Een hogedrukgebied boven Nederland, en de klassieker-renners onder ons weten uiteraard wat dat betekent: geen of weinig wind. Dus als je een Nederlandse klassieker gaat rijden vanuit Dronten (polder!) kan dat wel eens een zenuwachtig koersje worden. Maar dat viel best wel mee: in de Zuiderzeeronde uiteindelijk gewoon mooie koersen met twee keer podium voor de Amstel-talenten.
Het zijn immers de renners die de koers maken. En bij de Nieuwelingen waren dat de bekende namen die na 40 km na de Knardijk de beuk erin gooiden. Met 55 per uur terug naar Dronten. Dat konden er maar een paar bijhouden, waaronder, uiteraard Enzo Leijnse en Owen Geleijn die in de kopgroep van een man of 15 zaten. Daarachter een eerste en een tweede peloton, met in groep 1 Niek Voogt en Tristan Geleijn, en in 
groep 2 Sven Raats en Wessel Mouris. Het was 90 kilometer en dat is ook wel een heel eind. Voor Owen een stukje te ver: hongerklop, of in ieder geval man met de hamer: hij moest de kop laten gaan en bolde volledig uitgewoond als 12e over de streep. Owen leek nog blonder dan anders: kapot!
Vooraan bleven er 6 over. Enzo reed naar een mooie derde plaats tussen de usual suspects van de Nieuwelingen. In peloton 1 reed Niek zijn eerste prijsje in een klassieker (25e) en ook Tristan mag zich op de borst slaan met zijn 53e plaats. Sven (werd opgehouden werd in groep 2 69e en Wessel reed toch maar mooi een klassieker van 90 km uit: 74e. Bijna de helft finishte niet, maar alle Amstelmannen wel. Sterk!
Na de Nieuwelingen de Junioren koers. De vlaggen hingen nu helemaal lusteloos aan hun stok en de windmolens hadden ook weekend. De Zuiderzaaironde over 130 km ging echter wél vertrekken. Toch gebeurde er meer dan verwacht. Niall Tilli (vorige week nog goed bollend in de GP Bob Jungels in Luxemburg) kwam ongelukkig ten val en kon zonder derailleur niet meer verder. Hij deed een rondje Flevoland in de bezemwagen. Niet de bedoeling. Ivar Immerzeel zat op een ongelukkig moment achter een val en moest met een aantal niet 
meewerkende collega’s in de achtervolging. Na 75 km betekende dat einde koers.
Maar het peloton ging door met meer dan 100 man. Victor Broex had zich voorgenomen om één plekje beter te doen dan vorige week. Een realistisch doel? Hij deed er in elk geval alles aan om dat te halen. Met nog 35 km te gaan reed er een kopgroepje weg en met een vluchtgenoot wist hij in een dolle achtervolging een gat van bijna 20 seconden te overbruggen. Uiteindelijk bleven ze met zes man over die het haalden tot in de finale (hoewel het peloton nog angstig dichtbij kwam…). Sprinten op de stenen van Dronten; een bijna val, even de benen stil, weer op gang trekken, en te laat: wéér tweede! Prachtige prestatie natuurlijk, maar Victor stond op het podium zichtbaar zijn zonden te overdenken. Die eerste zege….die komt vast wel een keer.
Victor de nieuwe Joop Zoetemelk?