De Graaff was weg door water halen; Broex kon niet meer trappen door kramp; Hartemink kwam nog net tekort, en Deen kon op de 34×28  net even meer en liep nog twee minuten uit om als beste Amstelrenner rond positie 100 binnen te bollen. Maar die posities zegt niet zoveel: de uitslag was toch een lichte chaos zo leek het: klik hier en zoek je favorieten.

In de uitslagen zien we:
98 Pierre Deen (20e 40+)
110 Auke Broex (5e 50+)
111 Ewoud Hartemink
291 Pieter Frolichs
292 Tony Stoffels
324 Dick Visser
325 Edwin de Graaff
452 Nicolien Luijsterburg (8e dame)
Sander Boerkamp finishte wel, maar verdween in de uitslag, net als Niels Immerzeel (die defect had) en ook twee andere Amstelleden, Jean Paul van de Berg en Floris van Ommeren, werden in de 800 gesignaleerd.

Niet goed werkende chips en de waterposten met dit weer waren een verbeterpuntje van de organisatie. Er waren veel uitvallers door oververhitting….het was extreem. Maar toch, het blijft een mooi en uitdagend evenement, niet voor de Elite-toppers: die moeten echte koersen rijden, maar alles wat daar onder zit kan zich helemaal wielrenner voelen. Volgend jaar wellicht nog eens proberen?